جو جی هون، شاعر معاصر کره ای
شاعر باهوش ۱۹ ساله که سیونگ مو را نوشت…
در معبد یونگجوسا (واقع در منطقه گیونگ گی) به سال ۱۹۳۸، مردی جوان غرق در یک رقص سنتی بودایی بود. آستین های بلند راهب بودایی خشمگینانه یا بی صدا به گونه ای در هوا کش آمده اند که تشکیل یک خط سفید در هوا داده بودند، مثل اینکه غم و اندوه یک زهد شکست خورده را بیان می کنند. رقص فوق مرد جوان را وادار ساخت تا دیر وقت در معبد بماند. در همان دم که آنجا ایستاده بود، شاعر کاملا مجذوب رقص شده بود.
شعر رقص راهب…
از آن روز به بعد، آن رقص رمز آلود در ذهن شاعر ماند تا اینکه سرانجام به شکل شعری که خلاصه آن در زیر آمده است، متولد شد:
بالاپوش ابریشمی سفید به آرامی تا شده و مانند یک پروانه پیچ و تاب میخورد.
یک سر متمایل به آبی، از ته تراشیده، پوشانده شده در زیر روپوش،
تابش روی گونه هایش بسیار زیبا و حتی اندهناک است.
نور شمع به آرامی در یک محراب خالی روشن است و ماه به سمت هر برگ گل کله بره فرو می افتد.
آستین های بلندش بسوی آسمان وسیع جاری می شود و جوراب های سفید خوش فرمش همچنانکه در جناحین به پرواز در می آید، اندکی پدیدار می شود.
در حالیکه چشمان سیاهش را به نرمی بالا می برد، او به ستاره ای منفرد در آسمان دوردست خیره می گشت.
گونه های شکوفه هلو مانندش با دو قطره اشک زینت یافته اند.
او ممکن است در اندوه های دنیوی مضطرب شده باشد، اما مصیب چشمک زدن یک ستاره است.
خوانندگان ممکن است در ابتدا با مطالعه شعر احساس کنند که یک رقص ظریف بودایی از مقابل چشمانشان عبور می کند، گویی که آن را در یک ویدئو دیده اند. در زمانیکه شعر به صورت از بر خوانده می شود، احساس عذاب عمیق یک راهب بودایی را از طریق نواخت های سنتی و زیبایی شناختی ” سون ” یا مراقبه ظاهر می سازد. این شعر که سیونگمو به معنی ” رقص راهب ” نام دارد، توسط جو جی هون در زمانیکه که شاعر ۱۹ سال داشت نوشته شده است.
پیمودن مسیر یک شاعر از بچگی…
شاعر باهوش جو جی هون در سوم دسامبر ۱۹۲۰ در یونگ یانگ واقع در ناحیه گیونگ سانگ شمالی دیده به جهان گشود. نام وی در هنگام تولد دونگ تاک بود. او چینی کلاسیک را از کودکی از پدر بزرگش جو این سوک و پدرش جو هون یونگ فرا گرفت. جو به مدت سه سال در مدرسه ابتدایی یونگ یانگ به تحصیل پرداخت و در سال ۱۹۴۱ (مقارن با ۲۱ سالگی) از کالج حرفه ای هه هوا که سلف دانشگاه دونگ گوک بود فارغ التحصیل شد. او در نه سالگی شروع به نوشتن قطعاتی منجمله آهنگ های کودکانه کرد. خانواده اش به شدت به سنت ها بها می دادند اما جو قادر بود تا فرهنگ غربی را با خواندن داستان های کودکانه ای به مانند ” پیتر پان “، ” پرنده آبی “، و ” شاهزاده خوشحال ” تجربه کند، چیزی که دستیابی به آن برای پسران جوان در آن روزگار دشوار بود.
جو به همراه برادر بزرگترش جو سه ریم یک جامعه ادبی به نام ” برج گل ” را در سال ۱۹۳۱ سازماندهی کرد و مجموعه ای از آثار ادبی با عنوان مشابه را منتشر نمود. در حوالی سال ۱۹۳۴، جو شروع به نوشتن اشعار کرد.
پس از نقل مکان به سئول در سال ۱۹۳۶، جو جی هون با اولین اشعارش به نام های ” روز بهاری ” و ” بدنی غوطه ور در آب ” وارد جهان شعری شد. او در سال ۱۹۳۹ وقتی که مجله ادبی حکم یکی از اشعار وی به نام لباس عتیقه را توصیه کرد، وارد حرفه خویش به عنوان یک شاعر شد. این شعر یک زن کره ای سنتی را توصیف می کرد.
شعری هماهنگ شده با زیبایی کلاسیک و زبان بومی…
جو جی هون در نوامبر همان سال سیونگمو را منتشر کرد. او همچنین شعر مشعور دیگری به نام ” تشویش ققنوس ” را به سال ۱۹۴۰ منتشر کرد تا در مورد فرهنگ سنتی کره ای به شیوه ای ظریف و لطیف سراییده باشد. اشعار وی به زبان کره ای در دهه ۱۹۴۰ میلادی زمانیکه امپریالیسم ژاپنی استفاده از این زبان را برای تخریب روح ملی کره ای ها ممنوع کرده بود در شرایط پر مخاطره ای قرار داشت، گرمای مجددی دمید.
جو خویشتن را وقف مطالعات زبان مادری اش کرد، در حالیکه به تدوین فرهنگ لغت جامعه زبان کره ای در سال ۱۹۴۲ می پرداخت. متاسفانه ژاپنی ها همان سال اساتید زبان کره ای مثل جو جی هون را سرکوب و بازداشت کردند. او پس از تحمل سختی ها به زادگاهش بازگشت. جو در آن زمان با شاعر پارک موک ول مواجه شد و دوستی صمیمانه ای با وی شکل داد. جی هون به سال ۱۹۴۶ به صورت مشترک مجموعه ای از اشعار بزمی را با همراه دو شاعر دیگر به نام های پارک موک ول و پارک دو جین منتشر کرد.
شعری از وفاداری…
جو بعدها مجموعه شعرهای دیگری را نیز منتشر کرد و به عنوان عضو جامعه زبان کره ای در پروژه تدوین اولین کتب درسی زبان کره ای و تاریخ کره مشارکت داشت. او همچنین به دانشجویان در دانشگاه کره تعلیم می داد و به طرز فعالانه ای در فعالیت های مرتبط با تاریخ و جامعه کره ای درگیر بود.
او یک مقاله مشهور به نام ” گفتمانی بر وفاداری ” منتشر ساخت که در آن به شدت از هم دستان حامی ژاپن که هیچ نشانه ای از تاسف از خود نشان نمی دادند اما همچنان در سیاست های تمام وقت در جهان سیاسی به شدت فاسد در اواخر دوره حزب آزادی درگیر بودند، انتقاد کرده بود. این مقاله کوبنده همچنین رهبری جامعه را که بر حسب عادت اصول خویش را نادیده می گرفتند مورد هدف قرار می داد. جو همچنین در برابر دیکتاتوری استقامت می ورزید. او در هفدهم می ۱۹۶۸ درگذشت و بدین ترتیب زندگی ۴۸ ساله اش به عنوان شاعر و استادی استوار به پایان رسید.
زندگیش کوتاه بود اما او در طول زندگی اش چهره ای آشکار در جهان ادبی به شمار می رفت. او پس از مرگش ” شاعر ملت ” نام گرفت، به این علت که عامه مردم از اشعار جواهر مانندش لذت می بردند و جو جی هون در ادبیات کره ای به وضوح می درخشید.
آثار:
آثار در دست ترجمه:
دشمن برادر
آثار زبان اصلی:
نقدها:
فرضیه ای در مورد تاریخ فرهنگ کره ای
گلچین ها:
آهوی آبی
خطوط کوتاه بر روی چمن ها
اشعار برگزیده جو جی هون
ایستادن مقابل تاریخ
طنین درنگ
لباس های عتیقه با سلیقه
رساله ها:
تکیه دادن به پنجره
شعر و زندگی
فرضیه راستی
زیبایی شناختی های صخره ها
جوایز:
جایزه ادبی انجمن نویسندگان آزاد، ۱۹۵۶
