گونه ای از متن مربوط به علوم الهی است که خدایی را بالاتر از خدایان دیگر ستایش می‌کند. قدیم‌ترین نمونۀ ادبی عبارت از نین . مه. شار. را Nin. me. šar. ra یا ستایش اینانا است. گفته اند که این متن را انهدوآنا Enheduanna دختر سارگون اکدی کاهنۀ اور ur ( سدۀ بیست و چهارم پیش از میلاد)، نوشته‌شده است، ولی شاید تاریخ آن، از دورۀ بعدی ایسین _ لارسا Isin- larsa باشد. گفته می‌شود که این الهه، برتر از آن An بوده است. در متون دیگر از نرگال، سخن به میان آمده است که نقش الی لو تو ellilutu را در اور انجام می‌دهد (_ انلیل) و در اوروک نی نورتا در لوگال .ا lugal.e و مه. لام. بی. نیر. گال me. la. bi. nir. gal و به‌طور فراوانی مردوک ( انوماالیش) را نشان می‌دهد. مایلیم حوادث تاریخی را در پشت چنین ستایش هایی مشاهده کنیم. موفقیت سیاسی این شهر، به‌طورکلی به اقدامات خدایان محلی نسبت داده می‌شد. به همین ترتیب مؤسس یک سلسله جدید، خدای شخصی و قیم خود را به‌عنوان خدا یا الهۀ قلمرو خود اعلام می داشت. هم چنان‌که ادعاهای خود او را به‌عنوان رهبری به اثبات می‌رساند. بدین ترتیب مثلاً سارگون اکدی، ایشتار سامی را همزمان با اینانای سومری به‌عنوان حامی امپراتوری نو احداث شدۀ خود تمجید می‌کرد و دختر تربیت شدۀ او شاید، بخشی از ستایش خداشناسی را فراهم ساخته باشد.

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی