پارک دو جین، شاعر طبیعت

نامه جولای

خورشید جولای یک شیر جوان را بو می کشد/

خورشید جولای یک گل رز را بو می کند/

امید است که خورشید به اندازه یک سینی بریده و دور گردن آویزان شود/

امید است در چمنزار در کنار گاری بدویم و داغ دل را تازه کنیم/

بسیاری از مردم در ماه جولای قصد دارند تا به منظور لذت بردن تام از آزادی راهی جایی دور شوند. آنها در همان زمان نگرانند که متحمل گرمای سوزان تابستان شوند. از چندین شعری که این فصل آمیخته هیجان و نگرانی را به تصویر می کشد، شعر پارک دو جین موسوم به ” نامه جولای ” پژواکی در قلب های خوانندگان یافته است.

پارک دو جین به عنوان عضوی از یک گروه شعری به نام چونگ روکپا هم آوا با طبیعت اشعار را می سرود. این رویه پس از آن به وقوع پیوست که او به همراه دو شاعر دیگر به نام های جو جی هون و پارک موک ول مشترکا مجموعه اشعاری به نام چونگ روک جیپ را منتشر ساخت. چونگ روک به رنگ سبز مایل به آبی اطلاق می شود. او تا لحظه متوقف کردن نوشتن راه یک جوینده حقیقت را پیمود. این راه مشتمل بر عزم و اندیشه هایش درباره طبیعت برای بیان آنها از طریق شعر بود.

رویای روزگار زیبای جوانی

پارک دو جین در دهم مارس ۱۹۱۶ در شهر آنسونگ واقع در ناحیه گیونگ گی دیده به جهان گشود. او پسر یک رعیت بود. این منطقه زمین های کشاورزی وسیعی داشت و از لحاظ منابع طبیعی غنی بود. اما کاسه برنج کشور در خلال عهد حاکمیت استعماری ژاپن بر کره تمایل به استثمار شدن داشت. اغلب روستائیان به عنوان رعایای کشاورز زندگی ملالت آوری داشتند.

پارک بعدها در نثر خویش زادگاهش را ” جهنم تیره بختی که در آنجا مردم همگی پوست و استخوانند، و از طریق ریشه اندک علوفه ها و پوست درختان امرار معاش می کنند ” توصیف می کند. غذای کودکی او اکثرا آبگوشت ارزن بود. وی در آن دوران به قدری لاغر بود که استخوان های صورتش کاملا مشخص بود. اما آن پسر رویای ادبیات را در خود پرورد. این در حالیست که پارک به منظور تحصیل چینی کلاسیک در یک مدرسه روستایی حضور بهم می رساند و آن رویا در مدرسه ابتدایی نیز با او باقی ماند.

او غالبا از کوه های چونگ ریوک که بر کوهستان چاریونگ مشرف بود بالا می رفت، کوهستانی که روستا را احاطه کرده و تا افق دور کشیده شده بود. پارک در آنجا به تماشای طلوع خورشید می نشست و روزی زیبا و بدون دغدغه را آرزو می کرد که سرانجام یاس و نومیدی خویش را دور بیندازد.

شاعر چونگ روکپا

پارک زمانیکه نوجوان بود در دفتر شهرستان آنسونگ کار می کرد. او در نوزده سالگی به شغل دیگری در یک شرکت انتشاراتی در سئول نقل مکان نمود. وی قبل از آغاز حرفه ادبی خویش به عنوان یک شاعر در سال ۱۹۳۹، به خود آموزی ادبیات پرداخت.

او به توصیه شاعر معروف جونگ جی یونگ که عضو مجله ادبی حکم بود، با سایر شعرا مانند جو جی هون و پارک موک ول وارد حلقه های ادبی شد. دو شعر اولیه از وی به سال ۱۹۳۹ همزمان با انتشار مونجانگ (ترکیب ادبی) ظاهر شدند.

جونگ در آن زمان اشعار پارک را بسیار می ستود. جونگ اعتقاد داشت که اشعار پارک رایحه گیاهان را در بیشه ها انتشار می دهد و باعث می شود خوانندگان احساس وجد مذهبی کنند. پارک که توجه ویژه ای از طرف جهان شعری جلب کرده بود، برخی از زیباترین اشعارش را منتشر کرد تا انتظارات را برآورده کند.

گونه های مختلفی از طبیعت مانند آسمان ها، درختان، دریاها و گل ها در اشعارش به چشم می خورد اما او آنها را در سطحی ماورا الطبیعه به تصویر کشید تا گرایش شعری هنر محور را که در دهه ۱۹۳۰ میلادی رایج شده بود، مورد انتقاد قرار دهد. او به همراه جو جی هون و پارک موک ول در سال ۱۹۴۶ مجموعه شعری مشترکی به نام ” چونگ روک جیپ ” منتشر کرد. پارک در این مجموعه روحیه مقاومت کره ای ها و هویت ملی آنان را در واپسین سال های استعمار ژاپنی ها در طبیعت مجسم می کند. پارک کوشید تا منبع از دست رفته زندگی بشری و سنت تاریخ را در طبیعت کشف کند. او این رویه را به جای فرار از واقعیت به سوی طبیعت برگزید تا آنهایی را که در عصر تاریک ادبی آن زمان در رنج بودند تشویق کند.

گلچین ادبی آهوی آبی که بدنبال آن مجموعه های شخصی او، شعر خورشید (۱۹۴۹)، دعا کننده ای در وسط روز (۱۹۵۳) و چندین مورد دیگر آمدند، تماما به واسطه رفتارشان با طبیعت متمایز می شوند.

پس از آزادی کره از حاکمیت استعماری ژاپن، پارک به صورت مشترک به همراه کیم دونگ نی، چو یون هیون، و سو جونگجو انجمن نویسندگان جوان کره ای را تاسیس کرد.

استمرار عزم در شعر

پارک که شاعر چونگ روکپا نیز نامیده می شود، به عنوان سکوی پرتابی به ایفای نقش پرداخت که شعر کره ای پیش از آزادی کشور از حاکمیت استعماری ژاپن و پس از عهد آزادی را به هم مرتبط می سازد. او خلوص شعری را تقویت و مسیر صحیح شعر را پیشکش کرد. وی به سال ۱۹۴۹ اولین مجموعه شعری خویش به نام خورشید را منتشر کرد که شامل شعر مشهورش با عنوان یکسانی بود:

طلوع کن، طلوع کن، ای خورشید. با صورت تابان و زیبایت، طلوع کن، ای خورشید./

بر فراز تپه ها، بر فراز تپه ها، با شکافتن تاریکی ها در تمام شب/

با صورت جوان و زیبایت، طلوع کن، ای آفتاب سوزان/

این شعر در میان شادی سرشار آزادی کشور از استعمار ژاپنی ها در خلال آن دوران آشفته نوشته شده است. آن سیر تکاملی شاعر را که شروع به نشان دادن علاقه ای فعالانه در واقعیت و تاریخ کشورش کرد، نشان می دهد. پارک بعدها نا آرامی های سیاسی و اجتماعی مانند جنگ کره، تظاهرات دموکراسی خواهی ۱۹ آوریل ۱۹۳۰ و کودتای نظامی ۱۶ می ۱۹۶۱ را به چشم دید. اشعار بعدیش به مانند ” عنکبوت و صورت فلکی ” و ” جنگل انسانی ” به مشارکت در واقعیت تشویق می کنند و آزادی و عدالت را مشتاقانه می سراید.

پارک بیش از ۵۰ شاعر پرورش داد. این در حالیست که به مدت ۴۰ سال در دانشگاه به خطابه پرداخت. سرانجام او در سپتامبر ۱۹۹۸ بر اثر یک بیماری مزمن جان سپرد. وی در ان زمان ۸۲ سال داشت. پارک به طوری طبیعی این حقیقت را پذیرفته بود که در حال پیر شدن می باشد، آنگونه که در قطعه ای می گوید: ” وقتی که پیر تر می شوم، احساس می شود که می توانم اشعار را آنگونه که آروز دارم بنویسم. “

پارک تا سال ۱۹۴۵ در یک پست مدیریتی کار کرد. او بعدها در زمینه انتشارات و سرانجام به عنوان پرفسوری در دانشگاه های مختلف به فعالیت پرداخت. در میان جوایزی که به اشعارش داده شده است، جایزه ادبی آزاد آسیا (۱۹۵۶)، جایزه فرهنگی شهر سئول (۱۹۶۲)، جایزه فرهنگی سامیل (۱۹۷۰)، جایزه آکادمی هنر کره (۱۹۷۶) و جایزه اینچون (۱۹۸۸) به چشم می خورد.

وی شاعر واقعی طبیعت بود، شاعری از جنس عزم.

سبک شناسی آثار

انجمن ترجمه ادبی کره در مورد سهم پارک دو جین در ادبیات کره نوشته است:

پارک دوجین یکی از پربارترین و معروف ترین شاعران در تمام ادبیات معاصر کره ای می باشد…. از طریق منظومه هایی که چمنزارهای سبز، پرندگان چهچه زن، گوزن های جست و خیز کن، خورشیدهای در حال غروب را توصیف می کند، شاعر غالبا توسط منتقدان به عنوان شخصی قلمداد می شود که نظریات خلاقانه خویش را در موضوعات سیاسی و اجتماعی ارائه می دهد. بر اساس نوشته های یک نظریه پرداز، ” یک تپه خوشبو ” که یکی از اولین اشعار منتشر شده پارک به شمار می رود، از چنین تصویر سازی برای پیش گویی آزادی کره از استعمار ژاپن بهره برده است. به عنوان مثال همزیستی مسالمت آمیز حیوانات وحشی و گیاهان در شعر ” یک تپه خوشبو ” می تواند به عنوان نیروی نهفته ملت تفسیر شود. این در حالیست که شعله برخواسته از نوک ” شور خلاقانه مردم ” را در اذهان متبادر می سازد.

بدلیل اهمیت خاصی که نمادهای طبیعی در شعر پارک دارا می باشند، کیفیت بزمی اشعارش از غزل سرایی معنوی و خیالی بسیاری از شعرای دیگر هم سبک جدا می شود. نقش جهان طبیعی در شعر پارک دوجین به جای توصیف خویشتن، به عنوان مخمری برای درک جهان انسان عمل می کند. توصیف جهت گیری شعر او به عنوان شمول حالتی از تبادل یا پیوستگی بین شخص و طبیعت از نظر منتقد ادبی چو یون هیون از ابتدا نادرست می باشد. پارک از نقطه نظری عمل می کرد که غیر ممکن بودن تمایز برابر بین دو چیز را در برداشت. با انتشار بیشتر مجموعه هایش، پارک اقدام به کشاندن ایده آل های مسیحی به شعرش کرد و در این راه یک مسیر شعری خاص را به نمایش گذاشت. پارک که از آگاهی بالا در مورد شرایط مردمش در پسایند جنگ کره الهام گرفته بود، اقدام به انتشار آثاری کرد که خشم و انتقاد خویش را نسبت به واقعیت های مختلف سیاسی و اجتماعی که مضحک می دانست بیان داشت. حتی در دهه شصت و با مجموعه های عنکبوت و صورت فلکی (۱۹۶۲) و یک جنگل انسانی (۱۹۶۳)، پارک در جستجوی یک راه حل خلاق برای محنت های زمانش برآمد. وی تاریخ را به صورت معین بیان نمی دارد، بلکه آن را فرآیندی می داند که توسط تمامی اجزایش شکل داده شده است.

بیان های تلویحی و تسمیه تقلیدی، و بیان شعری در گونه منثور که به صورت جسورانه به کار برده شده است، احتمالا معروف ترین ابزارهای فنی در شعر پارک در آن دوران بود. با طلوع دهه ۱۹۷۰ میلادی زمانیکه او مجموعه هایی مثل وقایع نامه آب و سنگ و پونگ موهان را منتشر کرد، طبیعت شعری او که حال بر خودشکوفایی خصوصی متکی بود، یکبار دیگر تکامل یافت. غالبا گفته می شود این اشعار دست یابی پارک به اوج مطلق کشف خویشتن را که در آن ” زمان و فضا آزادانه درنوردیده می شود ” افشا می کند. بدین سبب است که پارک به عنوان هنرمندی شناخته می شود که شعر را به سطح اخلاقیات و مذهب ترفیع داد. او امروز به عنوان شاعری مد نظر است که بیشتر از پیچیدگی فنی، آگاهی موضوعی دارد.

شعرش ” هلوها شکوفه زده اند ” نمونه ای بارز از راهی است که اشعار هیجان انگیز و افسونگرش منابع شخصی و فرهنگی را متحد می کرد تا آن را نماد بیانی کشورش سازد.

به آنها بگو که هلوها و زرد آلوها شکوفه زده اند/

با خانه گرمی که تو آن را متروک رها کرده ای، و بر روی آن پرچین که روزی بی پروایانه لگدمال می کردی، آلوها و گیلاس ها رسیده اند/

زنبورها و پروانه ها در روز مشغول ستایشند و فاخته ها با نور مهتاب مشغول آواز خواندن هستند/

در پنج قاره و شش اقیانوس، اوچول، در ورای ابرهای سم دار و آسمان های بال دار، به کدامین گوشه باید بنگرم که با تو رودرو شوم؟

تو نسبت به نوای غمگین فلوت من در باغ مهتابی ناشنوا هستی، و نسبت به ترانه های من در مورد سپیده دم در یک قله سبز/

بیا، سریع تر بیا، در روزی که ستاره ها در حال آمد و شد هستند، برادران پراکنده تو یک به یک می آیند. سونی و خواهرانت، دوستان ما، ماکسه و پوکسوری نیز می آیند/

پس بیا، با اشک و خون بیا، با کبوترها و دسته های گل بیا/

با پرچم آبی دره ای پر از شکوفه های هلو و زرد آلو بیا/

بادهای جنوبی مزارع جو را که من و تو روزگاری در آنجا جست و خیز می زدیم می نوازد، و چکاوک ها در میان ابرهای شیری با صدای بلند می سرایند/

در تپه ای که به کیف شبان مزین شده است، در حالیکه روی تپه سبز رنگ دراز کشیده ای، اوچول، تو یک فلوت چمنی را به صدا در می آوری، و من یک رقص رخ شگفت اور را اجرا میکنم/

و در حالیکه با ماکسه، توری و پاکسوری بر روی چمن ها غلت می زنیم، به ما رخصت بده، به ما رخصت بده تا روزهای شادمان را بگشاییم، و بر روز چمن زار جوان سبز رنگ متمایل به آبی غلت بزنیم/

میراث

پس از مرگ پارک دوجین در سال ۱۹۹۸، تخته سنگی که شعرش موسوم به ” نوستالژی ” بر آن حک شده بود، به نشانه یادبود وی در ورودی کتابخانه شهرداری آنسونگ بر پا شد. تالار پارک دوجین در طبقه سوم کتابخانه به سال ۲۰۰۸ افتتاح گشته است. آن وقف آثار ادبی و زندگی شاعر شده است و همچنین نمونه هایی از خطاطی و سفالینه هایی که پارک اشعارش را بر روی آنها حکاکی کرده است، در حال نمایش می باشد. جامعه یادبودی پارک دوجین که مقر آن در آنسونگ زادگاه شاعر مذکور قرار دارد، میزبان یک رقابت مقاله نویسی در بزرگداشت وی و همچنین فستیوال ادبی سالیانه پارک دوجین می باشد.