تهاجم مغول ها به کره:

تهاجمات مغول به کره (۱۲۳۱-۱۲۷۳) شامل یک سری از هجوم ها در حد فاصل بین سال های ۱۲۳۱ تا ۱۲۵۹ توسط امپراطوری مغول  بر علیه کره می باشد که در آن زمان با نام گوریو شناخته می شد.۶ نبرد بزرگ باعث خساراتی عظیم به زندگی غیر نظامیان در سراسر شبه جزیره کره شد و این جنگ سرانجام باعث این شد که کره به متحدی خراج گذار برای سلسله مغولی یوان به مدت تقریبی هشتاد سال تبدیل شود.

گوریو برای اولین بار به عنوان یک ملت متحد در شبه جزیره کره با آزمون مرگ و زندگی روبرو شد.کره ای ها که در آن زمان به دلیل چرخه سلسله ای خود در شرایط بیم و امید بودند، حتی با وجود اینکه یک دیکتاتوری با دستانی ستمگر در دربار سلطنتی حکومت می کرد، اقدام به حمایت از کشور خود کردند.جامعه بودائیت اقدام به رویارویی با چالش ها کردند و چنان چه بعدها  در تهاجم ژاپن به کره در اواخر قرن شانزدهم فعلانه حضور داشتند، راهب ها در شکل سنت هوارانگ برای دفع تهاجم مغول ها پیکار نمودند. سرانجام بعد از ۴۰ سال تجاوز و ۸۰ سال حاکمیت قانون خراج، گوریو به عنوان یک ملت متحد به حیات خود ادامه داد.

نبردهای اولیه:

اولین تماس گوریو با مغول ها دوستانه بود.آنها به منظور شکست قبایل خیتان که به مدت دو سال در شمال گوریو آشفتگی به وجود آورده بودند، همکاری نمودند. خیتان ها به نیروهای ترکیب شده ی مغول – گوریو تسلیم شدند. این موضوع  سبب شد تا مغول ها یک شرایط خراج گذارانه را که گوریو را ملزم می کرد از سال ۱۲۱۹ یک خراج سالیانه سنگین پرداخت کنند،به زور اعمال کنند.اما پادشاه گوجونگ (۱۲۱۳-۱۲۵۹) پادشاه وقت گوریو که به عنوان بیست و سومین پادشاه سلسله گوریو حکمرانی می کرد، این پرداخت را رد نمود.در سال ۱۲۲۵، کره ای ها سفیر مغول یعنی چو کو یو را در حالی که وی در حال سفر بازگشت به چین بود به قتل رساندند.

در سال ۱۲۳۱، با استفاده از کشته شدن چو کو یو به عنوان یک بهانه، اوگدِی خان دستور حمله به کره را صادر نمود.سرتاچ ژنرال مغول با مقاومت جانانه ای در کوسونگ مواجه شد .این در حالی بود که وی نیروهای خود را به سمت پایتخت گوریو یعنی که سونگ هدایت می کرد.در سال ۱۲۳۲، دربار سلطنتی گوریو از سونگدو به جزیره ی گانگهوا در خلیج گیونگی نقل مکان کرد و شروع به ساختن استحکامات مهم دفاعی برای آماده شدن در برابر تهدیدات مغول ها نمود.انتقال گوریو به جزیره گاگنهوا با بهره برداری از ضعف مغول ها یعنی ” حمله روی آب” انجام شد.مغول ها به این حرکت اعتراض کردند و فورا حمله دوم را ترتیب دادند.

اگرچه آنها به بخش هایی از جنوب شبه جزیره رسیدند، مغول ها در تصرف جزیره گانگهوا ناکام ماندند و در گوانگجو متحمل شکست شدند. راهبی به نام کیم یون هو رهبر مغول ها سارتای را در یک مقاومت شهری جانانه در یونگ این در سال ۱۲۳۲ کشت و مغول ها را وادار کرد تا مجددا عقب نشینی کنند.این اتفاق به عنوان تنها موردی که فرماندهی از یک ارتش مغولی در نبرد کشته می شود،مشهور است.قبل از اینکه مغول ها در نهایت گوریو را ترک کنند، آنها ۶ تهاجم بر علیه گوریو ترتیب دادند.

نبرد سوم و پیمان نامه:

در سال ۱۲۳۵، مغول ها نبردی را شروع کردند که بخش هایی از مناطق چولا و گیونگ سانگ را در نوردید. غیر نظامیان جانانه مقاومت نمودند و دربار سلطنتی در گانگهوا نیز اقدام به تقویت دژهای خود نمود. کره ای ها چندین پیروزی به دست اوردند ولی سیستم نظامی کره در اثر موج حمله ها از هم پاشید.در سال ۱۲۳۶، گوجونگ دستور ایجاد مجدد تریپیتاکا  کوریانا را که در خلال تهاجم سال ۱۲۳۲ نابود شده بود، صادر نمود.این اثر جمع آوری از کتب مقدس بودائیان بود که برای کنده کاری آن بر روی ۸۱ هزار بلوک چوبی مدت ۱۵ سال طول کشید. این اثر به عنوان یک گنج ملی در موزه ای در هیشا واقع در کره جنوبی نگهداری می شود.

در سال ۱۲۳۸، گوریو نرمش نشان داد و تقاضای صلح نمود.مغول ها از گوریو خارج شدند و در عوض گوریو موافقت نمود تا خانواده سلطنتی را به عنوان گروگان به یوان بفرستد.گوریو عضوی غیر مرتبط با نسل سلطنتی را فرستاد. مغول ها که عصبانی شده بودند، تقاضای پاکسازی دریاها از کشتی های کره ای ، تغییر مکان مجدد دربار به سرزمین اصلی، تحویل دادن مقامات مخالف مغول ها و تحویل دادن مجدد خانواده سلطنتی به عنوان گروگان را کردند. در پاسخ، کره یک شاهزاده خانم با نسبت دور و ده کودک از فرزندان اشراف را فرستاد و دیگر تقاضاها را رد نمود.

نبردهای چهارم و پنجم:

در سال ۱۲۴۷، مغول ها تهاجم پنجم را بر علیه گوریو شروع کردند و مجددا بازگشت پایتخت به سونگدو و فرستادن خانواده سلطنتی به عنوان گروگان را مطالبه نمودند.با مرگ گویوک خان در سال ۱۲۴۸، مغول ها مجددا از گوریو خارج شدند. بعد از به تخت نشستن مونگکه خان در سال ۱۲۵۱، مغول ها تقاضاهای خود را تکرار نمودند. زمانی که گوریو از این کار امتناع نمود، مغول ها تهاجمی گسترده را در سال ۱۲۵۳ ترتیب دادند.گوجونگ سرانجام با حرکت دادن پایتخت به سرزمین اصلی موافقت نمود و یکی از پسرانش به نام شاهزاده آنگیونگ گونگ را به عنوان گروگان فرستاد. سپس مغول ها از گوریو خارج شدند.

نبرد ششم و صلح:

مغول ها بعدها به این موضوع پی بردند که مقامات رده بالای گوریو در جزیره گانگهوا مانده اند و افرادی که با مغول ها مذاکره کرده بودند، مجازات شده اند. بین سال های ۱۲۵۳ تا ۱۲۵۸، مغول ها تحت هدایت جالایرتای ۴ نبرد نابود کننده را در آخرین لشکرکشی موفقیت آمیز بر علیه کره ترتیب دادند.جالایرتای تهاجماتی ظالمانه را بر علیه مردم گوریو ترتیب داد.مردمان عادی در دژهای کوهستانی و جزایر ساحلی پناه می جستند. دژهای کوهستانی به نقاطی مرکزی برای مقاومت در برابر مغول ها تبدیل شده بود.در سال ۱۲۵۴، جالایرتای ظالمانه تعداد بیشماری از مردم را در راه تصرف دژهایی که با محاصره گرفته می شدند، سلاخی کرد و ۲۰۰ هزار اسیر از میان انان گرفت.نابودی کامل و تمام و کمال مناطق روستایی باعث شد گوریو به ورطه نابودی کشیده شود.

دو حزب در داخل دربار گوریو در تقلای کنترل امور سیاسی کشور بودند: حزب ادبا  که با جنگ با مغول ها مخالف بودند در حالی که دسته بندی نظامی که توسط طائفه چوی هدایت می شدند، برا ادامه جنگ با مغول ها پافشاری می کردند. زمانی که حزب ادبا دیکتاتور چوی را به قتل رساندند، گوریو به سمت یک قرارداد صلح به مغول ها رهسپار شد.این قرارداد به قدرت پادشاه و فرهنگ سنتی گوریو اجازه ادامه حیات داد و بر این موضوع نیز دلالت کرد که مغول ها از تصرف گوریو و قرار دادن آن تحت تسلط مستقیم خود دست بردارند.

پیامدها:

با توجه به صلح با مغول ها، کشمکش های داخلی در داخل دربار سلطنتی تا سال ۱۲۷۰ ادامه یافت. از زمان چوی چونگ هون، گوریو با روش دیکتاتوری نظامی اداره می شد و در واقع توسط ارتش خصوصی خانواده قدرتمند چوی کنترل می شد. بعضی از آن مقامات نظامی شورش سامبیول چو (۱۲۷۰-۱۲۷۳) را ترتیب دادند و در جزایری واقع در ساحل جنوبی شبه جزیره کره مقاومت نمودند.با شروع از پادشاه وون جونگ، برای مدت تقریبی ۸۰ سال، گوریو به عنوان متحد خراج گذار سلسله مغولی یوان ایفای نقش می کرد.سلسله گوریو تحت تاثیر مغول ها تا زمانی که پادشاه گونگمین شروع به بیرون راندن نیروهای مغولی در حول و حوش سال ۱۳۵۰ کرد، به حیات خود ادامه داد.