پارک دو سونگ

بریل، نوری در جهان تاریک:

افراد نابینا برای خواندن و نوشتن از شش نقطه برآمده به نام بریل استفاده می کنند. آنان جهان را از طریق این حروف نامرئی می بینند و گاها نقطه های برآمده را تا زمانی که برایشان روشن شوند بارها و بارها با انگشتانشان لمس می کنند. این وسیله ارتباطی مهم برای افرادی با اختلال دید که بر اساس ایده های چگونگی تحویل پیام های نظامی در شب قرار داشت، در سال ۱۸۲۴ اختراع شد.

لویس بریل، استاد موسسه ملی برای جوانان نابینا در پاریس، بر این مطلب اشاره داشت که پیام های نظامی در شب شامل رموزی از نقطه ها می باشند که می توان با لمس آنها توسط انگشتان شخص خوانده شود. وی ۱۲ نقطه را به ۶ عدد کاهش داد تا اینکه افراد نابینا بتوانند همه آنها را فورا تشخیص دهند.

سیستم بریل به مانند آنچه در نظر زیر دیده می شود، مورد ستایش بسیاری قرار گرفت: ” پله ای که ساخته شد تا به جهانی منجر شود که افراد نابینا بتوانند از سلامت روحی لذت ببرند، و خویشتن را از نا امیدی که در تمام آن سال ها گرفتار بودند رها کنند.” آن به صورت گسترده ای در میان نابینایان گسترش یافت و در سال ۱۸۵۴ به رسمیت شناخته شد.

اما سختی های بسیاری در راه اعمال این سیستم بریل غربی در الفبای کره ای هانگول به صورت مستقیم وجود داشت. خوشبختانه مردی بر موانع غلبه و سیستم بریل کره ای را برای اولین بار در سال ۱۹۲۶ ایجاد کرد.

بریل کره ای (هونمنگ جونگیوم):

بریل کره ای که با لفظ هونمنگ جونگیوم شناخته می شود، توسط پارک دو سونگ اختراع شد. آن از روی هونمین جونگیوم نامگذاری شد که اسم اصلی الفبای کره ای هانگول بود که توسط پادشاه سجونگ ایجاد گشت.

پارک در ۲۶ می ۱۸۸۸ در شهرستان گنگهوا در اینچون بدنیا آمد. از سال ۱۸۹۵ و به مدت چهار سال، وی در مدرسه بوچانگ در جزیره گنگهوا حضور یافت. او بعدها و قبل از شروع حرفه معلمیش در مدرسه ابتدایی ایدونگ، در مدرسه عادی هانسونگ به تحصیل پرداخت.

نام مستعارش ” سونگام ” توسط لی دونگ هوی فعال استقلال طلب و موسس مدرسه بوچانگ به وی داده شده بود. این معلم محترم لقب فوق را به امید اینکه پارک به مردی با درستی ناگسستنی تبدیل خواهد شد به وی داد، مثل یک درخت کاج در معبدی منزوی به گونه ای که کلمه ” سونگام ” معنی می دهد. پارک با این نام مستعار پر معنی ذهن خویش را برای وقف زندگیش برای کمک به مردم نیازمند آماده کرد.

پارک در سال ۱۹۱۳ ب عنوان استاد حوزه افتتاحی برای نابینایان جسنگوو برگزیده شد که سلف مدرسه ملی سئول برای نابینایان بود. او در همان سال از ژاپن یک دستگاه چاپ برای انتشار کتب درسی بریل ژاپنی آورد.

زمانی که امپریالیسم ژاپن بعد از جنبش سراسری استقلال طلبانه اول مارس ۱۹۱۹ در جستجوی لغو کلاس های کره ای زبان بود، پارک به شدت در برابر این عمل اعتراض کرد و گفت: ” افراد بینا تا زمانی که کوشش می کنند همواره می توانند بخوانند و بنویسند اما نابینایان که حال در خطر محروم ماندن از زبان خویش هستند، توامان نابینا و لال می شوند. آیا این چیزی است که شما می خواهید؟”

پارک یک سال بعد با دانشجویانش به صورت مخفیانه یک کمیته تحقیقاتی را برای بریل کره ای سازماندهی کرد. بعد از شش سال تحقیق و تجربه، پارک سیستم بریل کره ای به نام هونمنگ جونگیوم را اختراع نمود. او آن را در تاریخ چهارم نوامبر ۱۹۲۶ که مصادف با سالگرد اعلان الفبای کره ای هونمین جونگیوم یا هانگول بود منتشر کرد.

دست برداشتن از شادی خویشتن بخاطر سایر افراد ناراحت:

در بریل کره ای، شش حرف مختلف بریل برای بیان تمامی صامت ها و مصوت های کره ای به روش مختلف با یکدیگر ترکیب می شوند. برای توزیع گسترده تر آن، پارک مواد مربوطه را برای افرادی با اختلال بینایی که استطاعت لازم برای خریدش را نداشتند می فرستاد و تعلیمات مکاتبه ای نیز به آنان می داد. او همچنین تاکید داشت که نابینایان بایست از طریق آموزش بر سر حقوق خود پافشاری کنند زیرا جهالت نیز می تواند اذهان آنها را در یک جهان کور غوطه ور سازد.

رهبر وقف شده در آموزش افراد نابینا در سال ۱۹۳۶ به سمت مدیر مدرسه یونگهوا در اینچون منصوب شد. او قبل از مرگش در ۲۵ آگوست ۱۹۶۳ در سن ۷۶ سالگی، تعداد هفتاد و شش کتاب از جمله انجیل و افسانه های اسوپ  را به زبان بریل ترجمه کرد. پارک قبل از کشیدن نفس های آخر عمرش جمله ای را به زبان آورد که ایثار بزرگش را نسبت به افراد نابینا منعکس می کند: ” کتب بریل را در لبه قرار دهید تا اینکه نقطه های بریل آسیبی نبینند. “ بعد از مرگ وی، سیستم بریل پارک توسط دانش آموزانش به صورت پیوسته مورد مطالعه قرار گرفت. آن تا زمان آزادی کره از دست حاکمیت استعماری ژاپن چندین بار بازنگری و تکمیل شد و سرانجام در سال ۱۹۹۴ به عنوان ” بریل کره ای متحد ” کامل گشت که امروزه به عنوان استاندارد بریل کره ای عمل می کند.

این روزها کتب گویا به صورت فزاینده ای محبوب شده اند. بهر جهت آموزش استدلالی تنها از طریق صداهای زودگذر غیر ممکن است و دانش آموزان و متفکرانی با معلولیت دیداری همچنان به کتب بریل نیازمند هستند. پارک دو سونگ همواره در جایی که نابینایان نیاز داشتند حضور به هم می رساند. از جان گذشتگی و تلاش های وی امروزه امید را به مردمان بسیاری بخشیده است.