زره کره ای زره ای بود که به صورت سنتی در دوران باستان توسط کره ای ها مورد استفاده قرار می گرفت، چه برای آنهایی که در داخل کره به نبرد می پرداختند و چه کره ای هایی که در خارج از مرزها پیکار می کردند. نمونه هایی از زره های شبه جزیره کره وجود دارند که قدمت آنها به حداقل دوران سه پادشاهی کره ای باز می گردد. زره کره ای بسته به شرایط تکنیکی شامل زره اسب و دیگر انواع زره های اولیه ضد پرتابه ای در قبل از قرن بیستم میلادی نیز می شد.

مقدمه:

زره کره ای به طور گسترده ای بر محافظ از بدن در برابر ابزار آلات جنگی پرتابه ای متمرکز بود زیرا نواحی کوهستانی در مقایسه با سایر مناطق، میدان جنگ را نسبتا نادر می ساخت و سنگر بندی کردن راه معمول جنگ به نظر می رسید. زره فلزی به دلیل جنگ های متناوب در خلال دوران سه پادشاهی نسبتا متداول بود ولی زمانی که کره متحد شد، استفاده از آن نیز کاهش یافت. در زمان سلسله چوسون، سربازان عادی مناطق به زره های لایه ای مجهز می شدند در حالی که واحدهای مرکزی می توانستد از زره آهنی سود ببرند.
جنگ های کره ای ها اغلب بر پایه زمین های خشن و قدرت آتشی که از زمین های بلند غالبا به شکل کمان های ترکیبی و بعدها تسلیحات باروتی بر دشمن اعمال می شد، قرار داشت در حالی که برتری سواره نظام در برابر تهاجمات مستمر جورچن ها در خلال سلسله چوسون مشهود بود. در مواجه با نیروهای بسیار بزرگتری به مانند چینی ها و ژاپنی ها، کره ای ها از تحرک و تکنیک های منظمی که اتکا به واحدهای نظامی شدیدا زره پوش را محدود می کرد سود می بردند. این موضوع علی رغم این نکته رقم می خورد که کره ای ها اموزش های نبردی جامعی را به خود می دیدند.
زره کره ای در دوران سه پادشاهی دو سبک عمده را شامل می شد: یک زره لایه ای که سبک زره چینی آن زمان را به همراه داشت و زره تپه های استپ، و زره های صفحه ای که در اتحادیه گایا و مجاورت آن یافت شد. لایه ها معمولا از مواد سختی به مانند برنز،آهن،استخوان یا چرم سخت ، و صفحه ها همواره از آهن، فولاد یا برنز ساخته می شدند.
در دوره های بعدی، زره کره ای شامل ترکیبی از برگستوان، زره زنجیری و زره پولک دار می شد. به دلیل اینکه هزینه آهن و تجهیزات فولادی برای سربازان وظیفه رعیت بسیار بالا بود، کلاه خودها همواره تمام فولادی ساخته نمی شدند و سرپوش ها با جنس چرم سخت غیر متداول نبودند.
قطعات زره کره ای از بالا به پائین عموما شامل یک کلاه خود یا سرپوش، یک روکش سنگین اصلی زره با پاتیل یا شانه و محافظ زیر بغل، پوشش ساق پا ( که توسط دامن مانندی از روکش اصلی تکمیل شده بود)، محافظ کشاله ران و محافظ اندام می شد. در مورد جنگ افزارها، نظامیان کره ای به همراه نیزه داران، کمان داران، دارندگان کمان زنبورکی و سواره نظام های سنگین تطبیق پذیر که قابلیت تیراندازی روی اسب را داشتند، از تجهیزات سنگین پیاده نظام با شمشیرها و نیزه ها یا سپرها نیز سود می بردند. جنگاوری دریایی کره پیشرفت های بزرگی در مورد استفاده از سپرهای سنگین چوبی به عنوان وسیله ای برای حفاظت از شخص در روی عرشه های کشتی های کره ای به خود دید.
گفته می شود که در خلال یک دوره حاکمیتی تحت امپراطوری مغول، کره که در آن زمان در اواخر حکومت گوریو به سر می برد، با چندین تغییر در امور نظامی خود مواجه شد. بعضی از این تغییرات نیز در سلسله چوسون که بعد از سقوط گوریو در سال ۱۳۹۲ تشکیل شده بود، به وقوع پیوست. نقاشی های ژاپنی از مبارزان کره ای – مغولی در خلال دو تهاجم مغول به ژاپن (در سال های ۱۲۷۴ و ۱۲۸۱) نشان می دهد که نیروهای مغول به طور گسترده ای از سربازان کره ای و چینی با سپرها و اجزای زرهی به سبک مغولی تشکیل شده بود. به نظر نمی رسد سپرها تاثیری از خود به جا گذاشته باشند ولی نمونه هایی از زره های دوران چوسون اغلب نمایانگر تاثیرپذیری از دوران سلطه مغول می باشد.
بعد از ظهور سلسله چوسون، استفاده غالب از زره های نبردی کره ای به یکباره از زره های زنجیری، زره های لایه ای و زره های صفحه ای به زره های برگستوان تغییر یافت.

دوران سه پادشاهی:

حفاظت شده ترین زره هایی که ریشه ای از سه پادشاهی دارند ، تقریبا تنها از اتحادیه گایا به دست آمده اند. زره هایی که به گایا تعلق دارند، بهترین نمونه برای زره های صفحه ای دوران باستان می باشند و هماوردی برای همتایان خود در حوضه دریای مدیترانه در همان زمان هستند. زره های صفحه ای که به سبک گایا ساخته شده بودند در سه دسته طبقه بندی می شوند: یک نمونه که از اتصال نوارهای عمودی فولادی برای شکل گیری یک صفحه واحد تشکیل شده اند، دیگری با اتصال نوارهای افقی و نوع آخر با اجتماع قطعات فولادی کوچک مثلثی با هم تشکیل می شدند.
نوع اول در گایا و شیلا یافت شده است در حالیکه بیشتر نمونه ها برای دو نوع دیگر در گایا کشف شده است اما بعضی دیگر در شمال بکجه به دست آمده است. سبک های مشابهی نیز در کیوشو و هونسو ژاپن یافت شده است.
زره گوگوریو نوعی از زره های لایه ای بود که از صفحات کوچک فولادی که به وسیله ریسمان به یکدیگر بافته شده بودند، تشکیل می شد. مقبره باستانی ناحیه هوانگو – دونگ در شهر گیونگجو محلی بود که اولین نمونه از این نوع زره ها در سال ۲۰۰۹ کشف شد. نقاشی های دیواری گوگوریو که در کره شمالی یافت شده اند تصویر سازی مناسبی در مورد چگونگی زره های گوگوریو به ما ارائه می دهند.

زره های سلسله چوسون:

زره های سلسله چوسون تقریبا می تواند به دو دسته زمانی طبقه بندی شود: دوران اولیه (از قرن ۱۵ تا ۱۶) و دوران پسین (از قرن هفدهم تا نوزدهم). نقطه دقیق گذار از زره های دوران اولین به دوران پسین همچنان لاینحل باقی مانده است ولی گفته می شود این زمان در حدود جنگ ایمجین و تهاجم مانچو به کره می باشد که تنها دو تهاجمی بود که کره در زمان چوسون با آن مواجه شد. اما در هر دو دوره زره بالشتکی در میان سربازان عادی محبوب بود زیرا سلسله چوسون رعایای سرباز را ملزم می کرد تا تجهیزات خود را فراهم کنند و زره بالشتکی با هزینه ای اندک از بدن محافظت می نمود. زره های فلزی به طور گسترده ای در واحدهای ساکن در پایتخت که نیروی عملیاتی اصلی قوای زمینی چوسون را تشکیل می دادند، مشاهده می شد.
در اوایل این سلسله، زره زنجیری و زره های صفحه ای که در دوران گوریو مورد استفاده قرار می گرفتند، همچنان مورد استعمال بود در حالیکه زره های لایه ای که نوع سنتی زره کره ای بودند، با برخی تاثیر پذیری ها از مغول ها در خلال قرون ۱۳ تا ۱۴ به استعمال خود ادامه داد. یک مجموعه زره تمام فلزی که شامل موارد ذیل می شد: یک کلاه خود که به کلاه کتری اروپایی بسیار شباهت داشت به همراه محافظ های گردن که از برگ یا جوشن بودند، زره بدن که در پائین تا ران یا زانو می رسید، و یک مجموعه محافظ شانه که از بازوی فوقانی نیز محافظت می کرد.
در اواخر سلسله، زره برگستوان اصلی ترین زره فلزی کره شد، زره ای که در زمان پوشیدن به زیر زانو رسیده و و کلاه خود آن نیز یک شکل مخروطی را در ذهن متبادر می کرد. سایر موارد تغییر زیادی را تجربه نکرد زیرا سلسله بعد از تهاجمات مانچو هیچ گونه جنگی را تجربه نکرد. در اواسط قرن نوزدهم میلادی، تلاشی برای توسعه زره های ضد بالستیک که از دوختن صفحات منسوجات به همراه کتان درست شده بودند انجام شد. این اقدام به منظور ترکیب نمونه قبلی با یک جلیقه ضخیم تر به منظور مقابله با قدرت آتش میدانی برتر قدرت های غربی به مانند فرانسه و ایالات متحده بود. اگرچه این تلاش عموما همراستای روش کنونی تولید جلیقه های ضد بالستیک بود، اما این اقدام مثمر ثمر واقع نشد.