تاریخچه آموزش در کره
تاریخچه آموزش در کره را می توان در زمان سه پادشاهی کره و یا حتی قبل تر در دوران پیش از تاریخ جستجو کرد. مدارس دولتی و خصوصی مشهور بودند. آموزش دولتی در اوایل سال ۳۷۲ بنا نهاده شد. آموزش به لحاظ تاریخی به شدت تحت تاثیر کنفسیوسیسم و بودائیت قرار گرفته بود.
ما قبل تاریخ و دوران گوچوسون:
آموزش در زمان های ما قبل تاریخ اغلب شامل شکار، ماهیگیری، ابزارسازی و مبارزه می شد. مردم از طریق این آموزه ها یاد می گرفتند که اعضایی از جامعه باشند. به دلیل اینکه آموزه های پیش از تاریخ بر پایه محافظت از طبیعت قرار داشت، آن سازمان نیافته بود. اینچنین آموزه هایی سرانجام به اولین عقاید مذهبی منتج شد. در کره، ایده ها به توسعه اندیشه سامسین (سه خدایی) به همراه نسخه های کره ای همزاد گرایی و شمنیسم منتهی گردید. اما هیچ دین بخصوصی درگیر نشده و آموزش بر پایه آموزه های عاقلانه قرار داشت.
در دوران گوچوسون (؟-۱۰۸ قبل از میلاد)، بسیاری از عوامل در آموزش ما قبل تاریخ همچنان به قوت خود باقی ماندند ولی یک قالب اجتماعی اولیه به همراه اخلاقیات اجتماعی پایه ریزی شدند. اولیه ترین نشانه های آموزش را می توان در سامگوک یوسا ردیابی کرد. مدخل های کتاب مدارکی از کشاورزی، مجازات، اخلاقیات و پزشکی را نشان می دهند. اولین شعار آموزشی کره هونگیک اینگان می باشد. معنی آن ” به خاطر تمام بشر زندگی و کار کن ” است. اولین سیستم قانون در کتاب هان نوشته شده بود. در آن دوران آموزش به خاطر جامعه به عنوان یک کل صورت می گرفت.
سه پادشاهی و دوران شیلا متحد:
در دوران سه پادشاهی کره (۵۷ قبل از میلاد – ۶۸۸ میلادی)، دولت اقدام به دایر کردن آموزش کرد. سیستم آموزشی به شدت تحت تاثیر کنفسیوسیسم و بودائیت قرار داشت.
دوران گوگوریو:
گوگوریو در حد فاصل بین سال های ۳۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ بعد از میلاد در صفحه تاریخ حضور داشت. آن از زمان تاسیس خود از گونه ای از خط بهره می برد. این خط به خوبی در کتاب یوگی شرح داده شده است. اولین موسسه تاسیس شده ته هاک نام داشت که دِهاک نیز خوانده می شود. این موسسه در سال ۳۷۲ تاسیس شد. عمدتا طبقه اجتماعی یانگبان از این موسسه استفاده می کردند. آن با کنفسیوسیسم به عنوان فلسفه آموزشی خود تاسیس شد. بعدها بودائیت نیز به این چرخه افزوده شد. این موسسه علوم انسانی و هنرهای رزمی را می آموخت. موسسه دیگری به نام گیونگ دانگ نیز وجود داشت. گفته می شود که آن در سال ۳۷۲ میلادی تاسیس شده بود.
دوران بکجه:
بکجه از سال ۱۸ قبل از میلاد تا ۶۶۰ بعد از میلاد برقرار بود. مدرک روش علمی در کتاب های ژاپنی نیهون شوگی و کوجیکی قابل مشاهده است. آن از طریق مبادلات فرهنگی با ژاپن مثل انتقال کتاب های گلچین ادبی و هزار حرف کلاسیک در سال ۲۵۸ میلادی قابل روئیت می باشد. مدارک بیشتر در کتاب تاریخی سوگی نشان داده شده است.
هیچ مدرکی در مورد تاسیس یک موسسه وجود ندارد. اما مدارک تاسیس را می توان در مناصب مختلفی که روابط با ژاپن را بنیان گذاری کردند مشاهده کرد. کنسولگری جمهوری کره بر این باور است که موسسات آموزشی قبل از سال ۳۷۲ میلادی تاسیس شده بودند.
شیلا:
دوران سه پادشاهی:
شیلا در حد فاصل بین سال های ۵۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ میلادی در دوران سه پادشاهی بنیان نهاده شده بود. دولت غالبا به دلیل تهاجماتی از سوی پادشاهی های اطراف بر هنرهای رزمی تمرکز داشت. موسسه آموزشی اصلی با عنوان هوارانگ مورد توجه قرار گرفت.
دوران شیلا متحد:
شیلا متحد در بین سال های ۶۶۸ بعد از میلاد تا ۹۳۵ بعد از میلاد وجود داشت. آموزش های مرتبط با هوارانگ ها به علت تاثیرات خارجی بنا نهاده شدند. چندین برنامه مبادله دانش آموز با چین وجود داشت. نام بزرگترین موسسه گوکهاک بود. برنامه تحصیلی مستقیما از سیستم سلسله تانگ اتخاذ شده بود. آن در سال ۶۸۲ بعد از میلاد بنا نهاده شد. غالب برنامه های درسی آن را علوم انسانی تشکیل می دادند.
دوران گوریو:
دوران حیات سلسله گوریو از ۹۳۵ تا ۱۳۹۲ بعد از میلاد بود. بودائیت به عنوان دین رسمی کشور اثرات متعددی داشت. اما کنفسیوسیسم به عنوان ایده اصلی برای ساختار فلسفی و اجتماعی استفاده می شد. در خلال سلطنت گوانگ جونگ از گوریو (۹۷۵-۹۲۵)، سیستم آزمونی گواگو به خاطر تاثیر گذاری کنفسیوسیسم تقویت شد. اولین سیاست ملموس در خلال سلطنت پادشاه سونگ جونگ از گوریو (حکومت:۹۸۱-۹۹۷) پدید آمد. در سال ۹۸۶ میلادی، آموزش به مناطق روستایی نیز رسید. منبعی در مورد یک خط مشی در سال ۱۱۲۷ میلادی برای تاسیس یک مدرسه عمومی در هر منطقه وجود دارد. برنامه آموزشی عمومی بر پایه کتاب هایی مثل متون کهن تقوای فرزندی و گلچین های ادبی قرار داشت. همچنین آزمون نهایی سالیانه ای نیز برگزار می شد.
دو نوع عظیم از آموزش در این دوران وجود داشت: گوان هاک و ساهاک. گوان هاک به عنوان مدرسه ای تاسیس و مدیریت شده توسط دولت تعریف می شود. موسسات گوان هاک بزرگ شامل گوکجاگام و هاک دانگ در شهرها و هیانگ گیو در مناطق روستایی بودند. دولت همچنین به منظور حمایت از تلاش های آموزشی اقدام به تاسیس کتاب خانه های عمومی مانند بیسوهون و سوسوهون کرد. گوکجاگام در سال ۹۹۲ بعد از میلاد به عنوان اولین دانشگاه در کشور تاسیس شد. آن با طبقات و رده های اجتماعی منظم شده و نقشی بزرگ در تاسیس موسسات آینده ایفا کرد.
ساهاک به عنوان مدارسی تعریف می شود که توسط دولت تاسیس و کنترل نمی شد. موسسات ساهاک بزرگ شامل سیبیدو و سودانگ بودند. با وجود اینکه سیبیدو به عنوان یک ساهاک در نظر گرفته می شد، اما کنترل آن در دست دولت بود. آن در سال ۱۳۹۱ بسته شد.
دوران چوسون:
سلسله چوسون از ۱۳۹۲ تا ۱۹۱۰ پس از میلاد در صفحه تاریخ حضور داشت. بودائیت در پایان سلسله گوریو شروع به از دست دادن تاثیر سیاسی خود کرد. در عوض کنفسیوسیسم فلسفه رسمی سلسله شد. با پیروی از این ایده، به آموزش طبقه اجتماعی یانگبان بیشتر از آموزش افراد عادی بها داده می شد. همچنین آموزش بر نائل شدن به عناوین و تربیت شخصی تمرکز داشت. علوم انسانی با ارزش بود در حالیکه آموزش فنی و حرفه ای کوچک شمرده می شد. این ایده با بنیان گذاری سیستمی از اصول اخلاقی برای کل کشور و هم بخشی با فلسفه آموزشی کره به عنوان یک کل اعتبار یافت.
موسسات آموزش عالی شامل سونگ کیون کوان در سئول می شدند که نقش یک دانشگاه را داشت. موسسات آموزشی ثانویه شامل ساهاک در شهرها و هیانگ گیو در مناطق روستایی می شدند. مدارس خصوصی مثل شویوان و موسسه آموزش ابتدایی سودانگ وجود داشتند. اما این موسسات به جای قاعده مند بودن مستقل بودند. به سودانگ به چشم یک آماده سازی برای ساهاک یا هیانگ گیو نگریسته می شد.
برنامه آموزشی توسط وزارت تشریفات از مجموعه شش وزیر چوسون مدیریت می شد. سیاست های آموزشی مثل گیونگ گوک تجون به منظور مدیریت و نظارت بر موسسات آموزشی تعریف می شدند. اعانه های دولتی به مانند زمین های قابل کشت، برنج، و ماهی اعطا شده و امتیازاتی مثل معافیت از مالیات داده می شد. در خلال سلطنت تجو از چوسون (حکومت:۱۳۹۲-۱۳۹۸ بعد از میلاد)، از هیانگ گیو به صورت ویژه ای حمایت شد. در سال ۱۳۹۸، در موسسه سونگ کیون کوان متعلق به دوران گوریو برای آموزش کنفسیوسیسم تجدید نظر گردید. جمعیت دانشجویان از ۱۰۰ به ۲۰۰ تن افزایش یافت. رویدادهای سازماندهی دانشجو برگزار می شد و نظرات دانشجویان مورد تشویق قرار می گرفت.
در سال ۱۴۱۱، چهار موسسه به نام ساهاک تاسیس شدند که با ساهاک دوران گوریو متفاوت بودند. هر سال ۲۰ دانش آموز از هر مدرسه در ساهاک برای یک پست دولتی مورد آزمایش قرار می گرفت؛ این سیستم سونگبو نامیده می شد. در سال ۱۴۷۷، دوران تصدی سی ماهه ای برای ساهاک اجرا شد. در خلال سلطنت هیوجونگ از چوسون (۱۶۴۹-۱۶۵۹ بعد از میلاد)، سیاست های تعریف شده توسط محققینی به سرپرستی سونگ جون گیل به عنوان سیاست های ساهاک مورد پذیرش قرار گرفت. در سال ۱۳۳۵ بعد از میلاد، مدارس تحت بازرسی دولت قرار گرفت. هر منطقه اختیار یک مدرسه را به دست داشت. مبانی سوون در سال ۱۵۵۰ میلادی ایجاد شد. اما سوون ها تاثیراتی منفی بر آموزش داشتند و دولت در سال ۱۸۶۸ به جز ۴۷ مورد تمامی آنها را بست.
مدرسه ای برای خانواده سلطنتی به نام جوگ هاک وجود داشت. آن در سال ۱۴۲۹ تاسیس شده بود.
قرن نوزدهم:
در اواخر قرن نوزدهم میلادی، دولت، وطن پرستان، و مبلغان خارجی اقدام به تاسیس مدارسی منطبق با فرهنگ معاصر کردند. آموزش در این دوران بر حق تحصیل و برابری اجتماعی آموزش تمرکز داشت. آموزش قرن نوزدهم با تاسیس گوان هاکس دونگ مون هاک و یوک یونگ اونگوان آغاز شد. دونگ مون هاک به عنوان مرکز آموزشی برای مترجمان به ایفای نقش می پرداخت و یوک یونگ اونگوان نیز به عنوان مدرسه ای برای طبقه اجتماعی یانگبان عمل می نمود. ساهاک های تاسیس شده در این دوران را می توان به دو دسته تقسیم بندی کرد: مدارس مسیحی و مدارس مدنی. در سال ۱۸۹۴ به همراه اصلاحات گابو، سیستم آموزشی عوض شد. گواگو با سازمان هاک مواهمون جایگزین گشت. در جولای سال ۱۸۹۴، مدارس تخصصی تاسیس و دانش آموزان با صلاحدید هاک مواهمون ارجاع داده می شدند. در حدود سال ۱۸۹۴، گوجونگ از امپراطوری کره رسما اعلام کرد که آموزش مدرن بایستی مقبول واقع شود. ضمایم و توضیحات بیشتر این سیاست در سال ۱۸۹۸ ایجاد گشت.
مدارس مشهور:
اولین مدرسه مدنی در سال ۱۸۸۳ دایر شد. این مدرسه ونسان هاکسا نام داشت. در سال ۱۸۸۵، بِجِه هاک دانگ توسط هنری آپنزلر بنیان نهاده شد. آن یک مدرسه ثانویه به حساب می آمد و هدفش پرورش مسیحیان و مردم برای کار برای دولت بود. در سال ۱۸۸۶، ایوا هاکدانگ توسط ام.اف. کرانتون تاسیس شد. آن اولین موسسه آموزشی مختص زنان بود که دایر می شد. در همان سال مدرسه گیونگ شین توسط اچ.اچو آندر وود بر پا شد. این مدرسه سرانجام به صورت دانشگاه یونسی امروزی توسعه یافت. در سال ۱۸۹۵، مدرسه هونگها توسط مین یونگ هوان به منظور آموزش آنگلیسی، ژاپنی، و فنون مساحی ایجاد شد. در سال ۱۸۹۹، مدرسه جومجین توسط آن چانگ هو دایر دایر گشت.
حاکمیت ژاپن:
اولین سیاست در این دوران در فرمان آموزشی چوسون و مقررات مدارس خصوصی که در سال ۱۹۱۱ صادر شده بود منعکس گردیده است. فرمان آموزشی چوسون به منظور از بین بردن تمامی جنبه های استقلال فرهنگی و معنوی کره ای ها صادر شد تا بتوان کره را برای همیشه مستعمره ژاپن کرد. پس از این فرمان ها، خط مشی های متفاوت سیستم آموزشی را به صورت مدارس سه تا چهار ساله بوتونگ (نوعی آموزش ابتدایی)؛ مدارس چهار ساله گودیونگ بوتونگ و مدارس دخترانه گودیونگ بوتونگ که هر دو از انواع آموزش ثانویه بودند؛ مدارس سیلوپ دو تا سه ساله و مدارس گانی سیلوپ که هیچ محدودیت مشخصی نداشت و هر دو از نوع مدارس فنی و حرفه ای بودند؛ مدرسه جونمون که نوعی از آموزش ثالث به حساب می آمد، بنیان نهادند. مدارس بوتونگ بر خواندن، نوشتن و ریاضیات تمرکز داشتند. موضوعات سوسین، کره ای، ژاپنی، هانجا، و ریاضیات ضروری بودند. این مدارس بیشتر بر آماده سازی ها برای شغل ها تمرکز داشتند، نه برای آموزش های عالی. همچنین مدرسه گودونگ بوتونگ نیز بر تعلیمات شغلی تمرکز می کردند. موضوعات آن شامل سوسین، کره ای، هانجا و ژاپنی می شدند. تا سال ۱۹۱۵، ۳۹۹ مدرسه بوتونگ، ۵۶۲۵۳ دانش آموز مرد مدرسه بوتونگ، و ۵۹۷۶ دانش آموز دختر مدرسه بوتونگ وجود داشت. این رقم در مقایسه با ۲۹۱ مدرسه ابتدایی ژاپنی، ۳۱۱۴۲ دانش آموز پسر مدارس ابتدایی ژاپنی و ۲۸۲۰۶ دانش آموز دختر مدارس ابتدایی ژاپنی می باشد. سی درصد از معلمان مدارس بوتونگ و شصت درصد از معلمان مدارس گودونگ بوتونگ ژاپنی بودند.
فرمان مرتبط با مدارس خصوصی در سال ۱۹۰۸ صادر شد. این فرمان در سال ۱۹۱۱ اصلاح گردید. در سال ۱۹۱۵، اصلاحیه مقررات مدارس خصوصی اعلام شد. این فرمان ها به تمامی مدارس خصوصی اعمال شد. آنها اعلام می داشتند که مقصود از تاسیس مدارس، انتصاب سر معلمان، معلمان، و نگارش متون درسی بایست توسط امپراطوری ژاپن تنظیم گردد. بعلاوه، موضوعات جغرافیا، تاریخ و انجیل ممنوع شدند. در نتیجه تعداد مدارس خصوصی از ۱۹۷۳ در سال ۱۹۱۰ به ۱۳۱۷ عدد در سال ۱۹۱۲، ۱۲۴۰ مورد در سال ۱۹۱۴، و ۶۹۰ عدد در سال ۱۹۱۹ تقلیل یافت.
سیاست های آموزشی بعد از جنبش اول مارس در تاریخ یک مارس ۱۹۱۹ اصلاح شدند. سیاست های اصلاح شده در سال ۱۹۲۲ اعلان گشتند. سیاست های آموزشی برای دانش آموزان کره ای زبان و ژاپنی زبان به صورت جداگانه ایجاد شدند به دانش آموزان کره ای اجازه داده شد تا در مدارس معمولی تحصیل کنند. در کل کیفیت آموزش نیز افزایش یافت. مدت مدارس بوتونگ از چهار به شش سال افزایش یافت. موضوع زبان کره ای که در برخی مدارس ممنوع شده بود، به موضوعی ضروری تغییر یافت. همچنین مدارس بیشتری تشکیل شدند. زمانی که رهبران ملی گرا خواستار تاسیس مینلیپ ته هاک شدند، ژاپنی ها با تاسیس دانشگاه هایی زیر نظر دولت به توافق با آنها رسیدند. به عنوان یک نتیجه بلافصل، قوانین مرتبط با تاسیس دانشگاه امپراطوری کیجو در سال ۱۹۲۲ اعلام شد. در حالیکه اینچنین سیاست هایی با برنامه آموزشی ژاپنی شباهت داشت، تمرکز این برنامه آموزشی بر تقویت آموزش ژاپنی به موازات کاهش فرهنگ کره ای واقع بود. این استدلال با توجه به این حقیقت که زمان برای آموزش زبان ژاپنی دو تا سه برابر طولانی تر از زمان اختصاص داده شده برای آموزش زبان کره ای در سیستم های آموزشی ابتدایی و ثانویه بود و همچنین آموزشات تاریخ ژاپن و جغرافیای ژاپن در دستور کار قرار گرفت قابل توجیه است.
در ماه مارس سال ۱۹۳۸، سومین فرمان آموزشی چوسون توسط جیرو میناما صادر شد. تمامی اجزای ژاپنی تقویت شده و الزامی به وجود آمد تا دوره های آموزشی به زبان ژاپنی تدریس شوند. نکته اصلی در این فرمان تغییر اسامی مدارس به سبک زبان ژاپنی بود: ” مدرسه بوتونگ ” به ” مدرسه ابتدایی سیمسانگ ” ؛ ” مدرسه گودیونگ بوتونگ ” به ” مدرسه متوسطه ” ؛ و ” مدرسه دخترانه گودیونگ بوتونگ ” به ” مدرسه دخترانه گودیونگ ” تغییر کرد. زبان کره ای نیز به یک آموزه انتخابی یافت که معنی پایان نهایی آن را می داد. ” مدرسه ابتدایی سیمسانگ ” در سال ۱۹۴۱ به ” مدرسه شهروندان ” تغییر نام یافت. در سال ۱۹۴۳، فرمان مربوط به آموزش در زمان جنگ سیستم آموزشی را برای سازگاری با آماده سازی های جنگی عوض کرد. فرمان های متعاقب سیستم آموزشی را کلا برای جنگ تغییر داد. با این تغییرات تقریبا تمامی دانش آموزان مجبور شدند تا سرباز شوند و مدارس تا اندازه ای تعطیل شدند.
