رودها به‌عنوان منبع آب، اساس حاصلخیزی را در آب و هوای خشک تشکیل می‌دهند. (_ رود نیل و گنگ Ganges ، بر اماپوترا Bramaputra و مانند آن‌ها). از دوران  بسیار کهن آن‌ها را مقدس به شمار می‌آوردند. در متون ابلا، رودهایی محلی با صفت خداوندی ذکر می‌شود( با» لی_ ها، با. رو = دو _ ما_ دوBa- li- ha- Ba- ru= du- ma- du فرات). در متون بابلی اید = نارو ID=nāru رودی مقدس به شمار می‌رفت. این خدا، جرم یا گناه افرادی را که متهم به ارتکاب کار زشتی بودند و برای آن‌ها شاهدی وجود نداشت به‌وسیلۀ افکندن در آب  تعیین می‌کرد. در مجموعۀ قوانین حمورابی  چندین اسطوره اصل و منشأ دجله و فرات را که به‌وسیلۀ خدایان جاری شدند تعیین می‌کند (_ انکی و نظم جهانی، انوماالیش). در آناتولی رودها و سر چشمه ها معمولاً به الهه ها مربوطند .

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی