اتوبوس‌های دوطبقه
اتوبوس‌های دوطبقه بزرگ و پرهیبت بودند و در چندین رنگ، اتوبوس‌هایی که ساخت شرکت لیلاند انگلیس بودند و مونتاژ شرکت لیلاند موتور ایران که اوایل دهه پنجاه وارد خطوط اتوبوسرانی ایران شدند و بعد از اتوبوس‌های بنز دماغ دار عضوی از خیابان‌های تهران شدند.
همه دوست داشتند در طبقه دومش بنشینند که از آنجا تهران با ساختمان‌های کم طبقه آن‌روزهایش را (که از نظر من از این برج‌های چندین طبقه هم جذاب‌تر بودند) ببینند. برای رفتن به طبقه بالا باید از پلکان مارپیچی رد می‌شدی که مثل کوچه آشتی‌کنان تنگ بود و گاهی برای ردشدن بچه‌ها وحشتناک به نظر می‌آمد.
جالب‌تر از همه انتهای طبقه اول اتوبوس بود. یک ردیف صندلی عقب و دوردیف روبروی هم برای دورهمی و پاتوق بچه‌های مدرسه‌ای و حرکات لودگی و شوخی.
نشسته بر صندلی هایش می‌شد صدای شهر را شنید. صدای زندگی‌های مخفی شده پشت دیوار‌ها را و آرامشی که در پشت پنجره‌ها جریان داشت، اما در امتداد گذشت روزگار، اتوبوس‌های دوطبقه همراه با آرامش خیابان‌هامان به بایگانی رفتند و جای خانه ویلایی و ساختمان‌های دوطبقه آنقدر برج‌های سیمانی و شیشه‌ای بر سنگ‌فرش کوچه‌های تهران می‌روید که دیگر با هیچ ذره‌بینی نمی‌توان آسمان را دید.
