ژنرال جون بونگ جون ، رهبر جنبش دهقانی دونگ هاک:

در قرن نوزدهم در زمان پادشاهی چوسون فساد شایع شده بود. با شروع جنبش کشاورزان و دهقانان عادی علیه مقامات دولتی فاسد و محاصره نیروهای ژاپنی در سال ۱۸۹۴ ، مردم دیگر حاضر به پذیرفتن فساد نبودند . مردم علیه طبقه حاکم شورش کردند. این اولین بار در تاریخ کره بود که افراد عادی با هم متحد شدند تا زندگی بهتر را به وجود آورند. و در صف مقدم جنبش جون بونگ جون، با اسم مستعار ” نوکدا جانگ جون ( در لغت به معنی ماش اصلی)” قرار گرفته بود.
جون بونگ جون در سال ۱۸۵۵ از یک معلم کنفوسیوسی در گچانگ، شمال استان جولا به دنیا آمد. اما پدرش بخاطر رهبری شورش اعدام شد، این امر به او برای دستیابی به اصلاحات اجتماعی انگیزه می داد. او در سن ۳۰ سالگی وارد دونگ هاک، که یک محله مذهبی بود شد و امکان نظارت بر ناحیه گوبو در شمال استان جولا را یافت.

جون یک دانشگاه خصوصی و یک کلینیک پزشکی شرقی را در گوبو برای خدمت به جامعه راه اندازی کرد. پس از آن در ۸ ژانویه ۱۸۹۴، با حدود یک هزار کشاورز و پیروان دونگ هاک به یک دفتر دولتی در گوبو حمله نمود. این حمله برای مجازات شهردار گوبو که دارایی های مردم را می گرفت و مالیات های شدیدی را برای پر کردن خزانه خود می گرفت و برای هر کسی را که با او مخالفت می نمود پاپوش درست می کرد، انجام گرفت. اگرچه که قدش از متوسط مردان هم کوتاه تر بود ولی او قامت کوتاهش را با جذبه و شجاعت خاصش جبران کرده بود. او به کشاورزان و ساکنین محلی جسارت داد تا به شهردار فاسد حمله کنند، زندانیان بی گناه را آزاد کنند و مواد غذایی را به فقرا برساند.

پس از شورش، دادگاه سلطنتی شهردار جدیدی را انتخاب کرد و به کشاورزان گفت که در صورت بازگشت به روال قبلی زندگی خود مجازات نخواهند شد. اما صاحب منصبی که توسط حکومت مرکزی فرستاده شده بود، به منظور جبران این خسارت با زندانی کردن افراد بی گناه در زمان تادیب شورشیان و شرکت کنندگان در شورش، خشم مردم را بیشتر کردند.

دفاع از کشور و امن نگه داشتن مردم:

در ذیل شعار “بوگوکان مین”،  این معنی نهفته است که مردم بنیاد یک کشور هستند و اگر بنیاد ضعیف باشد، ملت سقوط خواهد کرد، جون پیام هایی به دیگر رهبران دونگ هاک در سرتاسر کشور فرستاد تا علیه حکومت برخیزند. به دعوت ها پاسخ داده شد و در نتیجه، حدود ۱۳،۰۰۰ نفر در چهارم ماه می ۱۸۹۴ برای شورش در گوبو جمع شدند. جون بیانیه ای برای اطلاع رسانی به مردم درمورد دلایل قیام نوشت و چهار قانون اساسی را بنیان گذاری نمود  که شامل این قانون نیز می شد: ” مردم را نکشید” و “اموال را نابود نکنید”.

ارتش جون متشکل از دهقانان ، شهر های مجاور را در هم شکستند و در مدت یک ماه بعد از شروع شورش شهر جونجو را تصرف کردند. شهرت او به عنوان یک رهبر برجسته به سرعت گسترش یافت، و همین امر دولت مرکزی را مصمم کرد از دربار ژینگ تقاضای کمک کند. حتی ژاپن در طول هرج و مرج ارتش خود را به بهانه متعادل کردن قدرت با چین به صورت مخفیانه وارد چوسون کرد. با وجود تهدید از هر دو جبهه، جون اعلام کرد که اگر دولت طرح اصلاحی او را بپذیرد نیروهای خود را از جونجو برمیدارد. این طرح شامل مجازات مقامات فاسد، آزادی بردگان، و توزیع عادلانه زمین می شد. دولت که مخالف خونریزی بیشتری بود، در ۷ ماه می با پیمان صلح موافقت کرد.

خیانت و سقوط، مردی که هرگز از یاد نمی رود:

اما این توافق نامه اجرا نشد. ارتش ژاپن به کاخ سلطنتی گیونگ بوک یورش برد و این مسئله باعث شد ژاپنی ها در امور داخلی چوسون دخالت کنند. جون که از تجاوز ژاپنی ها عصبانی شده بود، دوباره یک ارتش ۱۲۰۰۰ نفری از کشاورزان را علیه مهاجمان ژاپنی به راه انداخت و تصمیم گرفت وطنش را باز پس گیرد. با این حال، نیروهای جون با سلاح های مدرن ژاپن و اتحاد ارتش ژاپن و چوسون همخوانی نداشتند. شکست قطعی در گونگ جو او را مجبور کرد که ارتش خود را منحل کند و پنهان شود. او در سفر خود به منظور دیدار یکی از رهبران شورشی در منطقه هونام  بود که یکی پیروان قبلی او که اکنون به گروه مخالف پیوسته بود، نیروهای دولتی را هدایت کرد تا او را در ۲ دسامبر دستگیر کنند.

جون در سال ۱۸۹۵ اعدام شد اما مرگ او توسط کسانی که از او الهام گرفته بود فراموش نمی شود. جون، مانند ماش کوتاه قامت بود اما به اندازه کافی قوی به نظر می رسید که بتواند در بدترین شرایط محیطی ممکن رشد کند. او که به عنوان ماش اصلی هم شناخته می شود، به تعهد خود برای بهبود زندگی مردم پایبند بود. وفاداری و عشق او به طبقه آسیب پذیر به جنبش مقاومت کره ای ها برای مقابله با نیروهای اشغالگر ژاپنی قدرت داد. این نشان می دهد که چشم انداز جون برای یک آیندۀ بهتر با او به خاک سپرده نشد، بلکه پس از مرگ او قوی تر شده و هنوز هم در آرمان های ما برای برابری و راستی زندگی می کند.