خدایان ودائى در تاریخ هند

خدایان ودائى

((یکى از خدایان دین ودا ((ایندارا)) نام دارد. ابندرا خداى طبیعت و رعد و طوفان و باران و همچنین نوعى خداى جنگجو و مبارز به نفع مردم خود مى باشد. در مقابل ایندرا که خداى ((خشونت )) است ، ((وارونا)) خداى ((خرد)) قرار دارد… ((وارونا)) با((میترا)) خداى روشنائى و راستى و نیکوکردارى و عدالت شریک است . مادر ((وارونا)) و ((میترا))، ((آدى تى )) نام دارد که وجوه مشترک خدایان و اشیاء است … از خدایان دیگر ودائى ((دى آاوس پیتار)) است که نظیر ((زئوس پاتر)) در یونان مى باشد و پدر غالب خدایان دیگر است . این خدا شریک ((پرى تى وى ماتار)) یا مادر زمین مى باشد و یکى از پسرانش ((شریا)) خداى خورشید است . یکى دیگر از خدایان ، ((اوتا)) خداى باد است که ((وتان )) نامیده مى شود. در کتب ودا، ((مانو))خداى قانونگذار دیده مى شود… این خدایان به تدریج ارزش ‍ خودذ را از دست دادند و خدایان قربانى و فداکارى ، مخصوصا ((آگنى )) خداى آتش و کانون ، و ((سوما)) شراب خداى مقدس ، در ردیف اول قرار گرفتند.
این خدایان از لحاظ شکل و عرض و تقریبا جهالت مانند انسانند. یکى از آنها که نمازگزاران گرداگردش را گرفته اند، فکر مى کند که به پرستندگان خود چه باید بدهد: ((این است آنچه من خواهم کرد. نه ، من این کار را نمى کنم ،
به او گاو خواهم داد. یا بهتر است اسب بدهم ؟ مددم که آیا واقعا از دست او سوما گرفته ام یا نه ؟)) ارزش قربانى و فداکارى موضوع اساسى دین ودا را تشکیل مى دهد. مردگان براى بقاى پس از مرگ احتیاج دارند از راه خیرات و قربانى و پیشکشى و هدایان تغذیه شوند. خدایان احتیاج دارند که به کمک آتش به افتخار آنان قربانى ها بر پا کنند و براى آنان سوما یعنى اب حیات تقدیم کنند. در دین ودایى ابتدائى ، ظاهرا معبد و بت وجود نداشت ، محراب هر قربانى تازه از نو بر پا مى شد و آتش مقدس ، پیش کشها را به آسمان مى برد…))

مراتب خدایان ؛

((۱ خدایان آسمان چون : دیاوس ، وارونا، میترا، سوریا، ساویترى پوشان ، ویشنو، اوشا و آشوین .
2 خدایان برزخى که بین زمین و آسمان قرار یافته اند، مانند ایندرا، آیام ناپات ، ماتاریشوا، رودرا، واپوواتا، پاراجانیا، آپا.
3 خدایان خاکى چون : پرى تى وى آگنى ، برى هاسپاتى و ((سوما.))… یکى از کهن ترین خدایان هند و اروپائى ((دیاوس )) بوده است … ((دیاوس )) خداى مشترک جمله اقوام هند و اروپائى بوده است و با همسر خود زمین ، جفت جدائى ناپذیر (آسمان زمین ) را تشکیل مى داده است . ولى به مرور زمان این خدا از مقام فرمانروائى خود سقوط کرد و به درجه پدیده هاى آسمانى چون روشنائى روز و غیره در آمد. با نزول دیاوس ‍ مفهوم خدایان فرمانروائى از افق علم اساطیر آریائى به کلى محو نشد، بلکه خداى دیگرى جایگزین ((دیاوس )) شد و این خداى نوظهور ((وارونا)) بود.))