وایکینگ ها و ده حقیقت جالب که هرگز نمی دانستید!

ما عادت کرده ایم که وایکینگ ها را در فیلم ها افرادی ژولیده، کثیف و بسیار خشن ببینیم. با این حال، حقیقت آن است که احتمالا آنان پاکیزه ترین مردمان عصر خویش به شمار می رفتند. اسکاندیناویایی های باستان علاقه وافری به حمام کردن داشتند، در پاکیزه نگهداشتن لباس های خود کوشا بودند و اگر سلمانی داشتند _ از خود دریغ نمی کردند.

۱- وایکینگ ها آب گرم داشتند

وایکینگ ها اهمیت زیادی برای بهداشت شخصی قائل بودند و شیفته ی حمام کردن. در ایسلند آن ها حتی استخر داشتند. در ایسلند چشمه های اب گرم زیادی وجود دارد و ساکنان اسکاندیناوی یاد گرفتند از آن ها به نفع خود استفاده کنند.

مورخ قرن دوازدهمی ایسلندی، اسنوری استرلشون خود با استفاده از آب یک چشمه ی آب گرم یک استخر درست کرد. طولی نکشید که ایسلندی های دوران قرون وسطی تعداد بسیار بیشتری از این استخرها ساختند. باستان شناسان در سکونتگاه های زیادی حمام های مشابهی را کشف کردند.

۲- ممکن بود خود را با آب آلوده بشویند

وایکینگ شاید بیشتر از اغلب مردم دوران قرون وسطی حمام می کردند. بر اساس منابع متعدد، آن ها هر روز خود را می شستند، به بهداشت دهان خود اهمیت می دادند و موهای خود را شانه می زدند. آن ها به احتمال زیاد بدن خود را با اسفنج آغشته به یک حوضه ی آبریز تمیز می کردند. شستشوی اساسی روزهای شنبه انجام می شد. نام این روز از هفته در زبان های اسکاندیناویایی «روز شستشو» است.

با این حال، کیفیت آبی که وایکینگ ها از آن برای تمیز کردن بدن خود استفاده می کردند همیشه عالی نبود. به گفته ی ابن فضلان، یک دیپلمات عرب که در قرن دهم میلادی می زیست، تمامی مردان خود را با یک آب می شستند یا یکی پس از دیگری حمام می کردند.

۳- کثیف کردن عمدی دیگران جرم بود

برای وایکینگ ها داشتن یک ظاهر تمیز از اهمیت زیادی برخوردار بود، به همین دلیل کثیف کردن یا کوتاه کردن موهای دیگران به طور عمدی، یا برای مثال، هل دادن دیگران به درون گل را توهین بزرگی می دانستند.

انجام چنین کارهایی با دیگران (به استثنای دیگران) قانون شکنی محسوب می شد. در قوانین ایسلند عصر قرون وسطی آمده بود که همیشه باید شدیدترین مجازات برای کسی که با کثیف کردن دیگران به عمد آن ها را تحقیر می کند در نظر گرفته شود.

۴- در خانه دستشویی داشتند

وایکینگ ها در خانه های خود دستشویی های مدرن به شکلی که امروزه می شناسیم نداشتند. با این حال، در خانه های بزرگ یک دستشویی اشتراکی وجود داشت که در زیر آن کانال هایی برای هدایت فضولات به سمت گودال فاضلاب تعبیه شده بود.

۵- چیزی شبیه به دستمال توالت هم داشتند

وایکینگ ها از جنگل های انبوهی که در اطراف محل زندگی شان وجود داشت خزه جمع می کردند و از آن به عنوان دستمال توالت استفاده می کردند.

۶- مشکلات پزشکی ای داشتند که به خاطر دام هایشان بود

دانشمندان پی برده اند وایکینگ ها علیرغم توجه شان به بهداشت، انگل های زیادی درون بدن خود داشتند. علتش این است که در ماه های سرد سال، اسکاندیناویایی ها دام های خود را به درون خانه هایشان می آورند تا از سرما تلف نشوند. به عبارت دیگر، مثل سگ و گربه های خانگی امروز، بزها و گوسفندهای وایکینگ ها هم با آن ها زندگی می کردند.

۷- زن ها سینه بند می پوشیدند

باستان شناسان در سوئد چند تکه پارچه به همراه بست های فلزی و قطعات گرد از جنس فلز یافته اند. آن ها ابتدا تصور می کردند زنان از این سفهات برای محافظت از شانه های خود هنگام حمل بارهای سنگین استفاده می کردند. اما خیلی زود به این نتیجه رسیدند که آن ها بخشی از سینه بندهایی هستند که زنان وایکینگ می پوشیدند.

۸- زن ها اجازه کوتاه کردن موهای خود را نداشتند

زنی جذاب محسوب می شد که موهای بلندی داشته باشد. و این نه تنها یک ملاک زیبایی، بلکه یک قانون بود. در قوانین ایسلند عصر قرون وسطی به وضوح بیان شده بود که کوتاه کردن موها برای زنان ممنوع بود. این امر هم در مورد همسران و مادران صدق می کرد و هم زنان جنگجو.

۹- مردها از ریش خود به خوبی مراقبت می کردند

در فیلم ها و سریال هایی که درباره ی وایکینگ ها هستند، مردان اغلب با ریش بلند و نامرتب به تصویر کشیده می شوند. اما به گفته ی مورخان، اغلب مردان اسکاندیناویایی باستان از موهای صورت خود مراقبت می کردند. آن ها از شانه، تیغ و حتی موچین برای این منظور استفاده می کردند. در هر دهکده ای یک استادکار باتجربه وجود داشت که شانه می ساخت.

وایکینگ ها مردی که ریش پرپشتی داشت را پخته تر و مردانه تر می دانستند. متون متعددی از دوران قرون وسطی هست که در آن ها مردان وایکینگی که ریش نداشتند مورد تمسخر قرار گرفته بودند.

۱۰- وایکینگ ها با چاقو و قاشق غذا می خوردند

برخلاف آنچه اغلب در فیلم ها نشان داده می شود، وایکینگ ها با دست غذا نمی خوردند، بلکه از قاشق و چاقو استفاده می کردند. قاشق های آن ها هم مثل ظروف غذاخوری شان از چوب درست شده بود، اما چاقوها از جنس فلز بود. اسکاندیناویایی های باستان لوازم غذاخوری خود را همیشه به همراه داشتند. آن ها را یا با یک بند از گردن خود آویزان می کردند یا به کمربندشان وصل.