در گذر زمان انواع گوناگونی از نیزه های کره ای توسعه و تکامل یافته است. تا حدی زیادی به دلیل پروسه همگرایی تکامل که بیشتر از تاثیرات خارجی بود، طراحی این نیزه ها شبیه نیزه های یافت شده در سایر مکان های آسیا و جهان است.

انواع نیزه های کره ای:

جانگ چانگ:

طول این نیزه طولانی معمولا ۱۰ فوت بوده که یک تیغه چهار اینچی در انتهای آن قرار داشت.  این نوع نیزه برای پرتاب یا صرفا برای خیش زنی در صفوف دشمن با دسترسی طولانی استفاده می شد.

 

 

جوک جانگ چانگ:

این نیزه طولانی تر بوده، در حدود ۲۰ فوت طول داشته و از بامبو ساخته می شد. آن برای فواصل بیشتر از برد جانگ چانگ معمولی استفاده می شد. اگرچه آنها اغلب سریع نبودند اما این نوع نیزه ها در گروه هایی به منظور نگه داشتن دشمن در یک فاصله معین استفاده می شدند.

 

 

گیچانگ:

این نوع از نیزه ها در حدود ۷ فوت طول داشته و دارای یک پرچم در نزدیکی انتهایش برای پریشان نمودن دشمنان بود. تیغه آن بزرگتر از جوک جانگ چانگ بود.

 

 

دانگ پا:

مزایای اصلی دانگ پا این بود که استفاده کننده می توانست به دشمن مقابل از فاصله زیاد حمله کند، در برابر شمشیرهای متوسط کاربردی بود، یک اسلحه ضد سواره نظام خوب به شمار می رفت و قابلیت حمله با آسیب شدید را نیز داشت. معایب این نوع نیزه این بود که به مانند بسیاری از نیزه ها، دانگ پا به سرعت یک شمشیر باز ماهر نبود و قابلیت پرتاب نداشته و سنگین تر از سایر نیزه ها بود.

 

 

نانگ سون:

نیزه ای چند شعبه از جنس بامبو بود. آن ۲۵ فوت طول و تعداد زیادی شعبه و تیغه داشت که از بدنه  منشعب می شد. تقریبا نیمی از آن تیغه دار بود و نیم دیگر فقط اختصاص به دسته نیزه داشت. این نیزه بدین منظور طراحی شده بود که دشمن را به گمان درخت بودن فریب دهد. تیغه ها فولادی بوده و اغلب به سم آغشته می شدند و اینچنین بود که کوچکترین جراحتی تبدیل به زخمی کشنده برای دشمن می شد.

گال گوریچانگ:

نیزه ای قلاب مانند بود که به عنوان یک سلاح ضد سواره نظام مورد استفاده قرار می گرفت. آن ۳ یارد طول و تیغه ای به شکل یک قلاب در یک طرفش داشت که تا حدی شبیه داس بود ولی تیغه ای کوتاه تر را دارا بود.

توپجانگ:

نیزه ای دارای  تیغه ای با یک سر تخت و دندانه های اره مانند بود. معنی لغوی توپجانگ ” نیزه اره ای” می باشد.

نولب جاک چانگ:

از لحاظ ادبی معنی “نیزه پهن” را می دهد. این نیزه از آنجایی نیزه پهن خوانده می شود که دارای تیغه های پهنی است. لبه های برنده در جناحین قرار نداشتند و این وسیله سلاحی به منظور سوراخ کردن نیست. آن وسیله ای به منظور بریدن با قسمت فوقانی فلز بود. این نوع نیزه در قسمت فوقانی گرد بوده و به دقت تیز می شد. تیغه در زمان استفاده روبروی دشمن قرار می گرفت.

داجی چانگ:

نیزه ای با ۲ الی ۴ شعبه بود که تنها برای پرتاب مورد استفاده قرار می گرفت.

ساباریچانگ:

این نیزه ۳ نوک داشت ولی این نوک ها در آرایش سه پایه ای قرار گرفته بودند.

یانگ جیموچانگ:

این نیزه تیغه ای بلند و یک محافظ بزرگ شمشیر داشت. آن برای به دام انداختن شمشیرها در امور دفاعی استفاده می شد.

دونگ یه موچانگ:

این نیزه بزرگترین نیزه ای بود که در کره تولید می شد. طول آن در حدود ۹ یارد بود. جای تردید است که ۲ الی ۳ نفر همزمان از آن استفاده می کردند یا اینکه یک مرد قوی با آن کار می کرد.معنی آن در لغت ” نیزه بسیار طولانی و بزرگ” می باشد.