علف صحرائی که خشک و پژمرده شده باشد سال بعد دوباره سبز می شود
شاعری در چین باستان می‌زیسته به نام « بای جی ای » که شروع شهرت او از سرودن این قطعه زیبا بوده است:
” علف صحرائی که خشک و پژمرده شده باشد سال بعد دوباره سبز می شود. علفی که زیر آتش سوخته شده باشد به یاری نسیم بهاری دوباره جان می گیرد.”
منابع کهن در رابطه با زندگی این شاعر چنین می‌گویند که وی در سن شانزده سالگی برای شرکت در امتحان به شهر « چیان ان» عزم سفر کرد. در آن شهر شاعر سرشناسی به نام گوئی کوان زندگی می‌کرد. بنابراین به دیدن او رفت. گوئی کوان در ابتدا به این نوجوان اعتنایی نکرد و هنگامی که چشمش به امضای زیر شعرش افتاد به او گفت قیمت برنج در این شهر خیلی گران است. سکونت در اینجا چندان آسان نیست. این شهر به درد تو نمی‌خورد. تو در این جا سختی های زیادی میکشی و پژمرده خواهی شد.
اما پس از آنکه شعر نوجوان را خواند بسیار خوشحال شد و از گفته ی خود پشیمان. چیان ان رو به نوجوان گفت تو شعر زیبایی سروده‌ای، که نشان از امید و زندگی دارد.سکونت برای تو در این شهر آسان است. «علفی که در صحرا خشک و پژمرده شده باشد دوباره سبز می شود و علفی که در آتش سوخته باشد به یاری نسیم بهاری جان می گیرد.» مضمون شعر این معنی را می رساند که علف صحرا دارای نیروی شگرف حیات است و از آتش نمی هراسد و با آنکه در آتش می سوزد و خاکستر می شود، باز به یاری نسیم جان می گیرد و سر سبز می شود. مردم این شعر را به صورت مثلی در بیان اینکه حیات عاملی نیرومند و خاموش نشدنی است به کار می برند.
