اوایل پائیز، یادآوری یک شاعر…
بکرو یکی از ۲۴ مورد تقسیمات فصلی است که به روزی برمیگردد که در آن شبنم سفید شکل میگیرد. این روز مصادف با هفتم سپتامبر است. پائیز در این زمان از سال در اوج خود قرار دارد. فصل پائیز در اذهان کره ای ها از آن زمان شروع می شود.
بکرو امسال متقارن با صد و دهمین سالگرد تولد شاعر مشهور کیم سو ول است. کیم که تا کنون به عنوان یکی از محبوب ترین شعرای کره باقی مانده است، به خاطر بهره گیری وی از شعر بزمی ظریف و لحن منحصر به فرد شرقی در زمان بیان غم و اندوه و پایداری کره ای ها شناخته می شود.
کیم ۱۱۰ سال پیش به دنیا آمد…
کیم در تاریخ هفتم سپتامبر ۱۹۰۲ در شهر گوسونگ واقع در ناحیه پیونگان شمالی دیده به جهان گشود. نام واقعی اش کیم جونگ سیک بود. پس از اینکه پدرش توسط یک مرد ژاپنی مورد ضرب و شتم قرار گرفته و جنون به او دست داد، کیم توسط پدربزرگش که یک اپراتور معدن بود بزرگ شد. شاید این موضوع بر زندگی نوجوانی او اثر گذار بوده و سرانجام بر مرگ زودهنگام خود وی منجر شده باشد. پدر بزرگش در دو سالگی شروع به آموزش زبان چینی کلاسیک به سو ول کرد.
او از مدرسه ابتدایی نامسان فارغ التحصیل شد و در مدرسه راهنمایی اوسان حضور یافت. متاسفانه آن مدرسه راهنمایی متعاقب جنبش اول مارس بالاجبار بسته شد. پس از آن به دبیرستان به جه انتقال یافت. اما در اوقات مدرسه راهنمایی به سال ۱۹۱۵ بود که او مواجهه مهمی با معلمش کیم اوک داشت. کیم اوک به کیم جونگ سیک یک دانش آموز معمولی کمک کرد تا با شاعری پر آوازه به نام کیم سو ول تبدیل شود و باقی عمرش به عنوان مربی وی به ایفای نقش پرداخت.
کیم اوک اقدام به انتشار اشعار شاگردش در سال ۱۹۱۲ کرد، زمانیکه کیم جوان تنها ۲۰ بهار از عمرش گذشته بود. او در سال ۱۹۲۱ اشعار شارل بودلر و پل ورلن را ترجمه و اولین مجموعه شعری کره با نام ” رقص عذاب ” را ایجاد کرد. کیم در سال ۱۹۲۳ مجموعه اشعار خودش را با عنوان ” صدای عروس دریایی ” منتشر نمود. اشعارش تاثیر شگرفی در شکل یافتن شعر مدرن کره ای داشت. کیم اوک در مدرسه راهنمایی اوسان که خود در آن تحصیل کرده بود، به تدریس می پرداخت. پس از اینکه کیم جونگ سیک وارد آن مدرسه شد، او شروع به نوشتن اشعار تحت رهنمودهای کیم اوک کرد. او در سال ۱۹۲۰ اشعاری مانند ” مسافر بهار ” و ” دلم برایت تنگ شده ” را در مجله ای ادبی به نام چانگ جو منتشر کرد. بدین ترتیب حرفه ادبی اش آغاز شد.
شاهکاری که درسراسر تاریخ ادبیات کره خواهد درخشید. او از آن پس آثارش را با نام مستعار سو ول منتشر کرد:
اگر روزی بیایی و در جستجوی من بر بیایی، من خواهم گفت ” فراموش کرده ام “
اگر مرا در باطن مذمت کنی، ” پس از اینکه بسیار دلتنگت خواهم شد، فراموش خواهم کرد “
اگر همچنان مرا مذمت کنی، ” نمی توانم آن را باور کنم، پس فراموش خواهم کرد “
نه امروز، نه دیروز، بلکه روزی در آینده دور ” من فراموش خواهم کرد “
او توجه جامعه ادبی را به خود جلب کرد و شعری به نام ” روزی ” را منتشر کرد. این شعر عشق جاودانه را به صورت غیر مستقیم توصیف می کند، توصیفی که از هر بیان مستقیمی نا امیدانه تر است.
کیم در حالیکه در دبیرستان به جه حضور بهم می رساند، در سال ۱۹۲۲ اشعاری به مانند ” چمن طلایی ” و ” مادر و خواهر ” را در مجله ادبی گه بیوک منتشر کرد. او در همان مجله شعر دیگری موسوم به ” آزالیا ” را منتشر ساخت که به عنوان شاهکارش شناخته می شود.
اگر بایست بروی، در حالی که از من خسته شده ای، من هیچ چیزی نخواهم گفت.
من باید آزالیاها را در یاکسان بچینم و مسیری که تو در آن قدم میزنی را بیارایم.
بر روی آزالیاها جایی که مسیر آراسته شده است، به آرامی قدم بردار.
اگر بایست بروی، در حالی که از من خسته شده ای، هیچ صدای گریه ای از من نمی شنوی.
شعر مذکور آهنگ و ریتمی برای دم و از برخوانی طبیعی دارد. آن عشق و جدایی را با احساساتی به شدت مهار شده بیان می دارد و عشقی به سبک کره ای را که هیچ شعر غربی هرگز نمی تواند بیان دارد به تصویر می کشد.
کیم ۲۰ ساله اندیشمند یا فعالی نبود که برای زندگی جدید مردمان کره در طی دوران استعمار ژاپنی ها فریاد کشیده باشد. اما شعر غنایی به طور طبیعی سنت آوازهای محلی کره ای را به ارث برده است، ترانه هایی که در مورد غم و اندوه کره ای ها و پذیرش تقدیر با بیانی ضعیف یا قوی از طریق زبان و لحنی بومی خوانده شده اند. احساسات و نواخت های شعری قلوب کره ای ها را لمس کرد و مردم این مرد جوان را یک شاعر ملت نامیدند.
کیم در سال ۱۹۲۵ زمانیکه مجموعه شعری (آزالیاها) و رساله شعری ” روح شاعرانه ” را منتشر کرد، به اوج حرفه ادبی خود رسید. اما شهرت ادبی اش شادی را برای او در زندگی به ارمغان نیاورد.
شاعر نابعه جوان از دنیا رفت…
او به سال ۱۹۲۳ به منظور تحصیل در کالج بازرگانی به ژاپن رفت. کیم در آنجا چندین شعر در کِبیوک و سایر مجله های ادبی منتشر نمود. اما پس از اینکه زلزله بزرگ کانتو کلانشهر توکیو در در سپتامبر همان سال درنوردید، تحصیل در ژاپن را رها کرد. اشعارش پس از بازگشت او تا لحظه مرگش در مجلاتی مانند یونگ ته ظاهر شدند. کیم به منظور کمک به پدر بزرگش برای اداره یک معدن به خانه بازگشت. اما کسب و کار معدن با شکست مواجه شد و ثروت خانوادگی اش رو به افول گذاشت.
او به استان گوسونگ جایی که والدین همسرش می زیستند نقل مکان نمود. کیم در آنجا دفتر شعبه ای از روزنامه دونگا ایلبو را راه اندازی کرد اما در این کسب و کار نیز با ناکامی مواجه شد. با اینکه اشعارش در آنجا نیز ظاهر می شد، اما کیفیت آنها رو به زوال نهاد و زندگی کیم تا عادت به شمر خمر تنزل یافت. در نتیجه انگیزه زندگی را از دست داد. جسم بی جان او در ۲۴ دسامبر ۱۹۳۴ پیدا شد، در حالیکه ظاهرا با بلعیدن سم به زندگی خویش خاتمه داده بود. او در آن زمان ۳۲ سال داشت.
او در سال ۲۰۰۷ توسط انجمن شعرای کره در فهرست ده شاعر مدرن مهم کره قرار گرفت.
شاعر جوان مدت ها پیش بدرود حیات گفته است. اما ۱۵۴ قطعه شعر و مقالاتی که در طی ۵ الی ۶ سال زندگی ادبی اش بر جای گذاشته است، موجبات تسلی خاطر کره ای های بسیاری شده است که از مشکلات و شکاف های احساسی رنج می بردند. کره ای ها تا به امروز از برخوانی آثار نفیسش را به عنوان اشعار محبوبشان دوست دارند.
معلمش کیم اوک اشعار برگزیده سوول را به سال ۱۹۳۵ چاپ کرد. آن شامل خاطرات و یک رساله انتقادی است که در آن وی اشاره کرده است که نبوغ واقعی شاعر در ترکیب خطوط به کشل نواخت ترانه های بومی کره ای واقع است.
