تاریخچه نقاشی های پرسپکتیو، تلفیق زیبای هوش و هنر!
نقاشی سه بعدی به روش پرسپکتیو را می توان به عنوان انتقلابی در هنر ترسیم اشکال معرفی کرد. نقاشان بسیاری در آثار خود از قوانین ایجاد نقاشی پرسپکتیو استفاده کرده اند که ما امروزه به عنوان بزرگترین هنرمندان می شناسیم. در این مقاله، تاریخچه نقاشی های پرسپکتیو را به طور مختصر مورد بررسی قرار خواهیم داد.
تلقین فضای سه بعدی در نقاشی
یک هنرمند برای نقاشی از سطح دو بعدی استفاده می کند. این سطح مورد اشاره ممکن است یک دیوار، یک تخته، کاغذ یا یک سنگفرش باشد. او باید با استفاده از رنگ، بیننده را وارد دنیای خود کند و زاویه دید خود را با او اشتراک بگذارد. اما دنیای واقعی دو بعدی نیست و هنرمند نمی تواند در سطح دو بعدی، نقاشی سه بعدی بسازد. حالا سوال این است که آیا راهی وجود دارد که از این مشکل عبور کنیم؟
پاسخ ایجاد تلقین و به نوعی یک توهم دیداری است. برای نشان دادن جهان سه بعدی در سطح دو بعدی، هنرمند باید از راه های ایجاد یک تلقین استفاده کند که تصوری از فضا، عمق و حرکت ایجاد می کند.
ایجاد نقاشی سه بعدی، یک کشف نسبتا جدید در تاریخ هنر است. تا قبل از قرن چهاردهم، هیچ تلاشی برای به تصویر کشیدن جهان سه بعدی در هنر به روشی که اکنون به دیدن آن عادت کرده ایم، صورت نگرفته بود.
هنر در دوره های گذشته نیز بسیار زیبا بود، اما تصاویر کشیده شده توسط نقاشان، هیچ تلاشی برای ایجاد عمق و فضا نداشتند.
استادان ایتالیایی جوتو (حدود سال ۱۲۶۷ – ۱۳۳۷ میلادی) و دوچیو (حدود ۱۳۱۸-۱۳۱۹ میلادی) شروع به کاوش در ایده عمق و حجم در هنر کردند. استفاده از سایه برای ایجاد توهم سه بعدی در آن دوران بسیار رواج داشت، اما هنوز با روشی که امروزه در هنر به دیدن آن عادت داریم، فاصله زیادی داشت.
اولین نقاشی سه بعدی در تاریخ چه زمانی کشیده شد؟
اولین تصویر شناخته شده برای استفاده از پرسپکتیو خطی، بدون هیچ آموزش هنری توسط معمار و نقاش، فلورانسی فیلیپو برونلشی خلق شد. در این نقاشی که در سال ۱۴۱۵ میلادی نقاشی شده است، غسل تعمید در فلورانس را به تصویر کشیده است. سیستم پرسپکتیو خطی، توهم عمق را با استفاده از “نقاط ناپدید شدن” که همه خطوط در سطح چشم در افق همگرا می‌شوند، روی صفحه دو بعدی نشان می‌دهد. بلافاصله پس از نقاشی برونلشی، مفهوم پرسپکتیو مورد توجه قرار گرفت و بسیاری از هنرمندان ایتالیایی شروع به استفاده از پرسپکتیو خطی در نقاشی های خود کردند.
ماساچیو (۱۴۰۱-۱۴۲۸) نقاش بزرگ اوایل دوره رنسانس، اولین هنرمندی بود که تسلط کامل بر قواعد جدید پرسپکتیو را در خود نشان داد. نقاشی های او به نوعی حجم دارند و مناظر به صورتی واقع گرایانه به دوردست ها فرو می روند. ماساچیو به عنوان آغازگر سبک جدید رئالیسم فلورانسی شناخته می شود.
تثبیت پرسپکتیو به عنوان یکی از روش های اصلی تصویر پردازی برای نقاشی
در اواخر قرن پانزدهم، هنرمندان تسلط کامل بر روش نقاشی کشیدن پرسپکتیو داشتند و توانستند به کمک آن در هنر خود دنیایی زیبا و واقع گرایانه خلق کنند. نقاشان بزرگ آن زمان از سیستمی که برای اولین بار توسط برونلسکی ایجاد شد برای جلوه های شگفت انگیز استفاده می کردند.
زیربنای این تغییرات در استفاده از پرسپکتیو، میل دوباره ای برای به تصویر کشیدن زیبایی طبیعت و کشف زیبایی شناسی بود. این ایجاد انگیزه دوباره برای کارهای هنری را می توان با آموزش گرافیک و هنرهای دیجیتال در عصر حاضر برابر دانست. با آثار لئوناردو و میکل آنژ نقاشی پرسپکتیو سیطره خود را بر جهان هنر به تثبیت رساند.
البته این تحولات هنری به ایتالیا محدود نشد. در هلند، فرهنگ هنری پر جنب و جوشی توسعه یافت. با آثار هوگو فان در خوس و یان وان آیک که تأثیر خاصی بر پیشرفت نقاشی در ایتالیا داشتند، این هنر مرزها را به سرعت در نوردید و در آثار بسیاری خود را پدید ساخت. برای پنج قرن بعدی، سیستم پرسپکتیو برونلسکی برای ایجاد توهم عمق در صفحه تصویر مورد استفاده قرار گرفت.
