کیم جونگ هی

کیم جونگ هی ( تولد: سومین روز از ششمین ماه قمری سال ۱۷۸۶، وفات: دهمین روز از دهمین ماه قمری سال ۱۸۵۶) یکی از مشهورترین متخصصین خطاطی، کتیبه شناس، و عالم اواخر عهد کره ای چوسون بود. او عضوی از خاندان گیونگجو کیم به شمار می رفت. کیم از حدود ۲۰۰ اسم مستعار بهر می برد. مخصوصا وی به خاطر متحول کردن علم کتیبه خوانی کره ای و ایجاد سبکی نوشتاری موسوم به چوسا که حاصل مطالعاتش بر روی سنگ نبشته های باستانی کره ای و چینی بود، به شهرت رسیده است. نقاشی های جوهری وی که مخصوصا ارکیده ها را به تصویر کشیده اند، به همان اندازه مورد تحسین می باشند.

او به عنوان یک عالم به مکتب سیلهاک (آموزه های عملی) که بوک هاک (آموزه های شمالی) نیز نامیده می شد تعلق داشت. وی خویشاوند ملکه جونگ سون (دومین همسر پادشاه یونگجو) بود و از طریق مادر خوانده اش نیز پسر دایی پدر بزرگ پادشاه گوجونگ به شمار می رفت. پدر پادشاه گوجونگ که به عنوان نائب السلطنه وی حکومت می کرد و خطاط مشهوری نیز به حساب می آمد، مدتی یکی از شاگردان کیم بود.

زندگی نامه:

اوایل زندگی؛ تولد و خانواده:

کیم در سال ۱۷۸۶ در منزل خانوادگی در یسان که منطقه چانگ چونگ جنوبی امروزی است، به دنیا آمد. پدرش کیم نو گیونگ نام داشت و او بزرگترین پسر خانواده بود. جدش کیم هان سین نام داشت که با شاهزاده خانم هواسان دومین دختر پادشاه یونگجو پیمان زناشویی بسته بود. اجداد و بستگانش پست های مدیریتی بالای زیادی را در اختیار داشتند و چندین تن از آنان به خاطر مهارت در خطاطی مشهور بودند. مادرش به طائفه گیگه یو تعلق داشت.

او به خاطر بروز استعداد جالب توجه خطاطی اش در زمان کودکی مشهور است. گفته می شود زمانی که هفت ساله بود، عالم مشهور چه جه گونگ با دیدن ” افسون خوش شانسی به نشانه آمدن بهار ” که کیم نوشته و بر روی دروازه منزل خانوادگیش چسبانده بود، از مهارت های او شگفت زده شد. وی از پانزده سالگی از عالم مشهور بوک هاک ( ” آموزه های شمالی ” ) پارک جه گا (۱۸۰۵- ۱۷۵۰) تعالیمی دریافت کرد.

اوایل جوانی:

در سال ۱۷۹۰، کیم نو یونگ (۱۷۰۷-۱۷۴۷) بزرگترین عمویش که بزرگ فامیل نیز بود به تبعید فرستاده شد، در حالیکه عموی دیگرش به همراه پدر بزرگ وی یکی پشت سر هم فوت کردند. تصمیم بر این شد که کیم جونگ هی بایست به فرزند خواندگی کیم نو یونگ (که چندین دختر داشت ولی صاحب فرزند پسر نشده بود) درآید و بنابراین بزرگ بعدی فامیل شود. زمانی که او در سال ۱۸۰۰ به پانزده سالگی رسید، با یکی از اعضای خاندان هانسان یی ازدواج کرد. در همان سال پادشاه جونگجو درگذشت و ملکه جونگ سون که بیوه پادشاه یونگجو سابق بود نائب السلطنه شد زیرا پادشاه جدید تنها یک کودک بود. پدر واقعی کیم جونگ هی از رابطه خانوادگی با نائب السلطنه بهره برد و به یک رتبه بالا رسید.

اواخر جوانی:

مادر اصلی کیم جونگ هی در سال ۱۸۰۱ و در حالیکه تنها ۳۴ سال داشت درگذشت. ملکه جونگ سون در سال ۱۸۰۵ از دنیا رفت و همسر جوان کیم جونگ هی تنها چند هفته بعد از درگذشت ملکه فوت کرد. معلمش پارک جه گا نیز در همان سال جان به جان آفرین تسلیم کرد و به نظر می رسد چندین مرگ اتفاق افتاده در میان اطرافیانش محرک علاقه عمیق او به بودائیت به عنوان منبع تسکین و مراد بوده باشد. مادر خوانده اش نیز در حول و حوش همان زمان فوت کرد و زمانی که عزاداری برای وی به پایان رسید، کیم در سال ۱۸۰۸ با همسر دوم نسبتا جوان تری که عضو طائفه یین یی بود ازدواج کرد. او در سال ۱۸۰۹ جایگاه نخست را در آزمون آغازین خدمات مدنی گواگو بدست آورد.

زندگی بزرگسالی:

بازدید از چین:

پدر خوانده اش در سال ۱۸۱۰ در یک گروه اعزامی سالیانه به سلسله چینی ژینگ به سمت معاون سفیر منصوب شد و کیم نیز با همراهی او در حدود ۶ ماه را در چین سپری کرد. او در آنجا با علمای مشهور چینی ملاقات کرد و آنها موجودیت کیم را به رسمیت شناختند. به ویژه به نظر می رسد که او در آنجا تاریخ مستند را مورد مطالعه قرار داده است. یکی از علمای چینی به وی رونوشت کتابی در مورد خطاطی داد و کیم بعد از بازگشت به کره نیز به مکاتباتش با آنها استمرار بخشید. او برای مدتی پس از بازگشت به خانه هیچ پست رسمی را تقبل نکرد و مطالعه آموزه های شمالی و نوشتن رساله های انتقادی در مورد نئو کنفسیوسیسم سفت و سخت را ادامه داد.

او همچنین تحقیقاتش را با بازدید و مطالعه نقوش موجود بر روی ستون های یادبود باستانی پی گرفت. جناب چو یویی در سال ۱۸۱۵ برای اولین بار از سئول بازدید و در آنجا با کیم جونگ هی دیدار کرد. این آغاز یک رابطه عمیق و پایدار بود. شاید از آن زمان بود که کیم شروع به نوشیدن چای کرد، اما هیچ چیز مشخص نیست.

موفقیت در آزمون های ملی:

او در سالی که خسوف و کسوف های فراوانی در آن اتفاق افتاد، توانست آزمون ملی گواگو را در سال ۱۸۱۹ با موفقیت پشت سر بگذارد. سپس کیم به سمت های بازرس مخفی و معلم ولیعهد نائل آمد. متعاقب مرگ شاهزاده، قدرت به خاندان محافظه کار آندونگ کیم رسید و جونگ هی تنزل رتبه یافت. این اتفاق در حالی رخ داد که پدر خوانده اش تا سال ۱۸۳۴ چندین بار تبعید شد. پس از تاج گذاری پادشاه هون جونگ در سال ۱۸۳۵، بخت و اقبال به خانواده بازگشت و کیم جونگ هی به مرتبه وزیری ارتقا یافت. او در همان سال در معبد تِدون سا با جناب چو یویی دیدار کرد.

تبعید:

بعد از مرگ پادشاه سانجو از چوسون (حکومت: ۱۸۰۰-۱۸۳۴) در اواخر سال ۱۸۳۴، ملکه سانوون همسر پادشاه سانجو و عضوی از خاندان آندونگ کیم به علت اینکه نوه اش پادشاه هون جونگ (۱۸۴۹-۱۸۲۷) تنها یک کودک بود، قدرت بی اندازه ای را دارا شد. ملکه کیم به عنوان نائب السلطنه وی عمل می کرد. نبردهای حزبی افزایش یافت و در این حین کیم جونگ هی به جزیره ججو تبعید شد. او به شدیدترین نوع تبعید محکوم گردید، جایی که در مکانی با پرچین های خاردار محبوس گردید. در آن زمان های سخت بود که کیم جونگ هی بهترین آثار هنری اش را تولید کرد.

در اواخر سال ۱۸۴۲ همسرش فوت کرد. او سرانجام اجازه یافت تا در اوایل سال ۱۸۴۹ به خانه بازگردد. در سال های حضورش در تبعید بود که وی بر اساس مطالعاتش در مورد مدل هایی که قدمتشان به زمان های اولیه تاریخ چین و کره برمیگشت، سبکی خطاطی موسوم به ” سبک چوسا ” را توسعه داد. در مسیرش به تبعید و در راه بازگشت از تبعید به خانه، او در کنج عزلت جناب چو یویی در معبد ته هیونگ سا با وی دیدار کرد. چو یویی چند مورد از پروژه های ساختمانیش در داخل معبد را به منظور کمک به پایداری کیم در دوران تبعید به وی اختصاص داد و پنج الی شش بار نیز با کیم در جزیره ججو دیدار کرد و هدایایی منجمله چای برایش آورد.

در سال ۱۸۴۴ و در خلال تبعیدش در جزیره ججو، او مشهورترین نقاشی جوهری خویش که معمولا به نام ” سهاندو ” یا ” وندانگ سهاندو ” ( وندانگ یکی از متداول ترین اسامی مستعار کیم بود، سهان به معنی ” سرمای جگرسوز در حوالی سال جدید قمری ” ، دو به معنی ” نقاشی ” ) شناخته می شود را ایجاد کرد. او این نقاشی را به نشانه قدردانی از دوستی اش به شاگرد خویش یی سانگ جوک (۱۸۶۵-۱۸۰۴) داد. پیشتر سانگ جوک کتاب هایی ارزشمند از چین برای استادش آورده بود. نقاشی خانه ای ساده را نشان می دهد که به صورت عریان ترسیم شده و در چهارچوب دو درخت کاج پیچ دار قرار گرفته است. در یک طرف آن متونی وجود دارد که به بیان قدردانی از یی سانگ جوک می پردازد. یی شخصیتی برجسته، یک شاعر و خطاط بود که دوازده مرتبه به چین سفر کرد و به شدت مورد تحسین علمایی قرار گرفت که او در آنجا با آنها ملاقات کرد. یی در سال ۱۸۴۵ با آن نقاشی به چین بازگشت و آن را به علمایی که با آنان ملاقات کرده بود نشان داد. شانزده تن از آنان پایان نگاشت های قدردانی سرودند که در سمت چپ نقاشی ضمیمه شده بود و در نتیجه یک طومار مانند طویل به وجود آمد.

بلافاصله پس از مرگ پادشاه هون جونگ در سال ۱۸۴۹، مشاجراتی بر سر تغییر مکان مقبره وی به وجود آمد که یکی از دوستان کیم جونگ هی نیز در آن دخیل بود. در نتیجه هر دوی آنها به تبعید فرستاده شدند و کیم سال های ۱۸۵۰ تا ۱۸۵۲ را در منطقه هامگیونگ دو در شمال در تبعید سپری کرد.

سال های پایانی:

پس از گذراندن تبعید در مناطق شمالی، وی در گواچون جایی که پدر واقعیش به خاک سپرده شده بود در خانه ای موسوم به گواجی چودانگ سکنی گزید. او در سال ۱۸۵۶ برای اقامتی کوتاه به معبد بونگیون سا که در منطقه گنگنم سئول کنونی قرار دارد رفت و گفته می شود در آنجا راهب شد. در اواخر همان سال او به خانه اش در گواچون بازگشت و تا یک روز قبل از مرگش نیز به نوشتن ادامه داد.

در سال بعد از مرگش، شاگردانش مجموعه ای از نامه ها و اشعار او را در سال ۱۸۶۷ منتشر کردند. در سال ۱۸۶۸ نیز مجموعه ای از سایر نوشته های وی منتشر شد. ویرایش کاملی از آثارش در سال ۱۹۳۴ توسط نبیره اش انتشار یافت.

دستاوردها:

تاثیر گذاری کیم جونگ هی در میان علمای کره ای اواخر قرن نوزدهم میلادی مشهود است. او به خاطر آموزش ۳۰۰۰ نفر از آنان به شهرت رسیده است و به عنوان رهبر یک گرایش مدرن سازی که به صورت جمعیت روشنگری گه هواپا در اواخر قرن نوزدهم میلادی توسعه یافت، مد نظر می باشد.

علایق محققانه اصلی وی تاریخ مستند و کتیبه های یادبودی بودند. او بر مکاتبات در مورد این موضوعات با علمای بزرگ در چین استمرار بخشید. مخصوصا وی به خاطر شناسایی و رمز گشایی کتیبه ای در کوهستان بوکهان که توسعه ارضی صورت گرفته توسط پادشاه جین هیونگ از شیلا را مورد پاسداشت قرار می دهد، بر سر زبان ها افتاد و خود را به عنوان کارشناس در زمینه کتیبه شناسی مطرح کرد. کیم به خاطر دستاوردهای بی نظیرش در خطاطی، نقاشی با جوهر و نیز نوشته هایش زمینه شعر و نثر در یادها مانده است. او عادت داشت هر زمان که نقاشی ارکیده به آشنایانش اهدا می کرد، یک نام مستعار نیز به خودش تخصیص دهد. به این دلیل است که کیم در میان افراد خاندانش بیشترین تعداد اسامی مستعار را دارد.

دست نوشته های کیم جونگ هی در نگاه اول با ماهیت قوی توجه ها را به خود جلب می کنند. دست نوشته های کیم جونگ هی که با نام چوساچه به شهرت رسیده اند، با ضربات قلموی محکم، خطوط زاویه دار، ضخامت متفاوت خطوط، و ترکیب بندی فاصله ای متمایز توصیف می شوند. کیم جونگ هی کیفیت تصویری ذاتی حروف چینی را از طریق چوساچه به حد اعلی خود رساند، کاری که حاصل یک عمر فعالیت وی بود.

پس از بهره گیری از هزار قلمو و ده سنگ جوهر که او بر اثر استفاده مستمر در پائین هر کدام سوراخی ایجاد کرده بود، کیم جونگ هی در سبک چوسا به مهارت کامل رسید. دست نوشته های او در چوساچه به سطحی رسید که حروف به شعر و شعر به نقاشی تبدیل شدند. او در بوم نقاشی جهان درونی خویش را ترسیم کرد و سبک گویای هنرهای ادبی را به معرض نمایش گذاشت.

بودائیت:

به نظر می رسد کیم جونگ هی از زمان کودکی به بازدید متناوب از معابد بودایی خو گرفته بود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد مرگ ناگهانی افراد نزدیک به وی در حول و حوش سال ۱۸۰۵ باعث شده است تا عمیقا به عادت های بودایی خویش فرو رود. در میان آثار خطاطی اش، چندین رونوشت از سوتراهای بودایی و متون دیگر باقی مانده و او اسامی روی تابلوی تالارهای چندین معبد را نیز نوشته است. اصلاح طلبان سنت آموزه های عملی اغلب به کاتولیسم یا بودائیت نیز به عنوان بخشی از واکنششان در برابر فلسفه سکولار انعطاف ناپذیر نئو کنفسیوسی توجه نشان می دادند.

در سال ۱۸۱۵، چو یویی برای اولین بار از سئول بازدید و روابط مستحکمی با تعدادی از مقامات محقق دارای تحصیلات عالیه برقرار کرد. چندین تن از آنان سابقه سفر به چین را داشته اند و به دوستان و مریدان او مبدل گشتند. کیم جونگ هی و برادرش نیز در میان این افراد قرار داشتند. به رسمیت شناختن اینچنینی یک راهب بودایی به عنوان یک شاعر و متفکر توسط اعضای تشکل کنفسیوسی بسیار غیر معمول بود. شایان ذکر است در آن زمان راهبان بودایی در پائین ترین رده اجتماعی قرار داشتند. به عنوان یک راهب، چو یویی اجازه نداشت تا از دیوارهای شهر سئول گذر کند و او مجبور بود تا آن علما را در معبدی در خارج از دروازه شرقی پایتخت یا در گوشه غزلتش در تپه های شمالی ملاقات کند.

کیم جونگ هی با استاد مشهور دیگر مکتب سئون بکپا گیونگ سون (۱۸۵۲-۱۷۶۷) که کتاب آیینه ادبیات سون را نوشته بود مباحثاتی داشت. کیم در کتابی به نام ” پانزده نشانه پیری بکپا ” نوشته است: ”  حقیقت سئون به مانند لباس سبک بدون وصله ای است، مثل لباسی بهشتی می باشد. اما این لباس به واسطه ابتکرات بشر بارها وصله خورده و به قطعه مندرسی از لباس مبدل گشته است.” بکپا نوشته بود که سنت های مسلم بر سایر مسائل برتری دارند ولی کیم بر این باور بود که این ایهام گویی ها اتلاف وقت و سو تفاهم نسبت به حقیقت سئون می باشد. با اینحال وقتی بکپا فوت کرد، کیم وفات نامه ای برایش نوشت.