اقامتگاه‌های خصوصی هیتلر

حقایقی درباره خانه‌های هیتلر؛ اقامتگاه‌های خصوصی هیتلر مکان‌های مهمی برای وقایع کلیدی و البته زندگی شخصی‌اش بودند. این مکان‌ها اسرار تاریک زیادی دارند، از صحنه‌های خودکشی گرفته تا اقدام به ترور. در اینجا برخی حقایق تکان‌دهنده درباره خانه‌های این مستبد آلمانی را بیان می‌کنیم.

آپارتمان شخصی هیتلر

این دیکتاتور وقت خود را میان چهار ملک اصلی تقسیم می‌کرد. در سال ۱۹۳۴ که هیتلر خود را پیشوای آلمان اعلام کرد، در آپارتمانی ۹ خوابه زندگی می‌کرد و هنگام بازدید از شهرستان‌های جنوبی آلمان، از این ملک برای دیدار با شخصیت‌های مهم و برجسته استفاده می‌کرد. هیتلر در سال ۱۹۲۹ به این آپارتمان نقل‌مکان کرده بود. این آپارتمان توسط “هوگو بروکمن” حامی مالی حزب نازی خریداری شد. “گردی تروست” طراحی داخلی آن را بر عهده گرفت و آن را با مبلمان و اثاثیه مورد تائید نازی تزئین کرد.

آپارتمان شخصی هیتلر در خیابان “پرینزرگنتن پلاتز” ۱۶، مونیخ

هیتلر دوست داشت آپارتمانش را به برخی از رهبران جهان نشان داده و آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. او در سال ۱۹۳۷ با دیکتاتور ایتالیایی “بنیتو موسیلینی” در این آپارتمان ملاقات کرد و سال بعد میزبان نخست‌وزیر بریتانیا “نویل چمبرلین” بود.

آپارتمان شخصی هیتلر مقر پلیس مونیخ

به گفته مورخان، “اوا براون” نامزد هیتلر عکس چمبرلین در آن آپارتمان را به دوستانش نشان می‌داد. این ساختمان هنوز هم پابرجاست و مقر پلیس مونیخ است.

زمانی که هیتلر در سال ۱۹۳۴ به خود لقب پیشوا داد، آپارتمان شخصی رئیس‌جمهور قبلی را مصادره کرد و آن را به “Führerwohnung” (آپارتمان رهبر) تغییر نام داد.

مقر صدراعظم رایش، برلین: محل اقامتِ رسمی هیتلر

مستبد نازی از فضای خانه راضی نبود. هیتلر در ابتدا معتقد بود آن ساختمان برای دفتر یک “شرکت صابون‌سازی” مناسب است و درخورِ رهبری در مقام او نیست.

مقر صدراعظم رایش، برلین: محل اقامتِ رسمی هیتلر

هیتلر بازسازی خانه را آغاز کرد و از خدمات معمار شخصی خود “آلبرت اسپیر” استفاده کرد که در جنگ جهانی دوم بر نحوه کار اجباری اسرا نظارت می‌کرد.

هیتلر با معشوقه‌اش در آن خانه اقامت داشت. اما رابطه آن‌ها محتاط و مخفیانه بود. رهبر نازی که عقیده داشت برای جنس مخالف بسیار جذاب است، فکر می‌کرد اگر زنان رایش بفهمند او مجرد نیست دچار آسیب‌های روانی می‌شوند.

هیتلر و معشوقه‌اش

هیتلر که همیشه می‌خواست رابطه‌اش با اوا براون را مخفی نگاه دارد، او را وادار می‌کرد برای ورود و خروج از درب پشت ساختمان استفاده کند و مراقب بود هیچ‌وقت در ملاء عام با معشوقه خود دیده نشود.

هیتلر و معشوقه‌اش اوا براون در  محل اقامتِ رسمی هیتلر

در طول دوره‌ای که هیتلر در برلین اقامت داشت، براون دست به خودکشی زد. در سال ۱۹۳۵، معشوقه رهبر نازی با خوردن مقدار زیادی از قرص خواب‌آور خودکشی کرد. این دومین تلاش او برای خودکشی بود. اولین بار در سال ۱۹۳۲ اقدام به خودکشی کرده بود.

معشوقه ی هیتلر

براون از ماهیت پنهانی رابطه‌اش با هیتلر و اینکه نمی‌توانستند ازدواج کنند ناراضی بود. اکثر مواقع از هم دور بودند و در این دوره‌های جدایی بود که سبب شد براون اقدام به خودکشی کند.

اقامتگاه برگهوف، برشتس گادن: اقامتگاه ییلاقی هیتلر

گرچه در طول جنگ جهانی دوم هیتلر زمان زیادی را در مقر صدرات رایش سپری می‌کرد، اما اقامتگاه محبوبِ او برگهوف بود؛ خانه‌ای ییلاقی در نزدیکی برشتس گادن در کوه‌های آلپ جنوبی آلمان.

هیتلر خانه ییلاقی آلپ را در سال ۱۹۳۳ خرید. پول خانه را از فروش زندگینامه‌اش “نبرد من” به دست آورد و پس از بازسازی‌های زیاد نام خانه را “اقامتگاه برگهوف” گذاشت.

اقامتگاه ییلاقی هیتلر

در این اقامتگاه هیتلر می‌توانست با آرامش خاطر استراحت کند. اکثر مواقع اوا براون نیز با او بود. این خانه یکی از معدود مکان‌هایی بود که این زوج می‌توانست به دور از چشم‌های کنجکاو با هم باشند.

اقامت هیتلر مقاصد تبلیغاتی نیز داشت. در تلاش برای از بین بردن تصویر وحشیانه و خشنی که داشت، او را همانند جنتلمنی عاشق کودکان و حیوانات و زندگی روستایی جلوه دادند. تصاویر او در روزنامه‌ها و مجلات آلمانی چاپ شد.

اقامتگاه برگهوف، برشتس گادن: اقامتگاه ییلاقی هیتلر

هیتلر اغلب با کودکان عکس می‌گرفت، از جمله دختری به نام “برنیل نیواو”. برنیل در یک تجمع محلی در مونیخ (۱۹۳۳) هیتلر را ملاقات کرد و به او گفت هر دو در یک روز به دنیا آمده‌اند. هیتلر نیز دختر هفت‌ساله و مادرش را به اقامتگاه برگهوف دعوت کرد. هیتلر آن‌قدر به دختر بچه علاقه‌مند شد که او را “کودک پیشوا” نامید. اما برنیل یک راز داشت. او رگ و ریشه یهودی داشت و درنتیجه ازنظر رژیم نازی “نامطلوب” بود.

اقامتگاه برگهوف، برشتس گادن: اقامتگاه ییلاقی هیتلر

در کمال تعجب، پس از محکومیت برنیل هیتلر حاضر بود از اصل و نسب یهودیِ او چشم‌پوشی کند. اما زمانی که “مارتین بورمان” مرید و دست راست هیتلر مطلع شد، برنیل و مادرش را از رفتن به برگهوف منع کرد و تمام عکس‌های هیتلر و کودک را از بین برد.

برنیل دیگر هرگز هیتلر را ندید. با اینکه برنیل و خانواده‌اش از وحشت هولوکاست در امان ماندند، اما او در سن ۱۷ سالگی در بیمارستان مونیخ به دلیل فلج اطفال درگذشت.

پناهگاه جبهه شرقی هیتلر

هیتلر چندین “Führerhauptquartiere” (ستادِ پیشوا) در جبهه شرقی داشت، اما “آشیانه گرگ” در کترزین (لهستان امروزی) مقر فرماندهی اصلی او در جبهه شرقی بود. در مجموع در طول جنگ جهانی دوم، رهبر نازی‌ها بیش از ۸۰۰ روز را در آشیانه گرگ سپری کرد. پایگاه اقامت هیتلر در پناهگاهی مستحکم در شمالِ مجتمعی بزرگ واقع شده بود. زمانی که هیتلر در این پناهگاه گیر افتاد، تصور می‌کرد که به زودی مسموم خواهد شد که البته چندان هم بعید نبود. برای مقابله با این تهدید، ۱۵ نفر از زنان روستایی را برای چشیدن غذا به آنجا برد.

آشیانه گرگ، کترزین: پناهگاه جبهه شرقی هیتلر

در ۲۰ ژوئن ۱۹۴۴، گروهی از افسران عالی‌رتبه ارتش از جمله اشراف‌زاده “کلاوس فون اشتاوفنبرگ” سعی کرد با جاسازی بمب در آشیانه گرگ هیتلر را ترور کند. این عملیات که “والکوره” نام گرفت، یک شکست بزرگ و غم‌انگیز بود. مجازات او سریع و وحشیانه بود. نازی‌ها تمام سرکردگان از جمله “کلاوس فون اشتاوفنبرگ” را تیرباران کردند و هر کسی که در این توطئه دست داشت اعدام، شکنجه و کشته شدند. حدود ۵۰۰۰ آلمانی در جریان این ماجرا اعدام شدند.

آشیانه گرگ، کترزین: پناهگاه جبهه شرقی هیتلر

هیتلر هنگام فرار از پیشروی شوروی در نوامبر ۱۹۴۴ از آشیانه گرگ فرار کرد. از میان ۱۵ زنی که برای چشیدن غذا آنجا بودند، “مارگوت ولک” توانست فرار کند. اما ۱۴ زن دیگر به اندازه او خوش‌شانس نبودند. در ژانویه ۱۹۴۵ توسط نیروهای شوروی کشته شدند. هیتلر تا روزهای پایانی جنگ به‌صورت پراکنده در اقامتگاه رسمی صدرات رایش به همراه اوا براون و نزدیک‌ترین همراهانش زندگی کرد. پس از مدتی نیز به پناهگاهش عقب‌نشینی کرد.

آشیانه گرگ، کترزین: پناهگاه جبهه شرقی هیتلر

با نزدیک‌تر شدن ارتش سرخ، هیتلر بالاخره موافقت کرد با معشوقه خود ازدواج کند و براون در ۲۸ آوریل ۱۹۴۵ به آرزوی خود رسید. این زوج دو روز بعد خودکشی کردند: هیتلر به سرِ خود شلیک کرد و اوا شیشه سیانور را سر کشید. بدن آن‌ها در باغ‌های اقامتگاه صدراعظم رایش سوزانده شد. اندکی پس از جنگ جهانی دوم، بقایای این ساختمان توسط نیروهای شوروی از بین رفت.