راهنمای سفر به دهلی، شکوهمندترین شهر هند

دهلی، شهر و پایتخت ملی، و قلمرو اتحادیه، شمال مرکزی هند. شهر دهلی در واقع از دو جزء تشکیل شده است: دهلی قدیم، در شمال، شهر تاریخی. و دهلی نو، در جنوب، از سال ۱۹۴۷ پایتخت هند، که در نیمه اول قرن بیستم به عنوان پایتخت هند بریتانیا ساخته شد.

دهلی که یکی از بزرگترین مجتمع‌های شهری کشور است، بر روی رودخانه یامونا، یکی از شاخه‌های رود گنگ (گانگا)، در حدود ۱۶۰ کیلومتری جنوب هیمالیا، سواره (اما عمدتاً در ساحل غربی) قرار دارد. قلمرو پایتخت ملی دهلی قدیم و نو و منطقه شهری اطراف و همچنین مناطق روستایی مجاور را در بر می گیرد. این قلمرو از شرق به ایالت اوتار پرادش و از شمال، غرب و جنوب به ایالت هاریانا محدود می شود.

دهلی به عنوان یک مرکز مهم تجاری، حمل و نقل و فرهنگی و همچنین مرکز سیاسی هند از اهمیت تاریخی بالایی برخوردار است. بر اساس افسانه، این شهر به نام راجا دیلو، پادشاهی که در قرن اول پیش از میلاد در منطقه سلطنت می کرد، نامگذاری شده است. نام‌هایی که این شهر به آن‌ها شهرت یافته است – از جمله دهلی، دهلی، دیلی، و ذلی و سایرین- احتمالاً مفاسد نام او است. منطقه دهلی قدیم، ۳۶۰ مایل مربع (۹۳۲ کیلومتر مربع). قلمرو پایتخت ملی، ۵۷۳ مایل مربع (۱۴۸۳ کیلومتر مربع). ترکیدن. دهلی قدیم، (۲۰۰۱) ۱۲۲۶۰۰۰۰; قلمرو سرمایه ملی، (۲۰۰۱) ۱۳,۸۵۰,۵۰۷; دهلی قدیم، (۲۰۱۱) ۱۱,۰۰۷,۸۳۵; قلمرو سرمایه ملی، (۲۰۱۱) ۱۶,۷۵۳,۲۳۵.

دهلی مرکز سلسله امپراتوری های قدرتمند و پادشاهی های قدرتمند بوده است. خرابه های متعددی که در سرتاسر قلمرو پراکنده شده اند، یادآور تاریخ این منطقه هستند.
افسانه های رایج بر این باورند که این شهر در مجموع هفت بار بین ۳۰۰۰ قبل از میلاد تا قرن هفدهم پس از میلاد تغییر مکان داد، اگرچه برخی از مقامات که شهرهای کوچکتر و دژهای مستحکم را در نظر می گیرند، ادعا می کنند که مکان خود را ۱۵ بار تغییر داده است. همه مکان های قبلی دهلی در یک منطقه مثلثی حدود ۷۰ مایل مربع (۱۸۰ کیلومتر مربع) قرار می گیرند که معمولاً مثلث دهلی نامیده می شود.
دو ضلع مثلث توسط تپه های صخره ای رشته کوه آراوالی به هم متصل شده است – یکی در جنوب شهر، دیگری در لبه غربی آن، جایی که به عنوان خط الراس دهلی شناخته می شود. ضلع سوم مثلث توسط کانال در حال تغییر رودخانه یامونا تشکیل شده است.
بین رودخانه و تپه ها دشت های آبرفتی وسیعی قرار دارد. ارتفاع این قلمرو از حدود ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ فوت (۲۰۰ تا ۳۰۰ متر) متغیر است.

پشته ها و دامنه های قلمرو پایتخت ملی دارای درختان خاردار، مانند اقاقیا، و همچنین گونه های علفی فصلی است.
درخت سیسو (shisham; Dalbergia sissoo) که الوار قهوه ای تیره و بادوام می دهد، معمولاً در دشت ها یافت می شود. پوشش گیاهی رودخانه ای، متشکل از علف های هرز و علف، در سواحل یامونا رخ می دهد.
دهلی نو به خاطر درختان سایه دار گلدارش مانند چریش (Azadirachta indica)؛ درختی مقاوم به خشکی با میوه ای زرد کم رنگ، جامان (سیزیگیوم زیره؛ درختی با میوه انگور مانند خوراکی)، انبه، پیپال (Ficus religiosa) معروف است. درخت انجیر و سیسو همچنین به خاطر گیاهان گلدار خود که شامل تعداد زیادی از فصل های رنگارنگ مانند گل داوودی، فلوکس، ویولا، و وربنا هستند، شناخته شده است.

زندگی حیوانی منطقه پایتخت ملی و زندگی گیاهی آن کاملاً متنوع است.
از حیوانات گوشتخوار می توان به پلنگ، کفتار، روباه، گرگ و شغال اشاره کرد که در دره ها و تپه ها زندگی می کنند.
گرازهای وحشی گاهی در امتداد سواحل یامونا دیده می شوند.
میمون ها در شهر به خصوص در اطراف برخی معابد و خرابه های تاریخی یافت می شوند.
زندگی پرندگان زیادی وجود دارد. از گونه های شبانه روزی می توان به کبوتر، گنجشک، بادبادک، طوطی، کبک، بلدرچین بوته ای و طاووس اشاره کرد. دریاچه های اطراف شهر گونه های فصلی را جذب می کنند.
ماهی در رامونا (Yamuna) به وفور یافت می شود و گاهی اوقات کروکودیل نیز در آن یافت می شود.

آب و هوا

آب و هوای دهلی با خشکی شدید، با تابستان های به شدت گرم مشخص می شود.
با شیوع کلی هوای قاره‌ای همراه است که از غرب یا شمال غرب به داخل می‌رود، به جز در فصل موسمی، زمانی که هجوم شرقی به جنوب شرقی هوای اقیانوسی باران و افزایش رطوبت را به همراه دارد.
فصل تابستان از اواسط مارس تا پایان ژوئن ادامه دارد و حداکثر دما معمولاً به حدود ۱۰۰ درجه فارنهایت (حدود ۳۷ درجه سانتیگراد) و حداقل دما به ۷۰ درجه فارنهایت (حدود ۲۵ درجه سانتیگراد) می رسد.
با رعد و برق و رعد و برق مکرر مشخص می شود، به ویژه در آوریل و می.
فصل باران های موسمی معمولاً از ماه جولای شروع می شود و تا پایان سپتامبر ادامه می یابد. در این ماه‌ها است که دهلی بخش عمده‌ای از بارندگی خود را دریافت می‌کند – تقریباً ۲۳ اینچ (۶۰۰ میلی‌متر) یا تقریباً سه چهارم میانگین سالانه.
اکتبر و نوامبر یک دوره گذار از شرایط موسمی به زمستان است. فصل خشک زمستان از اواخر نوامبر تا اواسط مارس ادامه دارد.
سردترین ماه ژانویه است، با دماهای بالا در ۷۰ درجه فارنهایت (حدود ۲۱ درجه سانتیگراد) و دماهای پایین در اواسط ۴۰ درجه فارنهایت (حدود ۷ درجه سانتیگراد).

چیدمان شهر

طرح شهر دهلی آمیزه ای از الگوهای جاده های قدیمی و جدید است.
شبکه خیابانی دهلی قدیم منعکس کننده نیازهای دفاعی دوران قبلی است، با چند خیابان عرضی که از یک دروازه اصلی به دروازه دیگر منتهی می شود. گاهی اوقات یک خیابان از یک دروازه فرعی مستقیماً به محورهای اصلی منتهی می شود، اما بیشتر خیابان های دهلی قدیم از جهت، طول و عرض نامنظم هستند.
مسیرهای باریک و پر پیچ و خم، کوچه‌ها، کوچه‌ها و راه‌های فرعی، مجموعه‌ای پیچیده را تشکیل می‌دهند.
هنگامی که در سال ۱۹۱۱ تصمیم به انتقال پایتخت هند بریتانیا از کلکته (کلکته کنونی) به دهلی گرفته شد، یک کمیته برنامه ریزی تشکیل شد و یک سایت در ۳ مایلی (۵ کیلومتری) جنوب شهر موجود دهلی، در اطراف تپه رایسینا (Raisina)، تشکیل شد. برای مرکز اداری جدید انتخاب شد.
منطقه ای با زهکشی خوب و سالم بین خط الراس دهلی و رودخانه یامونا، فضای زیادی را برای گسترش فراهم می کرد.
تپه رایسینا، که منظره ای از کل منطقه را در اختیار داشت، حدود ۵۰ فوت (۱۵ متر) بالاتر از دشت قرار داشت، اما ۲۰ فوت (۶ متر) بالای آن منفجر شد تا یک فلات هموار برای ساختمان های اصلی دولتی ایجاد شود و فرورفتگی ها را پر کند.

مشخصه طرح دهلی نو، خیابان‌های مستقیم گسترده بود، با درختان در ردیف‌های دوتایی در دو طرف، که نقاط مختلف دیدنی را به هم متصل می‌کردند و مناظری از منطقه اطراف را ارائه می‌دادند.
برجسته ترین ویژگی طرح، جدای از الگوی جاده مورب آن، راجپات بود، یک خیابان مرکزی وسیع که در دهلی نو امروزی از استادیوم ملی به سمت غرب امتداد دارد، از طریق طاق یادبود جنگ تمام هند (که عموماً دروازه هند نامیده می شود).
به ساختمان های دبیرخانه مرکزی و کاخ ریاست جمهوری (راشتراپاتی باوان).
این محور اصلی شرق به غرب است. دهلی نو را به دو بخش تقسیم می‌کند که یک منطقه تجاری و خرید بزرگ به نام محل کانات (Connaught Place) در شمال و مناطق مسکونی وسیع در جنوب دارد.

مناطق سنتی

در دهلی تمایز واضحی بین مناطقی که تأثیرات محلی در آنها مهم است.
مناطقی که زیبایی‌شناسی استعماری وجهان‌وطنی غالب است، وجود دارد.
در دهلی قدیم، دروازه‌ها یا درها به اقامتگاه‌ها و حیاط‌های یک،دو یا سه طبقه یا کاترا باز می‌شوند (تشکیل‌گاه‌های یک اتاقه رو به حیاط یا محوطه دیگری که فقط از طریق یک دهانه یا دروازه به خیابان دسترسی دارند).
رواج حیاط ها به پرورش حس قوی موهالا (“محله”) در این منطقه کمک کرده است.
همچنین نمونه‌ای از دهلی قدیم، دهکده‌های شهری مانند کوتلا مبارکپور هستند،جایی که خانه‌ها و خیابان‌ها ویژگی روستایی خود را حفظ می‌کنند.
منطقه خطوط مدنی (Civil Lines) با خانه‌های ییلاقی قدیمی یک طبقه مشخص می‌شود که در آن افراد دارای درآمد بالا زندگی می‌کنند.
در دهلی نو، مناطق مسکونی دولتی بر اساس درآمد گروه بندی می شوند.
بخش‌های مهمی از شهر مملو از مسکن‌های نامرغوب و اغلب فرسوده است که عمدتاً توسط کارگران ساختمانی، رفتگران، کارگران کارخانه‌ها و سایر گروه‌های کم درآمد زندگی می‌کنند.

مردم

در تاریخ جمعیتی دهلی، سال ۱۹۴۷ نقطه عطفی بود که هزاران پناهنده هندو و سیک از پاکستان عمدتا مسلمان به دنبال استقلال هند وارد این شهر شدند.
از آن زمان، جمعیت به طور پیوسته افزایش یافته است، با جریان شدید مهاجران، که بیشتر آنها از سایر ایالت های هند یا کشورهای مجاور وارد می شوند.
جوامع مهاجر (یا سایر کشورهای خارجی) اغلب در توسعه‌های جدید مسکن یافت می‌شوند. به عنوان مثال، چاناکیاپوری (که بیشتر به عنوان محفظه دیپلماتیک شناخته می شود)،محل بسیاری از سفارتخانه های خارجی است.
تمرکز جوامع قومی خاص در مناطقی مانند پارک چیترنجان و کارول باغ شکل گرفته است.
اولی یک بخش فرعی عمدتاً بنگالی است و دومی عمدتاً پنجابی است. با این حال، چنین مناطقی از اواخر قرن بیستم در حال تنوع بوده اند.

ترکیب مذهبی جمعیت دهلی نیز متفاوت است. اکثریت ساکنان هندو هستند.
پیروان اسلام بزرگترین اقلیت را تشکیل می دهند و پس از آن تعداد کمتری از سیک ها، جین ها، مسیحیان و بودایی ها قرار دارند.

مکان های برتر تفریح و غذا در دهلی

دهلی فقط در مورد بناهای تاریخی و سیاست نیست.
همچنین به خاطر غذاهای متنوع و لذیذ انگشت لیسش معروف است.
از غذاهای خیابانی گرفته تا کافه‌های عالی، همه چیز را خواهید یافت.با این حال، اگر فقط برای چند روز در دهلی باشید، پیدا کردن موارد خوب خسته کننده می شود .
بنابراین، ما فهرستی از مکان‌های دهلی و مناطق مجاور را تهیه کرده‌ایم که می‌توانید از آنها دیدن کنید و از خوشمزه‌ترین غذاهای زندگی خود لذت ببرید.ازدهلی چیزهای زیادی برای ارائه دارد. در اینجا،ما بهترین مکان های غذایی دهلی را داریم.

۱.پردیس شمالی دانشگاه دهلی

پردیس شمالی که به دلیل ارائه غذاهای خیابانی خوشمزه با قیمت مقرون به صرفه شناخته شده است،عمدتاً به خاطر فست فودها، شیرینی ها، تنقلات، نقاط چای و غیره معروف است. دانشجویان و معلمان کالج های اطراف در تمام طول روز از این مغازه ها بازدید می کنند.

-مکان هایی ک باید از آنها دیدن کنید

نقطه مومو
بیل دی هاتی
کلبه بامبو
کافه هند جنوبی

۲.هادسون لین

این بهشت ​​برای عاشقان غذا است در دهلی شمالی واقع شده است.
این شهر بسیار نزدیک به منطقه پردیس شمالی است و دارای برخی از بهترین رستوران ها و کافه های دهلی است.
در اینجا انواع غذاها از ایتالیایی گرفته تا چینی، آمریکایی، خیابانی و غیره را خواهید یافت.

-مکان هایی ک باید از آنها دیدن

کافه هادسون
درب بزرگ زرد
کافه وودباکس
میمون دیوانه
طعم های ایندوس

۳.دهلی قدیم/ چاندی چوک

اگر در این لیست از مکان‌هایی که باید امتحان کنید فقط یک مکان وجود داشت، باید چاندی چوک (Chandni Chowk) باشد. تخصص این مکان در تنوع غذاها، غذاهای لذیذ، شیرینی ها و غیره نهفته است. از چاات پاپری تا داهی بهلا، از جلبی تا گل گپ، این مکان بهترین غذاهایی را که تا به حال خواهید چشید به شما ارائه می دهد.

-مکان هایی ک باید از آنها دیدن کنید

چینارام
مقرج و پسران
هالدیرام
برادران تیواری
جلبی ولا مشهور قدیمی
دولت کی چات آدش کومار
لوتان چوله والا

برترین مکان های دیدنی دهلی

دهلی هند دارای ۱۷۴ اثر ملی است که از این تعداد سه اثر در فهرست میراث یونسکو ثبت شده است و بیش از ۱۰۰۰ اثر از اهمیت فرهنگی برخوردار است. دهلی یکی از قدیمی ترین شهرهای زنده است و رقابت قابل توجهی با برخی از شهرهای محترم و باستانی مانند قاهره، بغداد و حتی رم دارد.
سفر به دهلی از چند جهت هیجان انگیز، جذاب است. با این حال، شناسایی مقاصد گردشگری شهری مانند دهلی، که برای بازدیدکنندگانش فراوان است، دشوار است. به هر حال، اگر مقصد را تعیین کرده اید، اکنون باید برای یافتن مکان های گردشگری در مقاصد خود تلاش کنید. اما، فهرست مفیدی از بهترین مکان های دیدنی در دهلی می‌تواند شما را برای همیشه مجذوب خود کند.
بیایید ۱۱ مکان از دهلی را ببینیم که دارای اهمیت تاریخی، فرهنگی و همچنین معماری هستند و می توانند شما را برای همیشه مجذوب خود کنند.

۱.مسجد جامع

که معمولاً به نام مسجد جهان نما شناخته می شود، یکی از جاذبه های گردشگری دهلی است. مسجد در غرب قلعه سرخ یا لعل کویلا واقع شده است. شاه جهان این مسجد را در سال های ۱۶۴۴و ۱۶۵۶ ساخته است.
این مسجد با استفاده از سنگ مرمر سفید و ماسه سنگ قرمز ساخته شده است. دارای چهار برج، مناره های یدک کش به ارتفاع ۴۰ متر و سه دروازه است.
این یکی از بزرگترین نمونه های هنر اسلامی، معماری، ایمان و میراث مغول است.
دهلی ترکیبی عالی از فرهنگ های قدیمی و جدید است و این شهر چیزهای زیادی برای ارائه به بازدیدکنندگان دارد. پایتخت فرهنگی هند دموکراتیک دارای مکان‌های جالب بسیاری است که می‌توانید تمام روز خود را در آن بگذرانید.
ما به تازگی لیستی از ۱۱ بهترین مکان برای بازدید در دهلی را به اشتراک گذاشته ایم که قابل ذکر است، اما دهلی چیزهای زیادی برای ارائه دارد.

۲.گورودوارا بنگالا سهیب (Gurudwara Bangla Sahib)

گورودوارا ، هشتمین گورو سیک، مکانی با اهمیت مذهبی و تاریخی است. گورودوارا از سنگ مرمر سفید زیبا و جذاب ساخته شده است. آب مقدس سارووار “Sarovar” در مرکز گورودوارا (Gurudawara) آن را در طول سال خنک نگه می دارد. خواندن بی وقفه سرودهای مذهبی حسی ملکوتی به شما دست می دهد.

۳.جانتر مانتار

یک رصدخانه نجومی در مرکز دهلی، یکی از قدیمی ترین و جذاب ترین مکان های گردشگری دهلی قرار دارد. مهاراجا جای سینگ از جیپور، این رصدخانه را در سال ۱۷۲۴ برای تهیه نقشه ها و پیش بینی مدار سیارات و ستارگان در منظومه شمسی ساخت.
جانتر مانتار(Jantar Mantar) یکی از قدیمی ترین رصدخانه های جهان است.

۴.محل کانات

مکانی عالی برای خرید، غذا خوردن، تماشای فیلم یا پرسه زدن در پارک مرکزی راهروی بازار فروشندگانی دارد که رمان و زیورآلاتی را با قیمت پایین عرضه می کنند. مجموعه ای از رستوران ها برای سرگرم کردن دوستداران غذا با غذاهای لذیذ خود بازاری دایره‌ای که می‌تواند لباس، کفش و لوازم جانبی را به شما ارائه دهد تا در طول سفر شما را به خرید نگه دارد.

۵.معبد ایسکون(Iskcon)

معبد معروفی که به لرد کریشنا و معشوقش رادا تقدیم شده است. انجمن بین المللی آگاهی کریشنا معبد را اداره می کند. این معبد در سال ۱۹۹۸ برای عموم باز شد در حالی که آچیوت کانوینده طرح معبد را فقط در سال ۱۹۹۳ گردآوری کرده است. معبد دارای نمایش نور و صدا در موزه ودایی خود است و معمولاً به عنوان نمایشگاه ودیک در بین عموم مردم و پیروان شناخته می شود. آرتی “Arti” در معبد ایسکون(Iskcon) ایمان شما را به خدا به اوج جدیدی خواهد رساند.

۶.راشتراپاتی باوان

اقامتگاه رئیس جمهور هند به عنوان افتخار هند شناخته می شود. زمانی که پایتخت هند از کلکته به دهلی منتقل شد، ادوین لندسیر لوتینز، یک معمار بریتانیایی طرح کلی شهر جدید دهلی را ساخته است.
راشتراپاتی باوان (Rashtrapati Bhavan)، بزرگ ترین نماد قدرت در تپه های رایسینا(Raisina) قرار دارد. عمارت رئیس جمهور روزهای جمعه، شنبه و یکشنبه پذیرای گردشگران است.
باغ مغول با دو فواره پر انرژی که هر سال در ماه های فوریه و مارس پذیرای گردشگران است، به زیبایی این مکان می افزاید.

۷.دروازه هند

یک یادبود جنگ برای بیش از ۷۰۰۰۰ سرباز کشته شده در جنگ افغانستان و جنگ جهانی اول در سال ۱۹۳۱ ساخته شد. نام سربازانی که در طول جنگ جان خود را فدا کردند بر روی دیوار دروازه هند نوشته شده است.
در ابتدا به عنوان یادبود جنگ تمام هند شناخته می شد، واقع در راجپات، در نورهای شب خیره کننده به نظر می رسد.

۸.سوامینارایان آکشاردهام

بزرگترین معبد هندوهای جهان، درهای باز برای همه ادیان دارد و افراد با ادیان مختلف می توانند برای رضایت معماری خود از آن بازدید کنند. ساخت این شاهکار ۴۲متری در سال ۲۰۰۵ به پایان رسید.
گرانیت و سنگ مرمر از سراسر جهان برای ساخت و ساز، به غیر از بتن برای فونداسیون استفاده می شود. گسترش یافته در زمینی به مساحت ۱۲ هکتار، به عنوان گواهی برتری معماری است.
این معبد دارای چندین پارک، موزه و یک مرکز فرهنگی عظیم است که آداب و رسوم و سنت های هند را نشان می دهد.دارای یک کانال آبی با طراحی زیبا برای قایق سواری است.

۹.معبد نیلوفر آبی

معبد بهایی که به شدت به معبد بهایی معروف است، شباهت زیادی به گل نیلوفر دارد.
نیلوفر آبی به زیبایی نماد هندوئیسم، اسلام، بودیسم و ​​جینیسم، چهار دین اصلی رایج در هند است. هفت معبد نیلوفر آبی بهایی در سراسر جهان ساخته شده است که یکی از آنها در دهلی واقع شده است. برای ساخت معبد از سنگ مرمر سفید خالص استفاده شده است و ساختار آن در سال ۱۹۸۶ تکمیل شد.
مکانی آرام و باز برای مدیتیشن و دعا برای افراد مذهبی گلبرگ های احاطه شده با نه حوضچه آب، منظره گرگ و میش فریبنده ای را ایجاد می کنند.

۱۰.قطب منار

این برج ۷۳ متری که توسط قطب الدین ایبک ساخته شده است، یکی از بلندترین برج های هند است. این مناره برای جشن و گرامیداشت پیروزی و آغاز عصر مغول در هند ساخته شد. در حالی که تاریخ شواهدی دارد که نشان می دهد، این بنا برای اقامه نمازهای صادقانه ساخته شده است. سه طبقه اول مناره از ماسه سنگ قرمز و دو طبقه باقی مانده از سنگ مرمر و ماسه سنگ است. قووات الاسلام، اولین مسجد تاریخ هند در پای قطب منار است.

۱۱.قلعه سرخ / لعل قیلا

ساخته شده در سال ۱۶۸۳، نماد دوران حکومت مغول در هند است. یک بنای تاریخی باشکوه که با سنگ قرمز ساخته شده است، توانایی بالایی برای جلب توجه شما دارد، شکوه معماری و شاهکاری که توسط مغول ها در هند خلق شده است. دیوارهای ۳۳ متری که زمانی برای جلوگیری از تهاجم ساخته می‌شدند هنوز دست نخورده و جذاب هستند. نمایش صدا و نور در شب داستان های تاریخی مرتبط با این بنای کلاسیک را روایت می کند.