۹ رهبر عهد باستان که تاریخ جهان را عوض کردند!

منطقی است که بعد از ژولیوس سزار، از پسرخوانده و جانشین او، آگوستوس سزار (اوکتاویانِ سابق) یاد کنیم. بعد از آنکه ژولیوس سزار در سال ۴۴ قبل‌ازمیلاد به قتل رسید، اوکتاویوس به عنوان یکی از رهبرانِ فرقه سزاری در روم خیزش کرد. او در جنگ‌های داخلی‌ای که بعد از خیزش رخ داد، توانست رقیب اصلی‌اش، مارک آنتونی، را شکست دهد و به حاکمِ بلامنازع روم تبدیل شود.

او بلافاصله بعد از رسیدن به قدرت توانست موقعیت خود را از طریق کسب وفاداری ارتش، اصلاحِ سیستم قضایی و تأسیس نظامی که حمایت از برگزیدگان جامعه را تضمین می‌کرد، مستحکم کند. این اصلاحات، روم را تبدیل به امپراتوری‌ای باثبات و سعادتمند کرد که نمونه‌اش هرگز تا قبل‌ازآن در تاریخ دیده نشده بود. آگوستوس بر ساخت برنامه‌ای نظارت داشت که شهرِ روم را تبدیل به پایتختی فرهنگی در دنیای باستان کرد.

دوران حکومت آگوستوس بسیار باثبات بود. تحت حاکمیت او روم پیشرفت کرد و هنر و فرهنگ شکوفا شد. میراث او تا مدت‌ها بعد از مرگش باقی بود و نظام دولتی و اداری‌ای که تأسیس کرده بود به الگویی برای سایر امپراتور‌های بعد از او تبدیل شد. آگوستوس به درستی حاکمی خردمند به خاطر آورده می‌شود که بنیانِ سال‌های طلاییِ امپراتوری روم را پایه‌گذاری کرد.

۴. کین شی هوآنگ. نخستین مردی که چین را متحد کرد

کین شی هوآنگ در سال ۲۵۹ قبل از میلاد به دنیا آمد و نخستین‌بار طعم قدرت را در سن ۱۳ سالگی و زمانی که بر تختِ سلطنتِ کین نشست، چشید. او خیلی سریع توانست فرقه‌های رقیب را در سراسر قلمرو پادشاهی‌اش سرکوب کند و با ایجاد یک نظام اداری مرکزی، قدرت خود را مستحکم کرد.

کین شی هوآنگ در زمانی که با عنوان «دوره کشور‌های متخاصم» شناخته می‌شود، به پادشاهی چین رسید. او بعد از آنکه قدرت خود را در قلمرو پادشاهی‌اش مستحکم کرد، تصمیم گرفت ۶ پادشاهی دیگر چین را از طریق فتوحاتِ خصمانه فتح کند. با این کار او به نخستین پادشاه چین تبدیل شد که چین را به کشوری واحد تبدیل کرد. حکومت او ملغمه‌ای از رویداد‌های مثبت و منفی بود. در بعدِ مثبت، او فئودالیسم را برانداخت و مقاماتی که از طریق موروثی به این موقعیت‌ها دست پیدا کرده بودند را با کسانی که برای رسیدن به این موقعیت‌ها تلاش کرده بودند، جایگزین کرد.

او سپس مجموعه‌ای از پروژه‌های ساخت‌وسازِ بلندپروازانه مثل ساخت دیوار بزرگ چین و کانالی که یانگ‌تسه را به رودخانه پِرل وصل می‌کرد، آغاز کرد. او هم‌چنین جاده‌های متعددی ساخت، ضرب سکه را اصلاح کرد و بسیاری از زمین‌های پادشاه را به دهقانان بخشید.

در بعدِ کم‌تر مثبت، او یک دیکتاتورِ بی‌رحم بود که وحشیانه هر نوع مخالفی را سرکوب می‌کرد. او مسئول سوزاندن کتاب‌ها و اعدام اندیشمندان بود. از همه بدتر، او هر روز بیش‌تر تشنه قدرت می‌شد.

این‌ها باعث شد که به دنبال اکسیر زندگی برای جاودانه شدن بگردد. از قضا این کار منجر به مرگش شد. او از آثار سمی جیوه که باور داشت او را فردی نامیرا می‌کند، جان باخت. او هم‌چنین ارتش مجسمه‌های گِلی (تراکوتا) را ساخته بود، زیرا معتقد بود که وقتی جاودانه شود این ارتش به او خدمت خواهد کرد. او دیگر اواخر عمرش عقلش را کامل از دست داده بود.

اگرچه میراث او پرفراز و نشیب بود، اما دوران حکومتش اثرات ژرفی بر تاریخ چین گذاشت. او زمینه را برای تاریخ طولانی حکومت چین فراهم کرد و بسیاری از بنا‌هایی که ساخت هم‌چنان پابرجاست.

۵. آشوکای بزرگ: ترویج‌دهنده صلح و تحمل‌پذیری در هند