مقبره پادشاه جومونگ

مقبره پادشاه دونگ میونگ آرامگاه بزرگی می باشد که در نزدیکی پیونگ یانگ پایتخت کره شمالی واقع است. یکی از این مقبره ها آرامگاه سلطنتی دونگ میونگ (۵۸ قبل از میلاد- ۱۹ قبل از میلاد)، موسس پادشاهی باستانی گوگوریو، شمالی ترین در میان سه پادشاهی کره ای می باشد. در مجموع ۶۳ آرامگاه شخصی از این دوران وجود دارد. منطقه اطراف مقبره دونگ میونگ شامل حداقل ۱۵ آرامگاه شناخته شده است که گمان می رود متعلق به لردهای مختلف خراجگذار باشد. مقبره در سال ۲۰۰۴ جایگاه میراث جهانی یونسکو را با ضوابط (i)، (ii)، (iii) و (iv) به دست آورد، درحالیکه زمینی به مساحت ۲۳۳ هکتار (معادل ۵۸۰ آکر) را با یک منطقه حائل ۱۷۰۱ هکتاری (۴۲۰۰ آکر) پوشش می دهد. ویژگی منحصر به فرد  این مکان و دیگر مقبره های موجود در منطقه نقاشی های دیواری آن هست که شکوفه های لوتوس آن دوران که نشان دهنده عرف بودایی در آن زمان در کره (۲۲۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ بعد از میلاد) بود را به تصویر می کشد.

تاریخ:

این مکان مقدس زمانی که پادشاه جانگسو پایتخت خود را در سال ۴۲۷ از دژ کوهستانی هواندو  به پیونگ یانگ منتقل کرد ساخته شد. مقبره سلطنتی پادشاه دونگ میونگ یکی از ۶۳ آرامگاهی است که در پنج منطقه کره شمالی وجود دارد. تاریخ ساخت این مقبره ها به قرون پنجم تا ششم قبل از میلاد بر می گردد. تاریخ آن را می توان در زمانی که پادشاهی گوگوریو در حدفاصل بین سال های ۲۷۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ میلادی در ابتدا در منطقه لیائونینگ چین واقع بود ردیابی کرد. سپس آن در سال سوم بعد از میلاد به قلعه گونگ نه در منطقه جیلین چین منتقل گشته و بعدها در سال ۴۲۷ به منطقه کوهستان ته سونگ در پیونگ یانگ کره انتقال یافت. موقعیت نهایی آن در قلعه جانگان در مرکز شهر پیونگ یانگ کنونی بود. گوگوریو پنج قبیله باستانی داشت که هر کدام از آنها برای برپا داشتن مراسمات مذهبی مقبره اجدادی خود را داشتند. این مراسمات در خلال دهمین ماه هر سال با اجرای دونگ میونگ ( ” عریضه به شرق ” ) که الهه ای آسمانی به نام سوسین مورد پرستش قرار می گرفت برگزار می شد. کیرینگول در ۲۰۰ متری (۶۶۰ فوتی) معبد یونگ میونگ در تپه ای به نام موران در شهر پیونگ یانگ قرار دارد. آن صخره ای مستطیلی می باشد که با عبارت ” کنام اسب تک شاخ ” حکاکی گردیده است. بر اساس کشف اسب تک شاخ پادشاه، باستان شناسان موسسه تاریخ آکادمی علوم اجتماعی کره شمالی به این نتیجه رسیدند که پیونگ یانگ پایتخت کره باستان و در نتیجه پادشاهی گوگوریو بود. در سال ۱۶۹۷ و در خلال دوران حکومت پادشاه سوکجونگ از چوسون، پادشاه طرحی را برای تعمیر سالیانه مقبره پادشاه دونگ میونگ تصویب کرد.

این مکان و سایر مقبره ها تنها بعد از سال ۱۹۰۵ و زمانی که کره توسط  ژاپنی ها اشغال شد شناخته گردید. کارشناسان ژاپنی در انجام تحقیقات علمی و مستند سازی از مقبره ها در حد فاصل بین سال های ۱۹۱۱ تا دهه ۱۹۴۰ میلادی مفید واقع شدند. مقبره های اصلی توسط غارتگران آرامگاه ها خراب شده بودند و این مسئله توسط باستان شناسان ژاپنی در خلال حفاری های انجام شده در سال ۱۹۴۱ معلوم گردید. این مکان بعد از حفاری بنا به دلایل سیاسی بازسازی شد.

به رسمیت شناسی مقبره ها توسط یونسکو در سال ۲۰۰۴ بنا به شرایط ذیل صورت گرفت: معیار i برای ظرافت های هنری نقاشی های دیواری؛ معیار ii برای به وجود آوردن عرف مراسم تدفین گوگوریو که فرهنگ های دیگر منطقه به مانند ژاپن را تحت تاثیر قرار داده بود؛ معیار iii به این علت که نقاشی های دیواری تاریخ، اعتقادات مذهبی و رسوم مردم را بیان می کند و معیار iv  برای مهیا کردن یک گونه شناسی تدفینی.

افسانه:

افسانه مرتبط با تولد پادشاه در متن چینی قرن سومی ویلو که حال بخش اعظمی از آن از دست رفته است، بیان گردیده بود. بر اساس آن افسانه خدمتکار ملکه زمانی که صاعقه ای به وی اصابت کرد باردار شد. پادشاه با ترس از این موضوع که این واقعه ای می باشد که می تواند به وی صدمه بزند، نوزاد را به داخل آغل خوک ها انداخت. اما نوزاد به سبب حمایت تنفسی صورت گرفته توسط خوک ها زنده ماند. سپس نوزاد به داخل یک اصطبل اسب پرتاب شد و در آنجا به حیات خود ادامه داد. آنگاه پادشاه پی برد که آن نوزاد الهی بوده و به مادرش دستور داد تا وی را بزرگ کند. او با توجه به وقایعی که به تولدش منتهی شده بود دونگ میونگ (نور شرقی) نام گرفت. سپس وی بعد از غلبه بر تمامی موانع اقدام به تاسیس پادشاهی خود کرده و شروع به کوشیدن در راه هدف زندگیش نمود. او خود را پادشاه بویو نامید.

اهمیت سیاسی:

یکی از دو مراسم مذهبی مهم که در زمان سلطنت پادشاه اونجو از بکجه بنیان نهاده گردید شامل دونگ میونگ نیز می شد؛ در این مراسم در ابتدا از طریق پیشکشی یک قربانی در زیارتگاه منتسب به دونگ میونگ بر ارتباطات خانواده سلطنتی با مردم بویو در منچوری تاکید می گشت.

دوران پادشاهی گوگوریو از جذابیت خاصی در میان دولت کره شمالی برخوردار است. بر اساس نوشته های لنکوف گزارش شده است که در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی کیم جونگ ایل به ” قصوری بزرگ در باستان شناسی کره شمالی و شکست باستان شناسان در تعیین محل مقبره پادشاه دونگ میونگ ” اشاره کرده بود. باستان شناسان کره شمالی در سال ۱۹۷۴ آرامگاه مورد نظر را که به درستی تعمیر شده و به جاذبه ای گردشگری تبدیل گردید کشف کردند. اگرچه آن در ابتدا مقبره موثقی از گوگوریو بود که تحت مرجع مقبره ۱۰ درجه شمالی جین پاری شناخته می شد، هیچ مدرک بیشتری دال بر اینکه این آرامگاه متعلق به پادشاه دونگ میونگ می باشد وجود ندارد.

ادعای کشف محل دفن سلطان موسس پادشاهی گوگوریو در دهه ۱۹۸۰ میلادی با یک ترمیم گسترده دنبال شد. فرآیند بازسازی مستلزم حذف کلی تمامی بناهای اصلی، ساختمان ها و آثار تاریخی به منظور ایجاد یک بقعه جدید از جنس سنگ مرمر بود. مراسم گشایش آرامگاه جدیدا ساخته شده با حضور کیم ایل سونگ در چهاردهم می سال ۱۹۹۳ برگزار شد. همچنین کیم یک خطاطی بر روی لوح یادبود بر پا شده در مقبره که نام پادشاه بویو بر آن حکاکی گشته بود نوشت. مقبره پادشاه دونگ میونگ از میراث های ملی بوده و بازسازی و نگهداری از آن وظیفه دولت می باشد. کیم ایل سونگ شخصا روند بازسازی آرامگاه را با فراهم سازی منابع مالی توسط دولت رصد می کرد زیرا بر این باور بود که آن ” میراثی فرهنگی تاریخی است که بایست به نسل های آینده منتقل شود. ”

سکه های ده ونی کره شمالی که در سال ۲۰۰۲ منتشر شده اند، مقبره پادشاه را به تصویر می کشند.

معماری و متعلقات:

آرامگاه شامل یک تپه ۱۱.۵ متری (۳۸ فوتی) می باشد که در پایه با بلوک های سنگی احاطه شده است. هر طرف تپه ۳۴ متر (۱۱۲ فوت) طول دارد. مقبره دارای یک اتاقک هرمی داخلی  به مساحت ۲۲ متر مربع (۲۴۰ فوت مربع)، یک اتاقک پشتی و راهرویی می باشد که از سنگ ساخته شده است. اتاقک به سمت جنوب غربی می باشد. مقبره بازسازی شده پادشاه مشهور ترین مقبره در میان بیست آرامگاه واقع در جینپاری است. مجموعه آرامگاه های کنونی بسیار مدرن می باشد.

آرامگاه سلطنتی پادشاه دونگ میونگ و سه مقبره کانگسو نقاشی های دیواری دارند. مقبره پادشاه دونگ میونگ از نقاشی های دیواری گوگوریو برخوردار است که به خاطر رنگ و لحن غنی خود شناخته شده می باشد. نقاشی های دیواری یافت شده در آرامگاه از موضوعات بودایی من جمله لوتوس بوده و تصاویر حیوانات در سقف و دیوارهای مقبره مشهود است. نقاشی های دیواری یک حالت سه بعدی واقع گرایی را به تصویر می کشند. این نقاشی ها تصاویر زندگی روزمره مردم به مانند رقص زنان، آموزش جنگجویان، پرواز پرندگان در آسمان پوشیده با ابرها، گروه اژدها، شنای ماهی در رودخانه ها و حیات وحش را به ما نشان می دهند.

نقاشی های دیواری در مقبره لوتوس های شکوفا شده  با سایر تزئینات مذهبی را که تنها نمودی از خلقیات بودایی است به تصویر می کشد و در آن اثری از چهار صور فلکی سنتی موجود در آرامگاه های چینی وجود ندارد. در طرز بیان مذهبی بودائیت از این موضوع مفهوم بهشت نتیجه گیری می شود. آرامگاه کتیبه ای دارد که بر این موضوع که مکان یاد شده محل مقدسی برای سلسله مراسمات جشنواره ای دونگ میونگ بود صحه می گذارد. آنها شامل عبادت زمین مادر و همچنین احشام هستند؛ مورد اول مراسمی در آسیای جنوبی بوده در حالیکه مورد دوم حالتی شمنی از عبادت است.

عرصه ها:

محوطه شامل یک منطقه بزرگ چمنزار است که یکی از سالن های برگزاری سیزدهمین جشنواره جهانی نوجوانان و دانش آموزان بود.

صومعه بودایی:

صومعه بودایی که در سال ۱۹۸۷ کشف شد، در حدود ۱۲۰ متری (۳۹۰ فوتی) مقبره قرار داشته و تاریخ بنای آن را به بعد از نقل مکان پایتخت به پیونگ یانگ توسط پادشاه جانگسو (حکومت: ۴۱۳-۴۹۱) در سال ۴۲۷ مربوط می دانند. کتیبه های یافت شده در آنجا ادعا می کنند که جانگسو رئیس راهبانی بود که مراسمات برگزار شده در مقبره و همچنین در صومعه بودایی نزدیک را هدایت می کرد. آن سه تالار دارد که دیوارهای یک پاگودا را که با معابد ژاپنی ساخته شده در سال های بعد مشابه است محصور کرده است، این مطلب نشان می دهد که فرهنگ بودایی گوگوریو به ژاپن نیز نفوذ کرده بود. خود گوگوریو نیز از بودائیت چینی سلسله های شمالی تاثیر گرفته است.

معبد بودایی چونگ رونگسا:

این مجموعه همچنین میزبان معبد بودایی بازسازی شده چونگ رونگسا می باشد که مکان تشریفات مراسم خاکسپاری برای پادشاهان متوفی بود. این معبد که بنای آن در سال ۱۹۷۴ از دل خاک بیرون آمد، برای بزرگداشت دو هزار و سیصدمین سالگرد تولد دونگ میونگ بازسازی شد.