روسیه و عصر روس کی‌یف ؛ وقتی جنگجویان وایکینگ تمدن ساز می‌شوند.

هجوم وایکینگ های اسکاندیناوی

در اوایل سده نهم از ناحیه شمال غربی وایکینگ های اسکاندیناوی که دست اندر کار هجوم هایی به اسکاتلند، ایسلند، ایرلند، انگلستان، آلمان، فرانسه و اسپانیا بودند. گروه هایی صد یا دویست نفری به صفحات شمالی روسیه اعزام کردند، تا بر جوامع بالت، فین ها و اسلاوها تاخته و آنگاه با غنایم به دست آمده بازگردند. تا اواسط سده نهم کار به جایی رسید که این گروه ها بر نواحی نووگراد(دژنو) حکومت می کردند. دسته ای وایکینگ ها، معروف به روس بودند و نام آن ها به اسلاوهای ساکن روسیه داده شد و آنان نیز روس نامیده شدند. وایکینگ ها علاوه به تهاجمات، به بازرگانی نیز می پرداختند. تجارت باعث پیدایش و رشد تعدادی شهر در روسیه شد که از جمله آن ها کی ‌یف بود.

ظهور روسیه

در حدود ۸۶۰ میلادی، روس ها یکی از وایکینگ ها موسوم به روریک را به پادشاهی برگزیدند. او و جانشینانش دولتی به وجود آوردند که کی یف پایتخت آن بود و به همین علت قلمرو آن ها به روسیه کی یف معروف شد. کی یف در سال ۸۶۰ از چنان قدرتی برخوردار بود که ناوگانی مرکب از دویست کشتی را برای حمله به قسطنطنیه گسیل داشت.

این لشکر کشی نتیجه ای نداد اما کی یف همچنان کانون بازرگانی و سیاسی روسیه باقی ماند و مقدار زیادی از سرزمین های داخلی روسیه را تحت نفوذ خود درآورد. حق آن است که به جای روریک فرمانروای نووگراد، حکمرانان کی یف یعنی آسکولد، اولگ و ایگو را بانیان کشور روسیه بدانیم. این سه حکمران و بیوه ایگور یعنی شاهزاده خانم آن و فرزند دلاورش سویاتوسلاو دو دوران سلطنت خود قلمرو کی یف را چنان وسعت بخشیدند که تقریبا شامل تمامی قبایل اسلاو شرقی و شهر های پولوتسک و اسمولنسک و چرنگیف و رستف می شد.

نابودیِ دولت کی‌یف

ولادمیر آئین مسیح را پذیرفت. حکومت کی یف در دوران فرزند ولادمیر یعنی یاروسلاو اول ملقب به یاروسلاو عاقل به اوج خود رسید. اما پس از چندی ضعف و فترت در دولت کی یف ظاهر شد و شاهزادگان استقلال یافته به جدال پرداختند و سرانجام دولت کی یف در سال ۱۱۶۹ نابود شد. درحالی که شهر های بزرگ روسیه با هم به جنگ پرداخته و فاقد وحدت بودند مغول ها به روسیه تاختند.

حمله مغول

باتو فرزند جوجی و نوه چنگیز، از مهمترین فرماندهان مغول در حمله به روسیه بود. در نهایت روسیه تحت فرمان مغول ها(اردوی زرین) در آمد.
تاریخدانان جانت جی. ویلانت و جان ریچارد دوم وقایع سال ۱۲۳۷ را از قول یک نویسنده آن زمان نقل می کنند:

تاتارها وارد کلیسای جامع مریم مقدس شدند، و تمثال شاهزاده خانم بزرگ آگریپینا، عروسان او، و شاهزاده خانم های دیگر را قطعه قطعه کردند. اسقف ها و کشیش ها را در آتش سوزاندند و کلیسای مقدس را به آتش کشیدند. بسیاری از مردم، از جمله زنان و کودکان، را در آتش سوزاندند و کلیسای مقدس را ب آتش کشیدند. بسیاری از مردم از جمله زنان و کودکان را از دم تیغ گزارندند. آن ها خون های بسیاری را بر محراب های مقدس جاری کردند. و در شهر یک نفر هم زنده نماند. همه مردند. و این به خاطر گناهانمان رخ داد.