دانش کنونی ما دربارۀ اسطوره‌شناسی اوگاریتی متکی بر تعدادی الواح است که در داخل پدر پیرامون معبد بعل در اوگاریت یافت شده است ( رأس شورا Ras šemra). آن‌ها به یک گویش سامی غربی به گونۀ خط میخی« الفبای» کنعانی حدود ۱۴۲۵ و ۱۳۵۰ پیش از میلاد نوشته‌شده‌اند‌. اگرچه الواح پس از کشف به‌وسیلۀ دانشمندان فرانسوی ویرولئود Virroleaud و دهورمه Dhorme در دهۀ ۱۹۳۰ کشف و منتشر شدند. متون هنوز دارای مشکلات جدی هستند که براثر جز جز  بودن بسیاری از الواح، تشدید شده است. تعبیر بسیاری از عبارات عمده غالباً موردبحث است. بنابراین، ترجمه‌های موجود از یکدیگر به‌طور فراوانی فرق دارند.

بیشتر اسطوره‌ها مربوط به بعل است . بالاخره، آن‌ها در بایگانی معبد او یافت شده‌اند‌. جایگاه‌های مقدس دیگر شاید مجموعه‌های متون اسطوره‌ای خود داشته باشند مثلاً با توجه به فهرست‌های قربانی می‌دانیم که داگان وآستارته در اوگاریت مورد پرستش بسیار بودند ولی هیچ یک از آن‌ها نقش مهمی در دوره بعل بازی نمی‌کنند. متن‌های ناقص وجود دارند که مربوط به ال هستند که نام بعل را ذکر نمی‌کنند.

اکنون در مطالب موجود، حدود محتوای اسطوره‌شناسی اوگاریتی جنبۀ محلی دارد و نیازها و مقتضیات یک شهر ساحلی سوری‌ها در اواسط هزارۀ دوم پیش از میلاد را نشان می‌دهند. کشمکش دائم میان هوا-خدا و نیروهای خشک‌سالی و مرگ(موت)و همچنین سیلاب( یمyam) نمونه‌ای برای امید در زندگی متزلزلی عرضه می‌دارد که همیشه در معرض شرایط جوی غیرقابل‌اعتماد، سیاست خارجی  دولت‌های بزرگ و بی‌ثباتی دولت_ شهرهای محلی  بود که به‌وسیلۀ جمعیت‌های بومی محاصره‌شده بودند. با توجه به این ملاحظات، جای شگفتی نیست که وضع اسطوره‌ای، یک کشمکش دائمی را منعکس می‌سازد. بعل هرگز نمی‌تواند موت یا یم را به‌طورقطع شکست دهد و نیز نمی‌تواند تفوق کامل را به دست آورد.

چندین تعبیر متفاوت از اسطوره‌های اوگاریتی در دست است. بعضی از دانشمندان اظهار می‌دارند که آن‌ها در وهلۀ اول در مراسم فصلی و در مواقع معین به کار می‌رفتند و دانشمندان دیگر حوادث تاریخی را به طغیان اقوام دریا در پشت سر آن‌ها می‌دانند و حال آن‌که بعضی دیگر، مجموعه‌ای از نمونه‌های اساطیری را مربوط به سراسر جهان شناختی بشری تشخیص می‌دهند.

اساطیر اوگاریتی

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی