سکاها، مانند همۀ اقوام بدوی، بی نهایت خرافاتی بودند، و به سحر و جادوگری و تأثیر تعویض و طلسم اعتقاد داشتند. غیبگویان آن ها به وسیلۀ دسته هایی از ترکه و با شکافتن الیاف درختان، مانند بعضی ازطوایف ژرمن در قرون وسطی، آینده را پیشگویی می کردند. محترم ترین جادوگران سکایی از میان بعضی خانواده های مخصوص بر می خاستند. به صدای نازک سخن می گفتند و جامه زنان می پوشیدند. شاید هم خواجه بودند، ولی سکاها عقیده داشتند که جادوگران مزبور از آن لحاظ دارای این خصاص زنانه شده اند که الهه بزرگ را با غارت پرستشگاه او در آسکالون* (Ascalon) رنجانده اند، و آن الهه آنان را بدان وسیله تنبیه کرده است. این شغل بدون خطر نبود، زیرا غیبگویانی که پیشگویی آنان درست در نمی آمد انتظار هیچ گونه ترحّمی را نداشتند. هنگامی که پیشگویی یکی از آن ها به تحقق نمی پیوست، او را به اتفاق همۀ افراد ذکور خانواده اش در میان ارابه ای پر از بوتۀ خار می نهادند و آن ها را به آتش می کشیدند و به قتل می رساندند. ولی معمولاً زن های خانواده را مستثنا می داشتند.

ظروف متعلق به سکایی‌ها

* عسقلان، در قدیم بدان اشقلون می گفته اند، شهری است در ساحل فلسطین جنوبی – م.

منبع:

• کتاب سکاها، اثر تامارا تالبوت رایس، ترجمه دکتر رقیه بهزادی
  انتشارات کتابخانه طهوری ،  ۲۶ دی ۱۳۸۸
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی