شین سوک جو

شین سوک جو (۲ آگوست ۱۴۱۷ – ۲۳ جولای ۱۴۷۵) سیاستمدار و محقق کره ای بود که در زمان سلسله چوسون می زیست. او عضوی از گروه اعزامی رسمی چوسون به دربار شوگان موروماچی در سال ۱۴۲۸ بوده و بعدا به عنوان رئیس شورای مملکتی نیز منصوب شد. او در دو مقطع زمانی به عنوان نخست وزیر به ایفای نقش پرداخت. ابتدا از سال ۱۴۶۱ تا ۱۴۶۶ و سپس در حد فاصل بین سال های ۱۴۷۱ تا ۱۴۷۵.

شین فرد چند زبانه تکامل یافته ای بود و به خصوص در زبان چینی مهارت بالایی داشت. او به عنوان کارشناس زبان شناسی شخصی پادشاه سجونگ کبیر به ایفای نقش پرداخته و در ایجاد و کاربردی سازی الفبای کره ای که امروزه به نام هانگول شناخته می شود، مشارکت فعالی داشت. شین از سیستم هانگول جدیدا ایجاد شده برای رونویسی دقیق زبان گفتاری چینی ماندارین در قرن پانزدهم سلسله چینی مینگ بهره برد. به اثبات رسیده است که این رونویسی ها دقیق و قابل اتکا بوده و رونوشت های وی در زمان حاضر منابع ارزشمندی از اطلاعات در مورد تلفظ زبان دودمان مینگ (ماندارین) را به دست می دهند.

اما شاید شین بیشتر به خاطر تالیف کتاب هه دونگ چه گوکی که گرد آوری از تاریخ، زبان، جغرافیا و روابط خارجی ژاپن و ریوکیو است معروف شده باشد.

شین به اندازه کافی و حتی در ژاپن نیز مشهور بود. آرای هاکوسه کی در سال ۱۷۱۱ تلاش های شین را به عنوان نمونه ای برای دوام روابط دوستانه ستوده و دولت کره را تشویق کرد تا به منظور ادامه یافتن روابط حسنه باید از در دیپلماسی درآید.