ورود تلویزیون به ایران

آخرین بروزرسانی ۹ آبان ۱۳۹۷ 1,075 0

تلویزیون یک ابزار مخابراتی برای ارسال و دریافت عکسهای متحرک و صدا از یک فاصله دور می باشد. این لغت به تمام بخشهای تلویزیون، برنامه های تلویزیون و پخش آنها اشاره دارد. کلمه تلویزیون یک کلمه دو قسمتی است که از زبان یونانی و لاتین می آید. “تل” در یونانی به معنای “دور” است. در حالی که “ویزیون” که از زبان لاتین و از کلمه”ویزیو” می آید به معنای “دیدن یا بینایی” است.

اگرچه اختراع تلویزیون تنها توسط یک نفر انجام نگرفت ولی کسی که این اختراع را کامل و قابل استفاده کرد، شخصی به نام “جان لاجی برد” بود. وی در روز سیزدهم اوت ۱۸۸۸ در “هلنسبرگ” واقع در نزدیکی “کلاسگو” اسکاتلند به دنیا آمد. پدر او یک کشیش تحصیل کرده بود، ولی در فقر به سر می برد. “جان” هنگام تحصیل در مدرسه به حدی از خود هوش نشان داد که حتی در ۱۲ سالگی به کمک همکلاسیهایش یک خط تلفن به وجود آورد. وی در سال ۱۹۲۳ درحالیکه از عمرش ۳۴ سال می گذشت به لندن مراجعت کرد و تصمیم گرفت به هر قیمتی که شده اختراع تلویزیون خود را تکمیل کند.

سرانجام تلاش های مستمر او در بهار ۱۹۲۴ ثمر داد و او توانست سایه صلیب مالتیس را تا فاصله سه یارد منعکس کند. متاسفانه در این زمان او پول کافی برای ادامه دادن به آزمایش های خود در اختیار نداشت.

برای حل این مشکل اعلامیه هایی جهت دریافت کمک در روزنامه چاپ کرد. در نتیجه ی این اعلانات او توانست مقداری پول فراهم آورد. در دوم اکتبر ۱۹۲۵ برد برای انتقال تصاویر روی پرده دستگاه دیگری ساخت. وقتی که آپارات را به کار انداخت از نتیجه ای که حاصل شد تعجب کرد زیرا حالا دیگر تمامی تصاویر به طور کامل و بدون نقص به روی پرده ظاهر گشتند. در ژانویه ۱۹۲۵ برد توانست با موفقیت نمایش تلویزیونی خود را نشان دهد. و بدین ترتیب وسیله دیگری به جهانیان معرفی شد، که توانست در عرض چند دهه در کل دنیا محبوب گردد و هم اکنون بعنوان گسترده ترین و محبوبترین رسانه جهانی محسوب شود.

جان لوجی برد(زاده ۱۴ اوت ۱۸۸۸ – مرگ ۱۴ ژوئن ۱۹۴۶)

ورود تلویزیون به ایران

فکر راه َاندازی تلویزیون در ایران به سال ۱۳۳۵ بر می گردد. جوانی به نام “آقای کازرونی”، اهل اصفهان که از یک خانواده ثروتمند بود و در خارج از کشور کارگردانی سینما خوانده بود به این فکر افتاد که در ایران تلویزیون تاسیس کند و از این طریق یک منبع درآمد مطمئنی را برای خود ایجاد کند. حتی با شرکت های خارجی ای که فرستنده های تلویزیونی تولید می کردند وارد مذاکره شد اما این صحبت ها به نتیجه نرسید و توافقی انجام نشد.

اما تلاش برای واردکردن تلویزیون به ایران متوقف نشد و توسط افراد دیگری پی گرفته شد. در دهه ۱۳۳۰ ایجاد سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران مطرح شد، ولی عملی شدن این طرح تا سال ها به تعویق افتاد. تولید تصویر، آن هم به صورت چند ساعت در روز، کار چندان ساده ای نبود و نیازمند سرمایه خصوصی و هفتگی بود. به همین دلیل “حبیب الله ثابت پاسال”، سرمایه دار بخش خصوصی، تأسیس یک فرستنده تلویزیونی را به دولت وقت پیشنهاد داد و دولت نیز پیشنهاد او را پذیرفت و برای آن که کار جنبه قانونی داشته باشد، مجلس شورای ملی در تیر ماه سال ۱۳۳۷، ماده ای با چهار تبصره به تصویب رساند که به موجب آن، اجازه داده شد فرستنده تلویزیونی در تهران زیر پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن ایجاد شود.

این فرستنده تا پنج سال از پرداخت مالیات معاف بود و تمام برنامه های آن از مقررات اداره کل انتشارات پیروی می کرد. نخستین فرستنده تلویزیون ایران در ساعت ۵ بعد از ظهر جمعه ۱۱ مهر ماه سال ۱۳۳۷، اولین برنامه خود را پخش کرد. این فرستنده که تلویزیون ایران نامیده می شد در ابتدا هر روز، ازساعت ۱۸ تا ساعت ۲۲ برنامه داشت.

حبیب الله ثابت در هنگام افتتاح تلویزیون در جعبه جادو ظاهر شد و گفت:

” … و اما شما بینندگان و شنوندگان عزیز اگر وقتی قسمتی از برنامه را مطابق سلیقه خود نیافتید با در نظر گرفتن اشکالات و این نکته مهم که ذوق و سلیقه ها مختلف است بر ما ببخشید. به علاوه از شما تمنا داریم که ما را در اجرای این خدمت یاری کنید و نه تنها معایب و نقایص را گوشزد فرمایید بلکه ما را از آنچه برای بهبود و تکمیل برنامه ها به نظرتان می رسد کتبا یا شفا ها برخوردار و قرین امتنان نمایید. ما برای این گونه پیشنهاد ها جوائزی ترتیب خواهیم داد که در آینده به اطلاع شما خواهد رسید…”

روزنامه اطلاعات در یادداشتی دو روز بعد از افتتاح فرستنده تلویزیون، این اتفاق را یک جهش اجتماعی در ایران خواند و نوشت:

«… صرفنظر از اختراعات وحشت انگیز جنگی، هنوز تلویزیون آخرین و جدید ترین اختراعی است که علم و تمدن انسانی به آن دست یافته… تلویزیون تنها وسیله تفریح و تفنن نیست بلکه در درجه اول از حساس ترین وسایل ارتباطی بوده و در تمام کشورهایی که از آن بهره مندند مورد استفاده آموزشی و هنری قرار می گیرد.

با کثرت گرفتاری هایی که در زندگی جدید برای انسان ها به وجود آمده است زمان آنقدر کوتاه به نظر می رسد که می توان گفت دیگر ظرفیت در بر گرفتن تمام کار ها را ندارد و باید بسیاری از کار ها را در ضمن کار دیگر انجام داد. کارگری که ضمن کار در کارخانه فیلم تماشا می کند و یا سخنان یک شخصیت علمی و اجتماعی را که در اطاق خود سخن می گوید می شنود و خود او را هم می بیند، چندین کار را در آن واحد انجام می دهد، زن خانه داری که ضمن پرستاری کودک و انجام کارهای خانه خود از حضور در یک جلسه سخنرانی و یا مصاحبه مطبوعاتی محروم نمی شود از وقت خود چندین استفاده به عمل می آورد که اکنون با داشتن تلویزیون این قبیل استفاده ها برای مردم کشور ما نیز میسر و ممکن می شود…”

هم اکنون و پس از گذشت شش دهه از ورود تلویزیون به ایران ، بیش از ۵۰ شبکه داخلی و برون مرزی تلویزیونی در ایران تولید برنامه کرده و در تمامی نقاط ایران قابل دریافتند. این مسئله به معنای رشد کمی شگفت انگیز در تعداد شبکه های تلویزیونی در ایران و گسترش خیره کننده تلویزیون و برنامه های تلویزیونی در این کشور است.

بدین ترتیب ملاحظه می گردد که این وسیله جدید با استقبال خوبی در ایران مواجه شد و مطبوعات آنرا وسیله ای برای جهش اجتماعی و فرهنگی و تقویت فرهنگ عمومی و دانش و معلومات مردم در زمینه های مختلف می دانستند. تلویزیون ایران در ابتدا به صورت کاملاً خصوصی اداره و هزینه های آن از آگهی های تبلیغاتی تأمین می شد. ایستگاه فرستنده تلویزیونی پس از یک سال فعالیت، برنامه های روزانه خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و درسال ۱۳۴۰، فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی در اهواز تأسیس کرد.

در تاریخ ششم تیر ماه سال ۱۳۴۶ مجلس شورای ملی لایحه دولت درباره تشکیل سازمان تلویزیون ملی ایران را – که قبلاً به تصویب مجلس شورای ملی رسیده و مجلس سنا در آن اصلاحاتی کرده بود – مجدداً مورد شور قرار داد و به تصویب رساند.

سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد “تلویزیون ملی ایران”، یک ایستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی ساده پخش برنامه های آزمایشی را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد. امکانات فنی تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی محدود می شد و از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم ۵۲۵ خطی آمریکایی کار می کرد و سیستم تلویزیون ملی ۶۲۵ خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب یک فرستنده دو کیلو واتی با سیستم ۵۲۵ خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون، امکان استفاده از این شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم های مختلف، امکان پذیر کرد.

مدتی کمتر از دو سال از تاسیس تلویزیون ملی نمی گذشت که در ۱۷ مرداد ۱۳۴۷ نخستین مرکز شهرستانی تلویزیون ملی در ارومیه گشایش یافت و چندی بعد مرکز تلویزیونی بندرعباس به کار افتاد. مراکز تلویزیونی به تدریج یکی بعد از دیگری در شهرهای مختلف شروع به فعالیت کردند و پیام های سیاسی، فرهنگی و تفریحی را طبق ماموریت هایی که برنامه ریزان حکومت تعیین کرده بودند، به قشرهای وسیع تری از مردم رساندند.