عاقبت سیاه و شوم خاندان صدام حسین

۱۳ ‌سال از اعدام صدام حسین عبدالمجید التکریتی دیکتاتور عراق می‌گذرد و از میراث نفرین‌شده او در آن کشور دیگر چیز زیادی باقی نمانده است. فعالیت حزب بعث از سوی دادگاه و دولت غیرقانونی اعلام شده و اکثر نزدیکان رئیس‌جمهوری مادام‌العمر و نه‌چندان خوش عاقبت بعثی نیز یا اعدام شده‌اند، یا در زندان هستند یا متواری‌اند.

این میان معدودی نیز همچون محمدسعید الصحاف واپسین وزیر اطلاع‌رسانی دولت بعث شانس آورده و به دلیل اثبات‌نشدن دخالت‌شان در رنج‌ها و آلام مردم عراق درطول حکومت جور صدام، زندگی آرام و بی‌دغدغه‌ای را خارج از مرز‌های عراق برای خود تشکیل داده‌اند.

۱۶‌سال پیش در چنین روزی، برابر ۲۲ جولای ۲۰۰۳ میلادی، نیرو‌های آمریکایی حاضر در عراق براساس گزارشات رسیده از خبرچین‌های محلی مبنی بر اختفای تعدادی از سران دولت بعث عراق در یکی از محله‌های موصل، مکان مورد نظر را به محاصره خود درآورده و سپس حمله را آغاز کردند.

حجم آتش و مقاومت ساکنان خانه مورد نظر به مهاجمان ثابت کرد که آنان قصد تسلیم‌شدن ندارند. در پایان نبردی سنگین و دوساعته نهایتا همه افراد محاصره‌شده به قتل رسیدند و نظامیان آمریکایی با کمک رابط‌های محلی کار شناسایی اجساد را آغاز کردند.

آمریکایی‌های حاضر در محل تازه بعد از دیدن چهره‌های متعجب و تا حدودی هم وحشت‌زده رابط‌های محلی بود که متوجه شدند شکارهایشان چقدر ارزش دارند. در واقع شاید اگر از ابتدا می‌دانستند در بین افراد محاصره شده عدی و قصی دو پسر صدام حسین نیز حاضر هستند، شاید در حمله بی‌محابا به خانه مورد نظر تجدیدنظر می‌کردند.

۵ماه پس از کشته‌شدن پسران صدام حسین در موصل، خود او نیز در روستای الدور نزدیک شهر تکریت دستگیر شد تا پرونده خاندان عبدالمجید با اعدام این آخرین بازمانده مذکر در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۶ برای همیشه بسته شود. از آن تاریخ و از میان بستگان دیکتاتور عراق، همسر و درعین حال دختر‌دایی‌اش ساجده تلفاح به همراه دختران خود رنا، رغد و حلا در قطر و اردن ساکن شده‌اند.

تکلیف داماد‌ها را هم که صدام سال‌ها قبل مشخص کرده بود و هر دو در فوریه ۱۹۹۶ میلادی به خاطر فرار به اردن و خیانت توسط افراد قبیله خود کشته شده بودند. این میان برزان ابراهیم تکریتی (برادر ناتنی صدام)، علی حسن‌المجید (پسرعموی صدام) و طه یاسین رمضان (معاون صدام) از بین دوستان و بستگان رئیس‌جمهوری عراق در فواصل مختلف بر طناب دار بوسه دادند و کسانی، چون طارق عزیز (وزیرخارجه)، عزت ابراهیم الدوری (معاون شورای فرماندهی انقلاب) و سعدون حمادی (رئیس مجلس) نیز مرگ را پیش از محاکمه و اعدام تجربه کردند.