اَداد، خدای سامی
آداد/adad/و همچنین آدا adda، آنداanda، هدادhadad، آدوaddu_ هوا_ خدای_ سامی
احتمالاً نام او، ازلحاظ ریشه شناسی وابسته به کلمه عربی هدا hadda به معنای«شکستن» هداد haddat به معنای «تندر» است. در بین‌النهرین، جایی که نام او غالباً به‌صورت اختصاریIM نوشته می‌شود، و از زمان پیش_ سارگونی Pre- sarganic- به بعد، شناخته‌شده است.
پیروان_ عمده او در میان جمعیت‌های شمال بابل و سوریه بودند و این موضوع از گواهی فهرست اعلام از شهرهایی مانند ماری Mari و ابلا ebla شناخته می‌شود. در هزاره دوم پیش از میلاد، آداد، شهر_ خدای حلب بود، ولی در دیگر نواحی سوریه، به‌ویژه نام آن در غرب، با دیگر هوا_ خدایان، مانند بعل Baal و داگان Dagan آمیخته شد.
آداد خدای مهم در آشور بود. تیگلت_ پیلسر Tiglath- pilesar اول، ضریح دو گانه ای برای او آنو Anu در پای تخت آشور بنا نهاد. چندین پادشاه و همچنین بسیاری از افراد نزدیک به آن‌ها، نام‌هایی مرکب با اداد (مانند اداد نیراری Adad_nirari) داشته‌اند. برخلاف خدایان عمده بابلی، که وارد مراسم رسمی سوریه شدند، اداد را یک خدای محلی به شمار میاورند. همراه با آشورAšur به‌طور برجسته‌ای در کتیبه‌های سلطنتی نام او آمده است.
اداد غالباً در نفرین‌هایی که در اسناد رسمی و همچنین خصوصی بود ، مورد استمداد قرارگرفته است. این اسناد، بر جنبه‌های منفی هوا_ خدا تأکید می‌ورزند : « با آذرخش زیان‌آوری کشور را از میان خواهد برد » نمونه آن است. همچنین از او می‌خواستند که سیلاب‌ها وتوفآن‌های مخربی را بفرستد که کشور را به‌صورت ویرانه‌ای درآورد یا آب‌ها را متوقف کند و موجب خشک‌سالی شود . در مقام یک خدای جنگجو ، «سلاح‌های دشمنان را خرد خواهد کرد» و «او را مانند دیو شریری تعقیب خواهد نمود» در بعضی از متون متأخر آشوری، اداد در با شمش Šamaš به‌عنوان خدای غیب‌گوی در ارتباط است.
