اختراع ساعت مچی
اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، مردانی که نیاز داشتند زمان را بدانند و پول برای تهیه آن نیز داشتند، ساعت را با یک زنجیر در جیب خود نگه می‌داشتند. هرچند به دلایلی، زنان در خرید آن پیشگام بودند به طوری‌که الیزابت اول ساعت کوچکی داشت که می‌توانست به بازوی خود ببندد. اما در حالی که زمان بندی در جنگ اهمیت زیادی داشت مانند همزمانی آتش توپخانه ها، تولید کنندگان به فکر ساخت ساعت‌هایی افتادند که هر دو دست را درمیان جنگ آزاد می‌گذاشت.
خلبانان نیز نیاز داشتند هر دو دست‌شان آزاد باشد، برای همین مجبور بودند ساعت‌های قدیمی جیبی خود را کنار بگذارند. شرکت مَپین اَند وب، در جنگ بوئر (سال ۱۸۸۸ در آفریقای جنوبی) ساعتی را با سوراخ روی دسته هایش (بند) ساخته بود و به نحوه کارایی آن افتخار می‌کرد، اما در جنگ جهانی اول بود که واقعاً این بازار پا گرفت و استفاده از ساعت مچی، فراگیر شد. به خصوص در یکی از روش‌های جنگی انگلستان همه چیز به زمان‌بندی بستگی داشت.
در این روش شلیک توپ درست پیش از حمله پیاده نظام صورت می‌گرفت. بدیهی است که کوچک‌ترین اشتباه زمانی موجب تلفات در طرف خودی بود. مسافت برای علامت دادن بسیار زیاد و زمان هم بسیار تنگ بود. ضمن این‌که علامت دادن به نظر ساده به معنای این بود که دشمن نیز آن را می‌دید.
ساعت‌های مچی چاره کار بودند. شرکت اچ ویلیامسون که در شهر کاونتری ساعت مچی می‌ساخت در گزارش نشست عمومی سالانه خود در سال ۱۹۱۶ گزارش داد که از هر چهار سرباز یک نفر ساعت مچی به دست می‌بندد و سه نفر دیگر نیز قصد دارند در اسرع وقت یکی از آن‌ها را تهیه کنند. حتی یکی از ساعت‌های لوکس امروز هم به جنگ‌جهانی اول برمی گردد. لوئیس کارتیه، ساعت‌ساز فرانسوی در سال ۱۹۱۷ ساعت تانک کارتیه را با الهام از شکل تانک‌های رنو طراحی کرد که فروش قابل توجهی هم داشت.
