جشن سده
روزی شاه-هوشنگ-همراه گروهی از کوهی گذر میکردند .به ناگاه موجود دراز و سیاهی که به تندی می تازید از دور پدید آمد . هوشنگ سنگی از زمین بلند کرد و آماده جنگ کردن با آن مار عظیم که دو چشمش همچون دو چشمه خون بالای سرش قرار داشت شد .
اما آن سنگ به مار اصابت ننمود و پس از آنکه مار جهید و به سنگ دیگری برخورد نمود و از دل سنگ فروغی عظیم پدید آمد .جهاندار با وقوع چنین پدیده ای جهان آفرین را سپاس گفت و بر چنین فروغ ایزدی ستایش نمود .
پادشاه شب هنگام آتشی به قدر کوه بر افروخت و خود و اطرافیان بر گرد آتش آمدند و آن شب را به پاس وجود آتش جشن گرفتند و به باده خوری پرداختند و نام آن جشن را ( سده ) نهادند
