پس از آنکه با حمله ” یوشع ” حوزه فلسطین به قید قرعه بین اسباط یعقوب تقسیم شد، اطراف سرزمین فلسطین ، محل زندگانی طوایف و قبایل بسیاری بود که مهم ترین آنها ، قبایل ” آمون ” و ” موآب ” در قسمت شرقی عمالقه در بخش جنوبی ، کنعانیها در ناحیه فرات ، و قوم فلسطیان در قسمت ساحلی بودند که از این میان فلسطیان از ویژگی خاصی برخوردارند . قوم فلسطی ( ساکنان قدیم فلسطیا ) در قسمتهای ساحلی کنعان ، از سوی مدیترانه ، در جنوب یافا ، تا حدود سرزمین مصر ، از قرن دوازدهم پیش از میلاد می زیستند .در کتیبه هایی که از رامسس سوم به جای مانده ، نام این قوم ” پولاس تی ” ( Pulasti ) ذکر شده که ریشه اصلی فلسطین می باشد . کلمه فلسطین ( فلستی ) به تدریج به منطقه این قوم اطلاق ، و به مرور زمان جایگزین نام کنعان شد .
در حدود قرن ۱۲ پیش از میلاد بود که فلسطیان از جزایر دریای اژه ( احتمالاً جزیره کرت ) و دیگر نواحی مدیترانه ، به این منطقه آمدند و در سواحل میان یافا و غزه اقامت گزیدند .به موجب روایات ، شهرها و مراکز اولیه محل سکونت ایشان ، بنادر و شهرهای اشدود ، ” اشقلون ” ( عسقلان ) ، ” غزه ” ، ” عقرون ” و ” جت ” بوده است . سفالهایی که در این منطقه کشف شده نشان می دهد که سفالگری فلسطیان تقلیدی از سفالگری یونانیان است . نقوش ترسیم شده بر سفالها نیز بیانگر آن است که ایشان مردمی جنگجو بوده اند .
یکی از مهارت های فوق العاده فلسطیها در استخراج منابع آهن و استفاده از آن بوده است . آنان در ساختن ابزار جنگی با آهن ، بی رقیب بودند . سازمان سیاسی شهرهایشان نیز ، قرنها رقیب دولت اسرائیل بود . خدای مورد پرستش آنان ” داجون ” ( داگون ) ( نک : داجون ) نام داشت که رب النوع ملی مردم فرات بود و از چهار هزار سال پیش ، در میان خدایان آشور ، مقامی والا داشت . این خدا از ” اوگاریت ” واقع در ” فنیقیه ” شمالی تا نواحی غزه که فلسطیان در آن ساکن بودند ، پرستیده می شد .
از منابع و متون کهن و شواهدات این چنین اثبات می‌شود که مهاجرت فلسطیها به این سرزمین پیش از ۱۲۰۰ قبل از میلاد بوده است . در آن تاریخ فلسطیها قومی شناخته شده بودند . آنان در زمان حمله یوشع به فسلطیها از خود دفاع سرسختی کردند به گونه ای که در کتاب تورات بارها به آن اشاره شده است . ” شاؤل ” نخستین پادشاه بنی اسرائیل در اولین نبرد خود با فلسطیان به پیروزی دست یافت ، اما فلسطیان در نبردی دیگر با غلبه بر سپاهیان شاؤل در محل ” جلبوع ” به سلطنت وی ( با خودکشی او و پسرش به علت شکست ) ، پایان دادند . فلسطیان سر شاؤل را به علامت پیروزی به معبد داجون فرستادند و اسلحه او را در شهر ” عشتاروت ” به معرض نمایش گذاشتند و بدنش را به دیوار معبد میخکوب کردند .
