غالباً تصور میکنند که آغاز آموزش عالی در ایران از خصوصیات دانش قرن بیستم و یا دوران ایران اسلامی و یا حد اعلا از زمان ساسانیان و پیدایش دانشگاه گندی شاپور در سلطنت اردشیر بابکان و شاپور اول است.ولی جای شگفتی و مایه بسی افتخار است، هنگامی که هم میهنان و دانشجویان ما بدانند که پیش از دانشگاه گندی شاپور در ۲۵۰۰ سال پیش در شاهنشاهی هخامنشی بدستور داریوش بزرگ آموزش عالی و دانشکده هایی برای آموختن علوم مختلف نظری و عملی در میهن ما وجود داشته است.
از چگونگی کامل آموزش عالی در دوران هخامنشیان به علت از میان رفتن مدارک علمی اطلاع کافی در دست نیست ولی شواهد باقیمانده وجود آموزش عالی را در زمان هخامنشیان تأیید میکند.همین سرمایه های بزرگ علمی بود که سبب ایجاد آموزش عالی در عهد هخامنشیان گردید. دانشکده پزشکی سائیس در جوار معبد نیت که داریوش با پول خود و بدست یکی از پزشکان مصری دایر نمود از دانشکده های معروف عهد باستان و یکی از مراکز مهم فرهنگی جهان بوده است.
در دانشکده سائیس طبیب تربیت میشده و به تمام حوزه های امپراتوی اعزام می گردیده و باز نوشته اند که در همان شهر آموزشگاه بزرگ دیگری وجود داشته کهنه (کاهنان) را برای انجام مشاغل دولتی و دینی تربیت می نموده است. قسمتی از مطالب نوشته شده روی مجسه دانشمند مصری معاصر داریوش بنام اوجاگرزسنت که خود مؤسس و مدیر دانشکده پزشکی سائیس بوده است مربوط به اقدامات داریوش برای تاسیس دانشکده نامبرده میباشد و در تایید آن کشف قطعه کاغذ حصیری است که روی آن جمله من از سائیس بیرون آمده ام مرقوم گردیده است (مانند اطبای امروزی که در تابلوهای پزشکی خود اعلام می دارند که فارغ التحصیل کدام دانشگاه هستند.)
از دیگر دانشکده های بنام دوره هخامنشیان که در تواریخ مسطور است: بوسیپا ،آرشویی و میلیتس می باشد.اگر از روی واقع بینی و منصفانه به توجهی که در دوران شاهنشاهی هخامنشی به علوم و فنون و توسعه ی دانشی که باعث موجودیت آن حکومت بوده نظر افکنیم وجود مراکز عالی آموزشی را غیر قابل اجتناب خواهیم دید.
