راب می ساختند، با مساعدت آنان به حضور حاکم می‌رسیدند و ارمنیان به عنوان مترجم عمل می‌کردند[۴۸]. گاهی ارمنیان، خود نیز گرفتاری هایی پیدا می‌کردند که در برخی موارد از یاری کاپوچین ها برخوردار می شدند: در یک مورد، از یک ارمنی یاد کردهاند که در دادگاه، برای اثبات بیگناهی خود، به جای آزمایش سخت روغن داغ، به کتاب آیین کلیسایی کاتولیکی سوگند خورده بود[۴۹]. اشاره ای نیز به نامۀ یک اسقف ارمنی ساکن اصفهان به کاپوچین های لهاسا دربارۀ یکی از بازرگانان ارمنی وجود دارد، ولی این سند باقی نمانده است[۵۰]. احتمالاً این نشانه حاکی از آن است که ارمنیان تبت ارتباط خود را با شهر زادگاهشان، جلفای نو در اصفهان حفظ می‌کردند[۵۱].
هنگامی که جورج بوگلGeorge Bogle، یک اسکاتلندی جهانگرد، در سال۱۷۷۴ م /۱۱۸۸ه به تبت رفت، پی برد که این فلات مرتفع و ظاهراً دورافتاده، شاهراه آسیاست. او به بسیاری از بازرگانان بیگانۀ ساکن تبت اشاره دارد، بویژه به «بومیان کشمیری که همانند یهودیان ساکن اروپا یا ارمنیان ساکن امپراتوری عثمانی، در کشورهای شرقی آسیا پراکنده اند»[۵۲]. این اشاره می رساند که در آن زمان، ارمنیانی در تبت حضور نداشته اند. درواقع جامعۀ ارمنی لهاسا در سال های پرآشوب ۱۷۱۷ -۱۷۲۰م /۱۱۲۹-۱۱۳۲ه که دزونگارها Dzungars تبت را تسخیر کردند و پس از آن چینی ها کشور رابه صورت تحت الحمایۀ خود درآوردند محو شده بود[۵۳]. بدین ترتیب نقش ارمنیان در صحنۀ تجارت تبت پایان گرفت[۵۴].
