اعتراف نامه ایمان

(Confession of Faith)

بیان رسمى باورهاى اعتقادى که هدف آن به طور معمول اظهار علنى از سوى فرد، گروه، جماعت، سینود یا کلیساست. اعتراف نامه ها شبیه به اعتقادنامه هاست، گرچه بیشتر آنها مبسوط ترند. این اعتراف نامه ها به ویژه به کلیساهاى اصلاح طلب پروتستان نسبت داده مى شود.

کلیساى مسیحى در قرون وسطى کوششى براى تدوین رسمى اعتقاداتش به عمل نیاورد. اعتقادنامه هاى به یادگارمانده از دوران باستان (اعتقادنامه نیقیه) یا تدوین شده در اوایل قرون وسطى (اعتقادنامه رسولان، اعتقادنامه آتاناسیوسى) به هنگام اعتراف به ایمان مسیحى در مراسم عبادى به کار مى رفت. به دنبال مناقشات اعتقادى،شوراها بعضى از مطالب اعتقادى را تعریف کردند. جنبش هاى بدعت آمیز هیچ اعلامیه جامعى در باب ایمان فراهم نیاوردند.

نهضت اصلاح دینى در قرن شانزدهم به تدوین اعلامیه هایى انجامید که هدف آن تعریف همه محورهاى اصلى در نظام اعتقادى بود. بیشتر این اسناد با هدف تبیین اعتقادات کلیسا نوشته شد، اما بعضى اهداف دیگرى را دنبال مى کرد (براى نمونه، کاتشیسم هاى لوترى); اما به زودى به جایگاه معیار اعتقادات نائل آمد. اولین اسنادِ اعتراف نامه اى در نهضت اصلاح دینى عبارت بود از پیش نویس هایى که پیش از اعتراف نامه آگسبورگ در سال ۱۵۳۰ تنظیم شد. این نمونه از لوترى ها مورد توجه سایر کلیساها در نهضت اصلاح دینى قرار گرفت و حتى شوراى نیقیه (۱۵۴۵ ـ ۱۵۶۳) از آن پیروى کرد که احکام و قانون هاى آن به همراه Professio fideiTridentina درسال۱۵۶۴ تقریر اعتقادات کلیساى روم بود.

سایر اعتراف نامه هاى مهم پروتستانى عبارت انداز:اعتراف نامه کنکورد (۱۵۷۷) و کتاب کنکورد (۱۵۸۰) اعتراف نامه پرسبتیرىِ وست مینستر (۱۶۴۸)، و اصول سىونه گانه انگلیکان (۱۵۷۱).

Merriam-Webster’s Encyclopedia of World Religions.