مذهب اقوام جنوب ایران (عیلام ) عمدتا بت پرستى بود. سرزمینى که در تاریخ سیاسى ایران ، ((دولت عیلام )) خوانده مى شد، عبارت بود از ولایات : خوزستا، لرستان ، پشت کوه ، کوههاى بختیارى که از غرب به دجله و از شرق به فارس و از شمال به بابل و همدان و از جنوب به خلیج فارس تا بوشهر امتداد داشت .
لغت ((عیلام )) به معناى ((کوهستان )) است . قوم عیلامى در چهار هزار سال قبل داراى تمدنى بسیار درخشان بوده است . اثار باستانى مکشوفه مبین این واقعیت است .
مذهب مردم عیلام به درستى روشن نیست . آنچه مسلم است ، این که عیلامى ها از نظر معتقدات مانند مذهب سومرى ها جهان را پر از ارواح و اشکال مى دانستند و بر این باور بودند که ارواح در مکان تاریک جنگل سکنى دارند و رب النوع آنها ((شوشیناگ )) نام داشت .
فقط پادشاه و کاهنان حق داشتند در مکان مقدس حضور یابند. آنان به شش رب النوع دیگر با رب النوع اصلى اعتقاد داشتند. یکى از این رب النوع ها ((امن کیبرا)) نام داشت که شاید نام همان رب النوع یونانى ها باشد.
عیلامى ها روزهاى مهم و ایام جشن پیروزى ها مجسمه ها و تماثیل را از مخفیگاه بیرون مى آوردند و مؤ منین نسبت به آنها اداى احترام نموده و پرستش مى کردند.
روحانیون ایران باستان ؛
کاهنان و خادمان ارباب انواع مانند کاهنان بابل مردمى با اقتدار و ثروتمند بودند. روحانیون کارشان سرکیسه کردن عوام و اعمال سحر و جادو و اوراد و اذکار ساختگى بود.
