دکتر هجون

دکتر هجون:
در اواخر قرن شانزدهم علم پزشکی در شرق اسیا و در راس انها کره با هدایت هو جون دستخوش پیشرفت چشمگیری شد.وی یک پزشک سلطنتی بود که “دونگ یو بوگام ” که یک دائرالمعارف سنتی و ارزشمند پزشکی است را تالیف کرد.هو در سال ۱۵۳۹ در خانواده ای ثروتمند و نظامی بدنیا امد. او به خوبی اموزش دید و در سراسر کودکی خود از لحاظ مالی تامین بود .اگر چه او جزو خانواده های توانگر و مورد احترام بود؛ به خاطر اینکه فرزند یک زن صیغه ای بود در فکر مواجهه با تبعیض در میان اصل و نصب های گوناگون و اشراف بود . در دوره چوسون فرزندان زنان صیغه ای نمی توانستند “یانگبان”یا فرزندان رسمی پدرانشان باشند و به جای آن به عنوان “چونگ این “یا مردم میانه شناخته می شدند که اشاره به خدمه یا سرپرستانی بود که تابع “یانگبان “بودند.
اگرچه محرک هو برای دنبال کردن علم پزشکی نامعلوم است؛ جایگاه اجتماعی او به عنوان “چونگ این “ممکن است مانع از این شده باشد که او به عنوان یک شهروند عادی یا یک افسر نظامی به مانند پدر خود به زندگی ادامه دهد .

در سال ۱۵۷۱ و در سن ۳۳ سالگی هئو وارد “نئو وون” یا درمانگاه سلطنتی دوره چوسون شد . بعدها وی به طور پیوسته و بی سابقه ای پله های ترقی را در کلینیک پیمود . در سال ۱۵۷۲؛ هئو پادشاه سونجو(چهاردهمین پادشاه دوره چوسون) را درمان کردو انگاه که آبله شاهزاده را در سال ۱۵۹۰ درمان کرد؛ به عنوان سومین مقام دولتی دست یافت .جنگ ایمجین (تهاجم نظامی ژاپن به کره )باعث اعتماد بیشتر سونجو به هو شد جایی که وی در سراسر جنگ با وفاداری برخلاف سایر افسران دولت که بزدلانه برای حفظ جان خود از میدان جنگ فرار می کردند ؛سونجو را همراهی می کرد. وی بار دیگر بیماری شاهزاده را درمان کرد و پادشاه سونجو با قدردانی از وفاداری های وی ،او را با ترفیعی دیگر و در سال ۱۵۹۶ به مقام دوم دولتی منصوب کرد .
در سال ۱۶۰۰ وی به عنوان رئیس پزشکان “نئو وون” انتخاب شد . در این زمان پادشاه سونجو به هو دستور داد تا یک کتاب پزشکی برای شهروندانی که از اپیدمی و قحطی های بعد از جنگ رنج می بردند بنویسد .
او می خواست تا کتابی منتشر کند که در آن روشهای پیشگیری از بیماری ها را معرفی کرده و همچنین جزئیات فرمولهای داروها و روشهای درمان را به گونه ای که مردم عادی و بیسواد ان را بفهمند و به ان دسترسی داشته باشند شرح دهد.از ابتکار پادشاه سونجو به عنوان یکی از اولین برنامه های مراقبت های بهداشتی عمومی در دوران چوسون ذکر می شود .
در سال ۱۶۰۸ پادشاه سونجو فوت کرد. صاحب منصبان دربار که به جایگاه برجسته هو حسادت می کردند؛ او را به عنوان مقصر مرگ پادشاه متهم کردند .هو به اولجو تبعید شد و در انجا به نوشتن کتاب ادامه داد .در سال ۱۶۰۹ پادشاه گوانگ هه گون جایگزین سونجو شد و علیرغم مخالفت درباریان هو را به دربار برگرداند .گوانگ هه گون همانند پدرش استعداد و وفاداری هو را درک می کرد. در سال ۱۶۱۰؛ هو سرانجام کتاب بیست و پنج جلدی “دونگ یو بوگام”را بعد از پانزده سال تلاش پیوسته کامل کرد . هو اخرین سال های عمرش را تا زمان مرگ در سال ۱۶۱۵ صرف اموزش پزشکان جوان در “نئو وون “کرد . پس از مرگ؛ مقام اول دولتی به وی اعطا شد که مقام و شاهکاری بی سابقه بود که به طبقه اجتماعی “یانگبان ” اعطا نمی شد.
معنی واژه “دونگ یو بوگام “بازتاب پزشکی شرقی می باشد .این کتاب به پنج بخش تقسیم شده است . پزشکی داخلی ؛پزشکی خارجی ؛بیماریهای گوناگون ؛درمان و طب سوزنی . در بخش اول که مربوط به پزشکی داخلی هست؛ هو وابستگی های کبد ،ریه،کلیه،قلب و طحال به یکدیگر و نحوه عملکرد آنها را شرح داد .بخش پزشکی خارجی در این کتاب شرح میدهد که چگونه پوست، عضله ها و رگ های خونی ،زردپی و استخوان ها به بدن اجازه حرکت میدهد و از بدن محافظت میکند.بخش بیماریهای گوناگون نشانه های وجود بیماری در فرد ،تشخیص بیماریها و روشهای درمان بیماریهای مختلف را شرح میدهد .روش های درمانی هو مبتنی بر پزشکی گیاهی بود و او یک دستور العمل موثر در مورد نگهداری ،عصاره گیری و مصرف گیاهان را تهیه کرد.بخش اخر روش های طب سوزنی را شرح میدهد.”دونگ یو بوگام”با توجه به اصالت و کیفیت خود یکی از ارزشمندترین گنج های کره هست .این کتاب اطلاعات ارزشمند پزشکی را در اختیار میگذارد؛ همچنین بازتابی هست از اصول و فلسفه قرن هفدهم . به عنوان ستون پزشکی شرقی حتی تا امروز “دونگ یو بوگام “به عنوان حافظه جهانی یونسکو در سال ۲۰۰۹ ثبت شده است.

امروزه از هئو به عنوان پزشکی باهوش و وفادار و فردی دلسوز با احترام باد می شود که سعی می کرد تا درمانهای دسترس پذیر را برای مردم فقیر و بی سواد گسترش دهد.