با روش های فوق وحشتناک اعدام در تاریخ آشنا شوید

روش های اعدام در گذشته

یکی از خبرهای مهم و شوکه کننده روزهای گذشته اعدام یکی از متخلفان اقتصادی به نام «حمید رضا باقری درمنی» معروف به «سلطان قیر» بود که یکباره خبر رسید در سپیده دم روز اول دی ماه به خاطر ایجاد اختلال در سیستم اقتصادی کشور و اختلاس به دار مجازات آویخته شده است. بدین ترتیب با توجه به اینکه در کشور از این سلاطین کم نداریم می توان گفت که در عصر اعدام «سلطان ها» بعید نیست که در آینده ای نزدیک شاهد اعدام مهمی دیگر باشیم. اما این که چطور کسانی توانسته اند در طی سال ها به مقام سلطانی برسند و کسی متوجه این ترقی ها نشده است! خود سوال بزرگی است که کمتر کسی می خواهد آن را بشنود یا به آن پاسخ دهد. از این موضوعات خطرناک می گذریم و به موضوع اصلی مطلب باز می گردیم!

مجازات مرگ یا همان اعدام، نهایت مجازاتی است که در طول تاریخ در انتظار جنایتکاران بوده است. اگر چه در دهه های اخیر میزان استفاده از این روش تنبیهی به شدت کاهش یافته است اما در برخی از کشورها مانند ایران هنوز از این روش برای مجازات مجرمان استفاده می شود. در روزگار کنونی اعدام کردن نیز شیوه ای انسانی تر (نسبت به گذشته) پیدا کرده و بجز چند کشور معدود مانند کره شمالی که روش های خلاقانه ای برای این کار دارند، در مابقی کشورهایی که هنوز اعدام را انجام می دهند از روش هایی مانند دار زدن یا تزریق مواد کشنده استفاده می شود. اما در روزگاران گذشته، اعدام مجرمان اتفاقی بود که هر روزه توسط حاکمان انجام می شد و بدتر این که سعی می شد بدترین و دردناک ترین روش اعدام برای عبرت سایرین انتخاب شود.

در سراسر جهان، کشورهای مختلف روش هایی خلاقانه برای پایان دادن به زندگی مجرمان و محکومین به مرگ داشتند. هدف اصلی در اغلب موارد این بود که طرز اعدام کردن باید طوری باشد که فرد اعدامی بدترین درد و شکنجه را برای طولانی ترین مدت ممکن تجربه کند. در برخی موارد نیز شیوه اعدام نمادی سمبولیک از چیزی خاص بود. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از دردناک ترین و بیرحمانه ترین روش های اعدام در طول تاریخ آشنا کنیم.

 لینگچی (قصابی کردن آرام)

«لینگچی» (Lingchi) یکی از بیرحمانه ترین روش های اعدام بود که در چین انجام می شد. در این روش، قربانی در اثر برش های متعددی که آرام آرام و در زمانی طولانی در بدنش ایجاد می شد درد و رنجی غیرقابل تصور را تجربه کرده و در نهایت در اثر خونریزی زیاد جان می داد. متصدیان و اجرا کنندگان اعدام باید تا جایی که می توانستند برش های بیشتری در بدن فرد اعدامی ایجاد کرده و بدون این که باعث مرگ سریع او شوند تکه های از گوشت بدن او را مانند قصابی جدا کنند. این روش اعدام با عنوان «مرگ با هزار برش» نیز شناخته می شد. روش اعدام لینگچی در قرن دهم میلادی ابداع شده و تا سال ۱۹۰۵ استفاده می شد که در نهایت توسط دولت مرکزی ممنوع گردید.

لینگچی (قصابی کردن آرام)

از آنجایی که این روش اعدام تا آغاز قرن بیستم نیز انجام می شد، یکی از تنها روش های اعدام موجود در این فهرست است که هنوز تصاویری واقعی از آن وجود دارد. هیچ فرآیند خاص و تعیین شده ای در مورد لینگچی وجود نداشت. شدت تجربه این اعدام دردناک برای قربانی به فاکتورهای متعددی مانند مهارت و شفقت فرد اعدام کننده و میزان بد بودن جرمی که فرد محکوم مرتکب شده بود بستگی داشت. بر اساس مدارکی که از دوران سلسله مینگ در چین بجای مانده، می توان گفت که برخی از قربانیان تا پیش از مرگ بیش از ۳٫۰۰۰ برش در بدنشان دیده اند در حالی که در برخی موارد این شکنجه تنها ۱۵ دقیقه به طول می انجامید و قربانی بسیار زودتر از موارد دیگر جان می داد.

در برخی از موارد به قربانی تریاک خورانده می شد اما معلوم نیست که این کار برای کاهش یا افزایش رنج آن ها انجام می شده است زیرا تریاک در کنار کاهش درد آن ها، می توانست مدت زمان بیشتری قربانیان را بهوش نگه دارد. لینگچی یکی از سخت ترین روش های موسوم به «۵ مجازات» بود که سخت ترین و دردناک ترین روش های اعدام و شکنجه محسوب می شدند و هر یک درجاتی از دیگر روش سخت تر و بیرحمانه تر بودند. این رده بندی شامل قطع بینی یا پا، تبعید، تتو کردن یا حتی اخته کردن می شد.

 اره کردن

در دوران قرون وسطی در اروپا، قربانیان معمولاً به خاطر جرم هایی مانند جادوگری، زنا، قتل، کفرگویی و ارتداد و دزدی کردن به مرگ با شیوه اره کردن محکوم می شدند. در دوران روم باستان معمولاً محکومین را به صورت افقی و با استفاده از اره به دو نیم تقسیم می کردند در حالی که چینی ها خلاقانه تر عمل می کردند. آن ها قربانی را از پاهایش آویزان کرده و سپس بدن او را به صورت عمودی به دو تکه تقسیم می کردند. این روش باعث رنج و شکنجه بیشتری می شد زیرا با آویزان کردن فرد جریان خون بیشتر و بهترین به سمت مغز وجود داشت و بدین ترتیب فرد برای مدت بیشتری هوشیاری خود را حفظ می کرد.

اره کردن

بر اساس مدارکی که از دوران جنبش انقلابی هوسیت در چک بدست آمده، در این کشور ابتدا دست ها و پاهای فرد اعدامی را بریده و سپس زخم های او را با آتش می سوزاندند. بعد از آن بود که فرد را با اره به دو نیم تقسیم می کردند. در دوران روم باستان نیز گفته می شد که امپراطور کالیگولا هنگام اره کردن قربانیان حضور داشته و همزمان با تماشای درد و رنج افراد غذایش را میل می کرد زیرا این کار باعث می شد اشتهای او تحریک شده و لذت بیشتری از خوردن غذا ببرد.

 اعدام با استفاده از فیل

این روش اعدام که با عنوان «گونگا رائو» (gunga rao) نیز شناخته می شد اغلب در آسیا و هند مورد استفاده قرار می گرفت اما در موارد معدودی نیز در کشورهای غربی به کار گرفته شده است. این روش اعدام در دوران قرون وسطی در هند استفاده می شد. قربانیان معمولاً سربازان دشمن یا مردم عادی بودند که مرتکب جنایاتی از قبیل دزدی، نپرداختن مالیات و شورش شده بودند. اگر چه امکان استفاده از حیوانات زیادی برای کشتن محکومین وجود داشت اما از فیل ها برای این کار استفاده می شد زیرا آن ها را طوری آموزش می دادند که قربانیان را شکنجه کرده و سپس به زندگی او پایان دهند.

اعدام با استفاده از فیل

برای مثال فردی که فیل را هدایت می کرد می توانست به او دستور دهد که ابتدا اعضای بدن قربانی را خرد کند و در نهایت با فشار دادن پای خود روی سر قربانی، سر او را خرد نماید. یک روش اعدام دیگر با استفاده از فیل ها نیز توسط یک جهانگرد فرانسوی به نام فرانسوا برنیه روایت شده که در آن فیل با استفاده از چاقوهایی که به خرطومش وصل شده بود اعضای بدن فرد محکوم را می برید و در نهایت فرد در اثر خونریزی یا ضربات فیل جان می باخت.

 دار زدن، کشیدن روی زمین و چهار قسمت کردن

بر اساس قوانین بریتانیای قدیم، این روش اعدام آخرین و بدترین مجازاتی بود که برای افراد متهم به خیانت اعمال می شد. زنانی که به خیانت متهم شده بودند برای جلوگیری از لکه دار شدن عفت عمومی زنده زنده سوزانده می شدند. تا سال ۱۸۷۰، کسانی که در بریتانیا به خیانت به کشور یا ملکه متهم شده بودند به یک نرده یا سورتمه بسته شده و توسط اسب به محل اعدام کشیده می شدند. در آنجا فرد را دار می زدند اما بدون این که او به یکباره زیر پای او را خالی کنند. بدین ترتیب فرد فقط در شرایط خفگی قرار می گرفت بدون این که گردن او خرد شود. در حالی که قربانی آخرین نفس های خود را می کشید او را پایین آورده و اعضای تناسلی او را قطع کرده و شکم او را پاره می کردند.

 
دار زدن، کشیدن روی زمین و چهار قسمت کردن

سپس اندام های داخلی بدن او بیرون کشیده شده و سر از تنش جدا می کردند. در نهایت جنازه بدون سر او را به چهار قسمت تقسیم می کردند. معمولاً سر و دست و پاهای قطع شده را نصفه نیمه می جوشاندند تا از فاسد شدن آن ها جلوگیری کنند و در ادامه در دروازه شهرها به نمایش می گذاشتند تا مایه عبرت شاهدان شود. این روش شکنجه و اعدام سادیستیک ابتدا در سال ۱۲۴۱ برای اعدام ویلیام مائوریس به کار گرفته شد که به علت دزدی دریایی به مرگ محکوم شده بود. قانون مربوط به خیانت در سال ۱۸۱۴ این روش اعدام را ممنوع کرده و دار زدن و قطع کردن سر و اعضای بدن بعد از مرگ را جایگزین آن کرد.

 در غل و زنجیر کردن و دار زدن

در اسکاتلند قدیم، این روش اعدام بیشتر برای کسانی که مرتبط قتل شده بودند به کار گرفته می شد. بر اساس قانون کشور در مورد قتل که در سال ۱۷۵۲ به تصویب رسیده بود، جنازه قاتلان اعدام شده تکه تکه شده یا در غل و زنجیر از جایی بلند آویزان می شد. این روش اعدام در اواخر دهه ۱۷۷۰ منسوخ شد اما تا سال ۱۸۳۴ همچنان در قانون کشور برای مجازات قاتلان وجود داشت. یکی از دلایل کاهش استفاده از این روش اعدام این بود که جنازه افراد اعدام شده در محل های عمومی نگه داشته می شد که مشکلات متعددی را برای مردم عادی ایجاد می کرد.

در غل و زنجیر کردن و دار زدن

مشهورترین مورد از این نوع اعدام مربوط به الکساندر گیلان بود. او کارگر یک مزرعه بود که به تجاوز و قتل یک دختر ۱۱ ساله به نام السپت لمب در سال ۱۸۱۰ متهم شد. او در حال چراندن گله گاو پدرش بود که مورد تجاوز قرار گرفته و بقتل رسید. هیئت قضات آن دوره می خواستند روش اعدامی را در مورد قاتل به کار بگیرند که با شدت جنایت گیلان متناسب بوده و برای دیگران مایه عبرت شود. از این رو تصمیم گرفته شد که او را در همان محلی که جنازه دخترک بیچاره پیدا شده بود اعدام کرده و جنازه او را در غل و زنجیر آویزان کنند تا عبرتی برای کسانی باشد که قصد ارتکاب قتل را دارند.