اینان گونه‌ای ویژه در سوگواری های سومری و در تصنیفات ارشه ما Eršemma  هستند. ظاهراً هیچ خدای گریان مذکری وجود نداشت. الهه ها مصائب و اندوه خود را سر می‌دهند بر سرنوشت خود زاری می‌کنند و غالباً از انلیل به‌عنوان خدایی که مسؤل مصیبت آن‌ها بود  یاری می جویند. تصور می‌رود که چنین زاری ها، به‌صورت مراسمی مانند بالا بردن دست ها، آرام  کردن دلها را تشکیل می‌داد که با هدف آرام کردن خدای خشمگین بود. بعضی از آن سوگواری ها را در موقع اهدای مجدد پرستش گاه های تعمیر یافته انجام می‌گرفت. شماری از سوگواری ها توسط شهر-الهه ها به سبب ویران شدن شهرهای خودشان بود. مثلاً متن مشهور سوگواری بر ویرانی اور بود که نین لیل الهه آن را بر زبان می‌آورد، یا متن مشابهی که مربوط به شهر اریدو الهۀ آن به نام دامگال نونا Damgalnuna ، همسر انلیل خدای عمده نیپور بود.

دومین گروه از متون سوگواری آنهایی بود که در مورد خدایان مرده یا ناپدید شونده و همسرانشان یا خواهرانشان  بر زبان رانده می‌شد. بیشتر آن‌ها مربوط به دوموزی وهمسرش اینانا پیشرو مورد توجهی است. اگرچه سوگواری هایی نیز برای دوموزی توسط همسرش گشتی نانّا وجود دارد. مادر نرگال، بر مرگ پسر سوگواری می‌کند.و خواهران دامو نیز چنین می‌کنند. ظاهراً، یک نام کلی یرای الهه‌های گریان لی سین Lisin است.

الهه گریان

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی