ارابه های داس دار هخامنشی
در سال ۵۴۵ قبل از میلاد در منطقه پتریا ماشینی جنگی چشم تمام کارشناسان نظامی دوران باستان را به خود جلب کرد. این سلاح چیزی جز ارابه داس دار نبود.
این ماشین جنگی را به جرعت میتوان تانک تایگر ایران باستان نامید. ایرانیان توانستند با دادن تغیرات در ارابه های مادی و اشوری این ماشین مخوف را بسازنند. آنها با استفاده از این ماشین توانستند وسعت کشور خود را به اندازه یک هشتم جهان کنونی برسانند.
این سلاح مخوف در نبردهای ست گوئیه، پتریا، پلوزیم،نبرد با سکاهای شمال دریا، در نبرد با یونانیان، در نبرد با بربرها یا همان سکاهای شمال شرق ایران، در نبرد با رومیان و در نبرد با شاهان دورغزن به کار گرفته شد و به عنوان برگ برنده ایرانیان به شمار میرفت.
این تانک در دو نوع چهار اسبه و دو اسبه ساخته میشد. نوع اول ان دارای سرعت کم تر و برد کم تر بود. اتاقک ارابه های ۲ اسبه بسیار کوچک بود. به نظر می رسد ابعاد آن ۱در۱.۵ و برای دو تا ۳ نفر جا داشت و وخدمه ان عبارت بودند از یک ارابه ران یک کماندار و یک زوبین انداز. درون این ارابه ها تعداد کم تری زوبین و تیر جا می گرفت.
از همه مهم تر سلاح اصلی ان یعنی داس یا میخ فولادی بود که میتوانست هر چیزی را در زیر خود از بین ببرد. اتاقک این تانک از چوب بسیار محکمی ساخته میشد و دارای دو چرخ به قطر ۱ یا ۱.۵ متر بود
ارابه های ۴ اسبه به روز رسانی ارابه های ۲ اسبه بودند که به خاطر تعداد اسب بیشتر، اتاقک بزرگتر، داس های بزرگتر و پهن تر و جای سلاح بیشتر و هم چنین قطر چرخ بیشتر به عنوان مرگبارترین ماشین جنگی به شمار می امد. این وسیله با این که دارای وزن زیادی بود اما همچون تانک تایگر بسیار چابک عمل می کرد.
