ارشه ما/eršema/

گونه ای از متن دینی سومری که نمونه‌هایی از آن، از سومری کهن تا دورۀ نو _ آشوری شناخته‌شده است.

تصانیف ارشه ما به لهجۀ امه سال emesal نوشته‌شده است یعنی« زبان زنان» که یک لهجه سومری بوده است و شاید در آغاز، برای پرستش زنان بوده است.از دورۀ بابلی کهن به بعد، کاهنان گالاgala  در بعضی از روزهای ماه ارشه ما را به آواز می‌خوانند به‌عنوان نگهبانی برای جلوگیری از خشم خدایان و برای اقداماتی که پادشاه آن‌ها را ندانسته انجام می‌داد. این متون، بخشی از دعاها بود و بنابراین، در سنت و مراسم بابلی جایگزین شد در هنگامی‌که انواع دیگری از متون  دینی سومری منسوخ‌شده بودند. ارشه ما را شاید بتوان متون سوگواری در مصائبی مانند ویران شدن معابد، یا مصائب ملی ناشی از آن یا سرودهای ستایشی و بعضی روایات اسطوره‌شناسی دانست که در آنجای داده‌شده‌اند.

این مطالب بیشتر مربوط به دوموزی و ایناناست اگرچه جنبه‌هایی از نرگال Nergal، نی نی سینا Ninisina، گشتی ناناGeštinana نیز در آن‌ها شناخته می‌شوند.

یک نوع ارشه ما

یک نوع ارشه ما

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی