اوتو، خدای سومریان
نام او به معنای خورشید است و علامت تصویر نگاری او در قدیمی‌ترین مدارک به خط میخی دیده می‌شود. چندین پادشاه سومری کهن از اوتو به‌صورت پادشاه خودشان سخن می‌گویند و لوگال زاگسی اعلام می‌دارد که به‌وسیلۀ اوتو، وزیر عالی مقام سین نامیده شده است. مکان مقدس عمدۀ او در لارسا بود و در آنجا، پرستشگاهش اِ_ بابار E_babbar به معنای «خانۀ درخشان» نام داشت. در دورۀ نو_ سومری گوده آ از او به‌عنوان پسر نانّا یعنی ماه_ خدا نام می‌برد و منعکس کنندۀ این اندیشه است که روز از شب متولد می‌شود. در طی این دوره، پرستش اوتو به دیگر شهرهای سومری مانند سیپار، اریدو گسترش یافت و او در این محل، دارای پرستشگاهی بود که به او در آنجا، چیزهایی اهدا می‌شد. اوتو با صفت او یعنی بابّار به معنای «درخشنده» غالباً در نام‌های شخصی دیده می‌شود. اخلاق او در اسطورۀ انکی و نظم جهانی توصیف می‌گردد.«او توی دلیر»، گاو نری که با اطمینان می ایستد که نیروی خود را مغرورانه نشان دهد، پدر شهر بزرگ، جایگاه بر آمدن خورشید، مبشر بزرگ آن An، داور مقدس، تصمیم گیرنده از جانب خدایان، صاحب ریش لاجوردین است و از آسمان مقدس برمی‌آید (…) اوتو، پسری است که زادۀ نین گال است. انکی او را به تصدی سراسر کیهان گماشت. در متون اسطوره‌شناسی اوتو به‌عنوان یاریگر گرفتارانی که در خطر شدید و زحمت هستند، ظاهر می‌شود. همچون در فرود آمدن اینانا درزمانی که به دوموزی اجازه می‌دهد از دیوان جهان فرودین، هرچند هم به‌طور موقت، بگریزد. همچنین در لوگال باندا و هوروم Hurrum، اوتو با شمش اکدی احتمالاً از دورۀ پیش _ سار گونی یکسان شناخته می‌شود.
