کیم چانگ ها

کیم چانگ ها، استاد رقص درباری:

فلسفه کنفسیوسی مشخص شده توسط تواضع و نزاکت در خلال عهد چوسون به شدت گرامی داشته می شد. این شرایط برای موسیقی که در فلسفه گنجانیده شده بود نیز وجود داشت. این فرهنگ موسیقیایی به توسعه رقص درباری مشخصی به نام جونگجه منجر شد. معنای کلمه جونگجه ” کمک استعداد به پادشاه ” یا ” عمل به وظایف برای دربار سلطنتی ” می باشد. بطور کلی آن معنی نمایش استعداد و مهارت های هنری به پادشاه را می دهد. جونگجه به مترادفی برای رقص درباری و موسیقی طراحی شده برای وقایع سلطنتی تبدیل شد و به صورت گسترده در عهد چوسون مورد استفاده قرار گرفت. بیشتر این اعتبار بایست به کیم چانگ ها اختصاص داده شود که استاد موسیقی درباری بود که چندین قطعه جونگجه را ایجاد کرد. کیم چانگ ها که بود؟

کمک به ولیعهد هیوموینگ برای ایجاد رقص درباری:

تاریخ دقیق تولد کیم مشخص نیست ولی وی در یک خانواده مشهور اهل موسیقی در سئول به دنیا آمد. پدرش کیم دِگون یک موسیقی دان درباری در زمان پادشاه جونگجو بود و برادر زاده اش نیز استاد شهیر گایاگیوم یا سنتور ۱۲ زهی در خلال دوران پادشاه چول جونگ و پادشاه گوجونگ به شمار می رفت. کیم چانگ ها مسئول امورات مرتبط با اجراهای موسیقی در آکادمی موسیقی سلطنتی بود.

ولیعهد هیومیونگ که چشمی تیزبین به جونگجه داشت، به کیم توجه نشان داد. او دسته ای درباری تشکیل و به کیم این اجازه را داد تا بر آن نظارت کند.

شاهزاده عمیقا خود را وقف پدرش پادشاه سانجو کرده بود. شاهزاده هیومیونگ برای شاد کردن پدرش به کیم دستور داد تا در هنگامی که مهمانی های سلطنتی برگزار می شود، قطعات جونگجه جدید بسازد. از این روی موسیقی دان خوش ذوق تعدادی قطعه هیانگاک جونگجه یا رقص های محلی را تولید کرد، در حالیکه دانگاک جونگجه را که نوعی رقص وارداتی از چین بود باز تولید نمود.

به ویژه هیانگاک جونگجه به یک رقص درباری بومی اطلاق می شود که از عهد باستانی شیلا منتقل شده بود. رقاصان موسیقی بومی یا هیانگاک را به کره ای می خواندند. آنان آغاز و پایان رقص را با انجام تعظیمی صورت می دادند.

دانگاک جونگجه گونه ای از رقص بود که در دربار چین مورد استفاده قرار می گرفت. بعدها آن برای ضیافت های سلطنتی به کره معرفی شد. موسیقی همراهی موسیقی چینی یا دانگاک نام داشت. زمانی که رقاصان برای اجرا وارد می شدند، از دو رقاص برای نگه داشتن چوب دستی بامبو به عنوان نشانه ای برای شروع نمایش استفاده می گشت.

جونگجه نشانگر احساسات ملی:

کیم ۲۲ قطعه جونگجه ساخت. آثار بزرگش شامل ” زنی زیبا در حال چیدن گل صد تومنی ” ، ” رقص جدول گنج ” ، ” مرغ انجیر خوار بهار” و ” رقصی برای طول عمر پادشاه و پایداری مردم ” می باشند.

رقاصان از بیان احساسات شخصی و اجرای سبک های انفرادی در جونگجه منع می شدند زیرا این رقص نظم و ترتیب کنفسیوسی را گرامی می داشت. جونگجه کیم بر ساختار درونی رقص بیشتر از ساختار خارجی آن تمرکز داشت. به عبارت دیگر، آن تمرکز خود را بر ارزش های هنری گذاشته بود که احساسات مردم کره را زنده کرد. به ویژه قطعه ” مرغ انجیر خوار بهاری ” به خاطر مهارت های پیچیده رقاصی و حرکات زیبا و دلپذیرش مورد تحسین قرار گرفته است. این رقص انفرادی در زمره هیانگاک جونگجه یا رقص محلی می باشد. خلاقیت های کیم شامل ” رقص چویونگ ” و ” رقص ماهیخوار و گل لوتوس ” نیز می باشد. این رقص ها در فهرست دارایی های ناملموس مهم فرهنگی ثبت شده اند.

عصر طلایی جونگجه:

کیم چانگ ها، موسیقی دان و رقاص چوسون، هنرمندی بود که رقص درباری را تدوین کرد و طلیعه ای برای عصر طلایی جونگجه بود.

شاهزاده هیومیونگ و کیم نقشی قطعی در آغاز عصر طلایی جونگجه در اواخر سلسله چوسون داشتند. اغلب رابطه آنها با رابطه پادشاه سجونگ و موسیقی دان معروف پارک یون مقایسه می شود که با همکاری یکدیگر موسیقی تشریفاتی درباری موسوم به آک را در اوایل عهد چوسون پروردند. درست مثل پادشاه سجونگ و پارک که سهمی بزرگ در موسیقی سنتی کره ای داشتند، شاهزاده هیومیونگ و طنزپرداز خارق العاده کیم نیز رقص محلی و گونه ای از چین را به روشی متعادل توسعه دادند. همچنین کیم به جای جلا دادن ساده صورت های خارجی آثار رقاصی خویش، بخش داخلی آنان را به گونه ای مرتب می کرد که احساسات کره ای را بیان کنند. سلسله چوسون با نمودار شدن یک بحران ملی در حال نزدیک شدن به سال های گرگ و میش خود بود. علیرغم این شرایط تیره که کشورش با آن مواجه گشت، موسیقی دان بزرگ ۲۲ رقص مطبوع ایجاد کرد.