قنات تاریخی جوپار

مردم منطقه جوپار در ماهان کرمان برای دستیابی به آب مورد نیاز خود مشکلات زیادی داشتند. هنگام کم آب شدن قنات زندگی چوپاریان سخت می‌شد. کم شدن آب قنات به آیین‌هایی در میان مردمان جوپار دامن زده‌بود. برای نمونه در زمان‌های قدیم هنگام خشکسالی جوانان بر در خانه‌ها اشعاری می‌سرودند و طلب آرد از صاحبخانه‌ها می‌کردند. صاحبخانه‌ها نیز درخواست آنها را اجابت می‌کردند. جوان‌ها در نزدیکی قنات آتش می‌افروختند و آرد را خمیر می‌کردند و می  پختند. پیش از پختن کماچ مهره کوچکی در خمیر می  گذاشتند و هنگامی که کماچ پخته می‌شد یکی از حاضران که از همه مسن  تر بود کماچ را قطعه قطعه می‌کرد و به هر یک از جوانان تکه  ای اهدا می‌کرد. او همچنین مراقب بود که مهره در کدام قطعه قرار داده شده است. وای به احوال بیچاره‎ای که مهره در نان او پیدا می‌شد. او را به فلک می‌بستند و چوب می  زدند. سپس یکی از سادات محل ضامن جوان می  شد و قرار می‌  گذاشتند که چنانچه ظرف یک هفته باران نیامد دوباره جوان بیچاره را تحویل بدهند تا چوب بخورد. آنها این گونه امیدوار بودند که خداوند برای جلوگیری از ظلم‌شان به آن جوان باران نازل کند.
22 رشته قنات در منطقه جوپار وجود دارد که قدیمی‌ترین آنها قنات گوهرریز جوپار است. این قنات یکی از بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین قنات‌های ایران است. این قنات آب جوپار و مناطق اطراف را برای آشامیدن و کشاورزی تامین می‌کند. سابقه این قنات را به دوران مهرپرستی نسبت داده اند. قنات جوپار به لحاظ مذهبی ارزش بسیاری در بین اهالی و جوپاریان دارد و بسیار مورد احترام است.