اهمیت وجود نام‌های شخصی در ایران باستان
ازآنجاکه «نامیدن» معادل «آفریدن» بود، نام شخص بیش از مفهومی برای تشخیص او به شمار می‌رفت. نام، منشأ شخصیت و سرزندگی او بود. نابود کردن نام شخص به مفهوم نابودی ابدی شخص بو بنارباین، بیشتر نام‌های باستانی به مفهوم فراخواندن نیروهای آسمانی و حاکی از سرسپردگی به یک خدای ویژه به شمار می‌رفت، بدان امید که شخص، تحت حمایت ویژۀ آن خدا یا آن الهه قرار بگیرد. (مثلاً نام‌هایی چون ایشتار محبوب من است یا، اداد وارثی اعظا کرده است؛ حامی من مردوک است و مانن آن‌ها…)
اسناد بی‌شمار اداری و قضایی، به‌ویژه از بین‌النهرین، حاوی هزاران نام شخصی است. نام‌های خدایان و الهه‌هایی که در نام‌های شخصی از آن‌ها اسم برده می‌شود، تنها منبع برای بررسی جنبه‌های دینی مردم به شمار می‌روند، و مطالب مهمی دربارۀ حدّ واقعی محبوبیت یک پرستش رسمی را آشکار می‌سازد.
