۳ خدای برجسته بین النهرین باستان!

۱.ادد (خدای طوفان و باران)

خدای طوفان بین النهرین در تمدن ها و مکان های مختلف نام متفاوتی داشت. در بابل و آشور او را “ادد” می نامیدند، در اوگریت او را “هدد” می نامیدند و در سومر باستان “ایسکور” خوانده می شد. او در هزاره سوم ق.م توسط آموریان به پانتئون آورده شد. این خدا هم ویرانگر بود و هم بخشنده. به عنوان خدای طوفان، زندگی را نابود می کرد و به عنوان خدای باران، زندگی می بخشید. طوفان نماد خشم او نسبت به دشمن بود و باران نماد شادی او بود. آنو، خدای بهشت پدر او بود.

نماد او یک درخت سرو بود و شش عدد مقدس او به شمار می رفت. شیر و گاو حیوانات مقدس او بودند. در حلب، آشور و بابل به عنوان خدای تقوی و معجزه شناخته می شد.

۲.داگون (خدای حاصلخیزی و محصول)

داگون، خدای سامی ها، مسئول حاصلخیزی محصولات زراعی بود. او در دوران باستان توسط اهالی خاورمیانه پرستش می شد. کلمه داگون یک اسم عبری به معنای غلات بود و این خدای حاصلخیزی تا ۲۵۰۰ ق.م پرستش می شد. در قانون حمورابی اسم داگون آمده و از او به عنوان محافظ مردم تاتل یاد شده است. در هزاره دوم، نام او در متون، نامه ها و لیست های مختلفی آورده شده است. پیروانش او را به عنوان مخترع گاوآهن یاد می کردند.

۳.ااِ (خدای آب)

ea ، خدای آب بین النهرین، در زبان سومری به انکی معروف بود. در ابتدا او تنها یک خدای بومی بود ولی به زودی در سطوح بالاتر هم مورد عبادت قرار گرفت. او یکی از مهمترین خدایان بین النهرین است که به اربابان آبزو یا اپسو ( خدای آب تازه) معروف بود. این خدا به شکل موجودی بود که نیمی از بدن آن ماهی، و نیمی دیگر شبیه بز بود. از آنجایی که خدای آب بود، حامی تمیزی هم بود. او با سحر و جادو، شعف و خرد ارتباط نزدیکی داشت.

در اساطیر بابلی و حماسه گیلگمش، او به عنوان خالق و محافظ بشر معرفی شد. او تصمیم گرفت تا از خاک رس انسان را پدید آورد تا در خدمت خدایان قرار گیرند.