امپراطوری کره، آخرین دودمان شاهنشاهی کره

امپراطوری کره ای (ته هان جه گوک: از لحاظ ادبی به معنی امپراطوری کره ای بزرگ) که به صورت رسمی امپراطوری کره یا شاهنشاهی کره نامیده می شود، یک دودمان سلطنتی کره ای بود که در اکتبر ۱۸۹۷ توسط پادشاه گوجونگ از دودمان چوسون بنیان نهاده شد. این امپراطوری تا زمان ضمیمه شدن کره به ژاپن در آگوست ۱۹۱۰ پابرجا بود.

امپراطوری کره جانشین دودمان چوسون شد که به مدت ۵۰۰ سال بر کره حکومت کرد. برخی بر این باروند که اعلان امپراطوری کره حاکی از احیای دولت شهرهای سامهان از سه پادشاهی اولیه کره می باشد. آنان از این فرضیه پشتیبانی می کنند که سنت نامگذاری کشورهای جدید بر اساس دولت های تاریخی در این مورد لحاظ گردیده است. در هر حال گوجونگ امیدوار بود اعلان کره به عنوان یک امپراطوری می تواند کره را از چنگ چین، ژاپن، و روسیه رهانده و آن را برای هدایت از روند خطرناک موجود از طریق مدرن سازی و استقلال توانا سازد. اما آن امید با غلبه چین بر ژاپن در جنگ چین – ژاپن به سال ۱۸۹۵، شکست روسیه از ژاپن در جنگ روسیه – ژاپن به سال ۱۹۰۵ و ضمیمه شدن کره در سال ۱۹۱۰ نقش بر آب شد.

امپراطور گوجونگ در طی امپراطوری کره به اصلاحات گوانگمو مباشرت ورزید. این اصلاحات مدرن سازی و غربی سازی جزئی بود که در بخش های نظامی، اقتصادی، سیستم زمین، سیستم آموزشی، و صنایع مختلف کره صورت می گرفت. امپراطوری کره در سال ۱۹۰۵ تحت الحمایه امپراطوری ژاپن شد. پس از ضمیمه شدن کره به ژاپن در سال ۱۹۱۰، امپراطوری کره از بین رفت.

مقدمه

جنگ چین و ژاپن (۱۸۹۴)

امپراطوری ژاپن در اولین جنگ چین و ژاپن در برابر دودمان چینی ژینگ پیروز ظاهر شد. این موضوع سبب گردید ژاپن یک شبه به یک مرکز قدرت بین المللی تبدیل شود. با برتری جدیدی که بر چین در حال افول یافته بود، فرستاده های ژاپنی با نمایندگان ژینگ معاهده شیمونوسوکی را امضا کردند. این معاهده ژاپن را قادر ساخت تا کنترل شبه جزیره لیائودونگ را با قوه قهریه از چین بگیرد (اقدامی که برای جلوگیری از پیشروی رقیب جدید ژاپن یعنی روسیه در جهت جنوب طراحی شده بود). نکته مهم تر برای کره در اثر این معاهده بریده شدن رابطه خراجگذاری بین چوسون و سرزمین اصلی چین بود که قرن ها ادامه داشت. روسیه با این ادعا که این معاهده به عنوان اقدامی در تضاد با منافعش در شمال شرقی چین قلمداد می شود، چین و آلمان را به طرف خود کشید. آنان خواستار بازگشت شبه جزیره لیائودونگ به چین شدند.

ژاپن که با اتحاد سرسخت غربی ها مواجه شده بود، نیاز به ساختن قوای نظامی و طراحی یک استراتژی برای در اختیار گرفتن کنترل کره و چین به عنوان پله اول به سوی ایجاد حوزه سعادت آسیای شرقی داشت. حوزه سعادت آسیای شرقی نام دیگر امپراطوری ژاپن در اقیانوس آرام است. با موفقیت ناشی از مداخله سه کشور، روسیه به عنوان رقیب کلیدی ژاپن در شرق آسیا برای کسب قدرت ظاهر و جایگزین دودمان ژینگ به عنوان کشوری شد که مقامات دولتی بسیاری در دربار چوسون از روابط نزدیک با آن برای جلوگیری از مداخله بیشتر ژاپنی ها در سیاست های کره پشتیبانی می کردند.

قتل ملکه مین

ملکه مین (بعدها شهبانو میونگ سونگ) که همسر پادشاه گوجونگ بود، جابجایی قدرت از چین به روسیه را به رسمیت شناخت و رسما روابط دیپلماتیک نزدیک تری را با روسیه برای مقابله با ژاپن پی ریزی کرد. ملکه مین به عنوان شخصیتی کلیدی در مقاومت تراز بالای کره ای ها در برابر نفوذ ژاپنی ها ظاهر شد. ژاپن که نقشه های خود را با حضور ملکه در خطر می دید، سفیر خود در کره را تغییر داد. میورا گورو که دیپلماتی با سابقه در ارتش ژاپن بود، جانشین اینویی کائورو شد. وی قتل ملکه مین را در هشتم اکتبر ۱۸۹۵ در اقامتگاهش واقع در قصر گیونگ بوک در نزدیکی قصر گونچون هماهنگ کرد. قصر گونچون استراحتگاه پادشاه در داخل قصر گیونگ بوک بود.

تحصن پادشاه گوجونگ در سفارت روسیه

سپس ژاپن در جستجوی بدست گرفتن کنترل پادشاه گوجونگ برآمد. آنها مهر سلطنتی را از وی و اختیار صدور فرمان ها را از قصر سلطنتی گرفتند. برای خنثی کردن این طرح، گوجونگ در پوشش یک بانوی درباری از حصر خویش در قصر که توسط محافظین ژاپنی ایجاد گشته بود گریخت. او سپس برای تحصنی که توسط روس ها فراهم گشته بود، به سمت سفارت روسیه رفت. روسیه نیز برای کره نقشه ها داشت، آنگونه که پنجاه سال بعد با تصرف کره شمالی پس از جنگ جهانی دوم طرح خویش را عملی کرد. اما گوجونگ تهدید آنی روسیه را به حق حاکمیت کره کمتر از ژاپن می پنداشت. ایالات متحده، انگلستان، فرانسه و آلمان به عنوان تماشاگرانی بی علاقه در کناری ایستاده بودند. این در حالی است که مبلغین مذهبی حاضر در کره در جستجوی کشاندن پای کشورهایشان برای محافظت از حق حاکمیت کره برآمدند. مشهورترین آنها مبلغین مذهبی پروتستان از ایالات متحده بودند. گوجونگ به مدت تقریبا یک سال از ۱۸۹۶ تا ۱۸۹۷ در سفارت روسیه ماند.

سپس روسیه که از قدرت نظامی خویش که در یک نیروی دریایی توانمند انعکاس داشت مطمئن بود، در دیدرس ژاپنی ها قرار گرفت. ژاپن از زمان آغاز اصلاحات میجی در سال ۱۸۶۸ در مورد مدرن سازی دولت و ارتش خویش بر طبق اصول غربی سخت مشغول فعالیت بود. آنها به سرعت به موقعیتی رسیدند که برای برتری در عرصه سیاست شرق آسیا با روسیه به پیکار پرداخته و آنان را شکست دادند.

در حدفاصل بین مرگ ملکه مین تا بازگشت پادشاه از تحصن در سفارت روسیه، کره دستخوش آشوب بزرگ دیگری در داخل و خارج از کشور بود. قوانین جدیدی در سال ۱۸۹۵ توسط ترقی خواهان حامی ژاپن در کابینه سلطنتی به تصویب رسید که به واسطه اصلاحات گابو تحمیل و اجرایی شد. این اصلاحات با هدف مدرن سازی جامعه کره بر اساس اصول ژاپنی و غربی صورت می گرفت. نتیجه سیاست آنان دست کشیدن رسمی از تقویم قمری و جایگزینی تقویم مدرن میلادی با آن، بریدن گره موی مردان در بالای سر، تخصیص رسمی نام دوران مستقل از سنت چینی، و ایجاد  خدمات پستی بود. در سال ۱۸۹۶ با غیبت ناگهانی گوجونگ، روسیه سریعا از فرصت پیش آمده برای دخالت در سیاست های داخلی کره بهره برد که به تقلیل نفوذ حزب حامی ژاپن انجامید. آن سال ها سرآغاز استثمار اقتصادی منابع طبیعی کره توسط شرکت های چوب و معدنی از روسیه، ایالات متحده و ژاپن بود.

با اینحال اصلاحات جدید که با هدف مدرن سازی جامعه کره صورت گرفته بود، باعث بجوش آمدن مشاجرات در داخل کره شد. احساسات ضد ژاپنی مانند زمان تهاجم ژاپن به کره در قرن شانزدهم وارد اذهان رعایا و اشراف گردید. این احساسات بعد از معاهده گنگهوا در سال ۱۸۷۶ در دربار سلطنتی و طبقات بالای جامعه فراگیر شده بود. بیشتر کره ای ها احساسات سرسختانه ای در برابر نفوذ رو به فزونی ژاپنی ها که در مداخله آنان در سیاست های دربار و ترور شهبانو میونگ سونگ تجلی یافته بود داشتند. اصلاحات جدید و مدرن که توسط ترقی خواهان حامی ژاپن به پیش می رفت و بحث برانگیزترین آنان بریدن اجباری گره موی بالای سر مردان بود (سنتی در کره و سابقا ژاپن که موی شخص را در طول عمر وی نمی بریدند، عمدتا بدین دلیل که این کار بر خلاف احترام برای ایده آل های کنفسیوسی بود)، باعث شعله ور شدن خشم و نارضایتی بیشتری شد. این مسائل به خیزش ارتش های موقت اولمی با هدف انتقام از قتل شهبانو میونگ سونگ انجامید.

در سال ۱۸۹۶ سو جه پیل شهروندی که تابعیت ایالات متحده رو داشت و در پشت پرده دونگ نیپ سینمون یا روزنامه استقلال قرار داشت، سازمان به اصطلاح باشگاه استقلال را با همکاری ترقی خواهانی که در آرزوی خودمختاری از ژاپن بودند دایر نمود. انجمن استقلال که در ابتدا محدود به جنبشی سازماندهی یافته می شد که مشتمل بر مقامات دولتی بوده و توسط آنان رهبری می شد، به زودی به شکلی توسعه یافت که شهروندان را از طبقات مختلف در برمی گرفت. باشگاه استقلال بر لزوم سیاست های دولتی مبتنی بر اصلاحات که سرانجام به استقلال کامل بینجامد تاکید داشت. همچنین انجمن به صورت منظم کنفرانس هایی برای تقویت روحیه ملی برگزار و اقدام به جمع آوری وجوه برای استمرار انتشار ویرایش های منظم روزنامه استقلال می کرد. اما مهم ترین کار آنها تخریب یون گیون مون بود که سفرای چینی از غرب دریای زرد در آن محل پذیرفته می شدند. آنها در همان محل دونگ نیمون یا دروازه استقلال را ساختند.

اعلان امپراطوری

در سال ۱۸۹۷، پادشاه گوجونگ در اثر فشارهای رو به فزونی خارجی و تقاضاهای انجمن استقلال که افکار عمومی را رهبری می کردند، به گیونون گونگ (دوکسو گونگ کنونی) بازگشت. او در آنجا تاسیس امپراطوری کره را  اعلام و به این ترتیب رسما عنوان کشور را باز طراحی کرد. گوجونگ نام دوران را نیز گوانگمو گذاشت. این موضوع عملا ارتباطات تاریخی کره را با چینی های ژینگ که از زمان سقوط دودمان مینگ تاسیس گشته بود گسست. همچنین پادشاه گوجونگ نیز امپراطور گوانگمو لقب گرفت و بدین طریق او اولین رئیس سلطنتی کشور و فرمانروای موروثی امپراطوری کره شد. این موضوع گسستی آشکار از سیستم خراجگذاری سنتی چینی را در خاور دور رقم زد، زیرا فلسفه یک امپراطوری وضعیت مستقل آن از دودمان چینی ژینگ بود. بعلاوه، اعلام کره به عنوان یک امپراطوری استقلال ” کامل و جامع ” کره را آنگونه که در سال ۱۸۹۵ به رسمیت شناخته شده بود، اجرایی کرد.

جنگ چین و ژاپن اضمحلال سریع دودمان چوسون را رقم زد، دودمانی که از تفرق داخلی بین ترقی خواهان و محافظه کاران در داخل دولت کره در حال افول بود.  در نزدیکی پایان طبیعی یکی از طولانی ترین دودمان های تاریخ کره، سلسله چوسون برای سقوط موضعی به مانند میوه ای چیدنی داشت و به شکل یک سلسله جدید مجددا متولد شد. گوجونگ امید داشت که اعلام کره به عنوان ” امپراطوری کره ای ” بر مرگ دودمان نالایق و در حال پوسیدگی چوسون و تولد سلسله ای قدرتمند و مستقل دلالت کند.

تاریخ

تشکیل

پس از پیروزی ژاپن در اولین جنگ چین – ژاپن، چوسون استقلال خود را از سلسله ژینگ پس گرفت. اعلان یک امپراطوری توسط بسیاری از سیاستمداران به عنوان راهی مناسب برای استمرار استقلال تلقی می شد. به درخواست بسیاری از مقامات، گوجونگ از کره رسما تاسیس امپراطوری کره را اعلام نمود. گوجونگ به سال ۱۸۹۷ در هوانگ اودان تاج گذاری کرد. گوجونگ امپراطوری جدید را دِهان نام نهاد و سال سلطنت را به گوانگمو تغییر داد. سال ۱۸۹۷ اولین سال گوانگمو شد. اعلان امپراطوری کره به اصطکاک دیپلماتیک با سلسله ژینگ منجر شد اما با اجتناب از به کار بردن عناوین سلطنتی در مکاتبات دیپلماتیک، این کشمش حل شد. گوجونگ در سال ۱۸۹۸ تعریف کشور را ارئه داد که در آن تمامی اختیارات به امپراطور داده شده بود.

اصلاحات

اصلاحات گوانگمو

افزایش حقوق شهروندی و باشگاه های استقلال

با اینکه تمامی اختیارات به امپراطور تعلق داشت، اما تاثیر مردم بر سیاست ها نسبت به عهد چوسون افزایش یافت. روزنامه های بسیاری به مانند تونگ نیپ سینمون منتشر شدند که آگاهی های سیاسی را ترویج می کردند. سازمان های بسیاری مانند باشگاه استقلال دایر گشتند. بعلاوه تظاهرات ممنوع نبود و مردم در سئول برای اصلاحات اعتراض می کردند. باشگاه استقلال کوشید تا اصلاحات بسیاری را برای بهبود حقوق مدنی به کشور بیاورد. این باشگاه جونچو وون را دایر کرد که مجلس سنای غربی سازی شده امپراطوری کره به شمار می رفت. باشگاه استقلال در اکتبر ۱۸۹۸ شش درخواست به امپراطور ارائه نمود:

۱- مقامات و مردم نبایست هیچ وابستگی به کمک خارجی داشته باشند، بلکه بایست تمام توان خود را برای استحکام و تقویت قدرت سلطنتی بکار گیرند.

۲- تمامی اسناد مربوط به وام های خارجی، به کارگیری سربازان خارجی، اعطای امتیازها و … و در کل هر سندی که بین دولت کره و یک طرف یا کارخانه خارجی امضا شده باشد، بایست به مهر و امضای وزرای کشور و رئیس شورای محرمانه رسیده باشد.

۳- مجرمین مهم تنها پس از برگزاری یک محکمه عمومی و فرصت کافی برای دفاع از خودشان بایست مجازات شوند.

۴- قدرت انتصاب وزرا باید به اعلی حضرت تعلق داشته باشد. اما در موردی که بخش عمده ای از اعضای کابینه نامزد مورد نظر امپراطور را نامناسب بدانند، او نبایست اختیار انتخاب داشته باشد.

۵- تمامی منابع درآمدی و روش های افزایش مالیات ها بایست تحت کنترل دایره مالی باشد و سایر بخش ها، افسران و شرکت ها اجازه ندارند تا در آن مداخله کنند. تخمین های سالیانه و ترازها نیز بایست به اطلاع عموم رسانده شود.

۶- قوانین و ضوابط موجود بایست بدون ترس یا توجه اجرا شوند.

جناح سوگو که حزب مخالف جناح استقلال بود، شایعات غلطی منتشر کرد که آن باشگاه در تلاش برای عزل امپراطور و تاسیس یک جمهوری هستند تا بک جونگ ریانگ را به عنوان رئیس جمهور و یون چی هو را به عنوان معاون ریاست جمهوری منصوب کنند. بدلیل این شایعات نادرست، فعالیت باشگاه استقلال در دسامبر  ۱۸۹۹ ممنوع شد و علیرغم تظاهرات مردم، این ارگان هیچگاه تجدید سازمان نشد. کابینه جدید با بسیاری از سیاستمداران محافظه کار تشکیل شد که نسبت به اعضای باشگاه استقلال محافظه کارتر بودند.

۱۸۹۸ – ۱۹۰۴

با اینکه فعالیت باشگاه استقلال ممنوع اعلام شد، اما اصلاحات متوقف نگشت و اصلاحات گوانگمو ادامه یافت. سیاستمداران محافظه کار یا سیاستمداران چپ مرکز به مانند مین یونگ هوان، هان کیو سول، یی یونگ ایک، شیم سون تک، یون اونگ نیول و شیم سانگ هون اصلاحات را به پیش بردند. در میان این وزرا، یون اونگ نیول، یی یونگ ایک و شیم سانگ هون مورد تنفر اعضای سابق باشگاه استقلال بودند. این مقامات می کوشیدند تا کشور را به شیوه محافظه کارانه اصلاح کنند. کابینه جدید متشکل از سیاستمداران محافظه کار تمایل داشتند تا قدرت پادشاه را تحکیم بخشند. این مسئله مستلزم اخذ مالیات بیشتری از شهروندان بود. در نتیجه بسیاری از مالیات های جزئی که به واسطه اصلاحات گابو ملغی اعلام شده بود، مجددا احیا شدند. این مالیات افزایش یافته دولت سلطنتی را قادر ساخت تا برای اجرای اصلاحات به قدر کافی ثروتمند شود.

همچنین کابینه جدید بر استقلال کشور متمرکز شد که به توسعه ارتش سلطنتی کره منجر شد. سرهنگ دیمیتری پوتیاتا و برخی از افسران از روسیه به کره فرستاده شدند. اما پوتیاتا با مین یونگ هوان که سفیر سابق کره در روسیه بود، در ستیز بود. او در ۲۶ نوامبر ۱۸۹۷ پس از کمک در مدرن سازی ارتش به روسیه بازگشت. در سال ۱۸۹۸، ۱۰ گردان دیگر نیز تشکیل شد. امپراطوری با فرستادن سربازان کوشید تا از مردمش محافظت کند. مقامات به جیاندائو فرستاده شدند، جایی که کره ای های زیادی زندگی می کردند. با دایر کردن یک سازمان اطلاعات متشکل از ۲۰۰ نفر در سال ۱۹۰۳، محافظت قوی تری به انجام رسید. کابیته جدید با خریدن کا.آی.اس یانگمو میخواست تا یک نیروی دریایی مدرن پایه ریزی کند. این کشتی با صرف هزینه تنها ۴۵۱.۶۰۵ وونی به اولین کشتی خریداری شده امپراطوری کره بدل گشت.

دولت کوشید تا تا با فرستادن دانشجویان زیادی به خارج از کشور برای مطالعه صنعت، کشور را صنعتی سازی کند. تکنولوژی های جدید بسیاری به کره آورده شدند و شرکت های زیادی دایر گشتند. همچنین رسمی کردن ثبت مالکیت زمین به جمع آوری بهتر مالیات زمین کمک کرد. این اصلاحات موجب انجام تغییراتی در امپراطوری کره شد که کشور را غنی تر و قدرتمندتر ساخت.

درآمد مالیاتی امپراطوری کره در زمان اصلاحات گوانگمو:

۱۹۰۵	۱۹۰۴	۱۹۰۳	۱۹۰۲	۱۹۰۱	۱۹۰۰	۱۸۹۹	۱۸۹۸	۱۸۹۷	سال
۱۴.۹۶۰.۵۷۴	۱۴.۲۱۴.۵۷۳	۱۰.۷۶۶.۱۱۵	۷.۵۸۶.۵۳۰	۹.۰۷۹.۴۵۶	۶.۱۶۲.۷۹۶	۶.۴۷۳.۲۲۲	۴.۵۲۷.۴۷۶	۴.۱۹۱.۹۲	مقدار درآمد مالیاتی بر حسب وون

روابط خارجی

اما مشکل امپراطوری کره روابط خارجی آن بود. علیرغم بی طرفی رسمی آن، کشور سیاست های بسیاری داشت که مورد علاقه روسیه بود. روسیه در امور مملکت دخالت های متناوبی می کرد، در حالیکه بسیاری از منابع طبیعی کره به روسیه فرستاده می شدند.

مقصود اصلی روسیه در مورد کره در آن زمان همچنان مشخص نشده است. بر اساس پیغامی که از شانگهای فرستاده شده بود، روسیه کوشید تا امپراطوری کره را تحت الحمایه امپراطوری روسیه بکند. اما سزار نیکولاس دوم قصد نداشت کره را مستعمره کند. نیکولاس در سال ۱۹۰۱ به شاهزاده هری از پادشاهی پروس گفت: ” من نمی خواهم کره را تصرف کنم اما تحت هیچ شرایطی اجازه نخواهم داد ژاپن جای پایش را در آنجا محکم کند. آن علت یک جنگ خواهد بود. ”

موافقت نامه تافت – کاتسورا و جنگ روسیه و ژاپن:

کره قبل از جنگ روسیه و ژاپن کوشید تا بی طرفی خود را به کشورهای مختلف غربی نشان دهد. در ۲۷ ژانویه ۱۹۰۴، کشورهای روسیه، فرانسه، آلمان و برتانیا رسما اعلان بی طرفی کره را ستودند.

بعدها در همان سال و در ۲۲ آگوست، اولین معاهده بین ژاپن و کره که با نام اولین قرارداد ژاپن – کره شناخته می شود، امضا شد. این قرارداد ایجاد یک پادگان ژاپنی را در کره ممکن می ساخت که ارتش کره ای ژاپنی ها نام داشت. توافق نامه تافت – کاتسورا (که با نام یادداشت تافت – کاتسورا شناخته می شود) در هفدهم جولای ۱۹۰۵ منتشر شد. آن در حقیقت یک پیمان یا توفق نامه مخفی بین ایالات متحده و ژاپن نبود بلکه مجموعه ای از یادداشت ها در ارتباط با روابط ایالات متحده و ژاپن مابین اعضای دولت های دو کشور به شمار می رفت. نخست وزیر ژاپن تارو کاتسورا از فرصتی که توسط توقف گاه بین راه وزیر جنگ ویلیام هاوارد تافت در توکیو فراهم شده بود بهره برد تا بیانه ای از تافت در مسئله کره اتخاذ نماید. در واقع کاتسورا از قابلیت تافت به عنوان نماینده حکومت روزولت استفاده کرد. تافت در این یادداشت اظهار کرد که یک رابطه اربابی با ژاپن در ارتباط با کره بایست “در صلح دائمی در خاور دور ” سهمی عمده داشته باشد.

روسیه و ژاپن در سپتامبر ۱۹۰۵ معاهده پورتسموث را امضا کرده و به جنگ روسیه و ژاپن پایان دادند. این موضوع سبب شد نفوذ ژاپن بر کره به شدت تثبیت شود. تماس های دیپلماتیک مخفی فرستاده شده توسط امپراطور گوانگمو در پائیز سال ۱۹۰۵ برای بیان موجودیت بیرونی کره بیانگر وضعیت نا امیدکننده کره در حفاظت از حق حاکمیت خویش بود. بدان سبب که کانال های دیپلماتیک عادی بدلیل نظارت مستمر ژاپنی ها دیگر انتخاب مناسبی نبودند.

معاهده اولسا

امپراطوری کره تا سال ۱۹۰۵ در اثر اصلاحات در حال پیشرفت بود. اما اوضاع بعد از معاهده اولسا تغییر کرد. آمریکا و ژاپن به واسطه موافقت نامه تافت – کاتسورا رضایت دوجانبه ای برقرار نمودند که آمریکا فیلیپین را مستعمره کند و ژاپن کره را تحت الحمایه گرداند. ژاپن کره را از طریق چندین معاهده منزوی کرد. امپراطور گوجونگ مخالف معاهده اولسا بود اما مذاکرات بدون او ادامه یافت. هشت وزیر در اتاق کنفرانس حضور داشتند. نخست وزیر هان کیو سول، وزیر ارتش یی گیون تک، وزیر داخله یی جی یونگ، وزیر امور خارجه پارک جه سان، وزیر کشاورزی، تجارت، و صنعت کوان جونگ هیون، وزیر مالی مین یونگ گی، و وزیر عدلیه یی ها یونگ وزرای کره ای بودند که در اتاق کنفرانس حضور داشتند.  به استثنا هان کیو سول، مین یونگ گی، و یی ها یونگ، تمامی وزرا با معاهده موافقت کردند. بدین ترتیب قیمومیت ژاپن بر کره قطعی شد. پس از امضای معاهده، وِبو که در واقع وزارت امور خارجه بود منحل گشت. حال به تمامی روابط خارجی کره توسط توکیو رسیدگی می شد. سفرای زیادی از کره بر طبق این پیمان فراخوانده شدند. در اول ژانویه ۱۹۰۶، ایتو هیروبومی که مذاکرات پیمان ژاپنی ها را هدایت می کرد، به اولین ژاندارم ژاپنی در کره تبدیل شد.

پیمان اولسا به شدت نامحبوب بود. برخی به مانند مین یونگ هوان خودکشی کردند. بسیاری به ارتش های صالح پیوستند و بعضی حتی در اقداماتی ناموفق کوشیدند تا پنج وزیر کره ای که به معاهده رضایت داده بودند را به قتل رسانند.

امپراطور گوجونگ تلاش کرد تا غیر منصفانه بودن معاهده اولسا را به گوش جهانیان برساند. او پیام های زیادی به سلاطین اروپایی مثل ویلیام دوم، جرج پنجم، نیکولاس دوم و … فرستاد. او هومر هولبرت (یک روزنامه نگار و مبلغ آمریکایی) را به عنوان یک مامور سری به ایالات متحده فرستاد تا معاهده را منکر شود. نیکولاس دوم در ژوئن ۱۹۰۶ مخفیانه یک دعوت نامه به گوجونگ برای شرکت در مجمع هاگو در سال ۱۹۰۷ فرستاد. او فرستاده ها را به منظور شانه خالی کردن از پیمان اولسا به هاگو گسیل کرد. اما سفرا به رسمیت شناخته نشدند. خانه یه وان یونگ توسط مردم به آتش کشیده شد و ارتش کره ای ژاپنی ها برای سرکوب نارضایتی عمومی مداخله کرد. قوای ژنرال هاسگاوا در قصر مستقر شدند. برخی هنگ های ارتش سلطنتی کره خلع سلاح گشتند. جین ویته پیونگ یانگ که واحد نخبه ارتش سلطنتی کره بود، خلع سلاح شد. این اقدامات که در تضاد با بندهای معاهده بود، به استعفای گوجونگ انجامید. سونجونگ در ۱۹ جولای ۱۹۰۷ جانشین گوجونگ شد.

قیمومیت ژاپن و ضمیمه شدن

پس از اینکه سونجونگ امپراطور شد، معاهده ژاپن – کره در سال ۱۹۰۷ به امضا رسید. تحت این پیمان، ژاپنی های بیشتری در دولت کره مشغول بکار می شدند و مداخله فزون تری در امورات کره ای ها صورت می گرفت. بیشتر ارتش امپراطوری کره منحل شدند. این مداخلات ژاپنی ها مبارزات ارتش های صالح و شبه نظامیان رعیتی محلی را بر علیه ژاپنی ها تحریک کرد. پیکارهای این ارتش های صالح در برابر ژاپن توفیقات چندانی نداشت. ژاپنی ها از سال ۱۹۰۹ تمامی ارتش های صالح را سرکوب کردند. بسیاری از اعضای ارتش های صالح به منچوری یا باقی نقاط چین گریختند تا به ارتش استقلال طلب بپیوندند. ژاپن تحت فرماندهی ترائوچی ماساتاکه خود را آماده ضمیمه سازی کره به خاک خود کرد. امپراطوری کره با معاهده ۲۲ آگوست  ۱۹۱۰ ضمیمه شد. این ضمیمه شدن در ۲۹ آگوست ۱۹۱۰ اعلان گردید.

امور نظامی

نیروهای مسلح سلطنتی ارتش امپراطوری کره را تشکیل می دادند.

ترکیب

قوای مسلح سلطنتی از ارتش امپراطوری کره و نیروی دریایی امپراطوری کره تشکیل می شد.

سازماندهی

اصلاحات گوانگمو قوای نظامی را که جایگزین ارتش و نیروی دریایی چوسون شده بود، به شکل یک ارتش مدرن و به سبک غربی مجددا سازماندهی کرد. برخلاف دودمان چوسون، خدمت سربازی اختیاری بود. ابعاد آن مشتمل بر سربازان و داوطلبان به حدود سی هزار نفر می رسید.

انحلال

ارتش در اول آگوست ۱۹۰۷ بر اساس معاهده ۱۹۰۷ ژاپن – کره منحل شد. سرگرد پارک سیونگ هوان به نشانه اعتراض خودکشی کرد و این موضوع جرقه شورشی را توسط سربازان سابق امپراطوری زد که به نبرد در دروازه نام ته مون منجر شد. امپراطور سونجونگ باقی مانده سربازان را تا سال ۱۹۱۰ به گاردهای سلطنتی ضمیمه کرد، در حالیکه دیگران پایه های ارتش های صالح را تشکیل دادند.

پیشرفت های بعدی

امپراطوری کره که به وسیه ارتشی غیر مدرن و ضعیف از کشور دفاع می کرد، در دفع طمع ژاپنی ها از کشور ناتوان ماند. ژاپن امپراطور گوانگمو را وادار کرد تا در سال ۱۹۰۷ به نفع پسرش پادشاه سانجونگ از قدرت کناره گیری کند. پادشاه سونجونگ امپراطور یونگ هی (دومین و آخرین امپراطور شاهنشاهی کره) لقب گرفت. زمانیکه پادشاه سونجونگ کوشید فرستاده هایی به کنفرانس صلح هاگو بفرستد، ژاپن نقض معاهده اولسا را یاد آوری کرد که کره را ملزم می ساخت هدایت روابط خارجی را به ژاپن واگذار کند. این موضوع راه را برای ژاپن در راستای تحت الحمایه کردن کره هموار کرد

ژاپن در سال ۱۹۱۰ با پیمان ضمیمه سازی ژاپن – کره توانست امپراطوری کره را ضمیمه خاک خود کند. بدین ترتیب دوران ۳۵ ساله حاکمیت ژاپنی ها آغاز شد. قبل از امپراطوری کره، چندین حاکم سلسله ای از گوگوریو، شیلا، بکجه، بالهه و گوریو در یک زمان یا اوقات گوناگون بر حق دارا بودن جایگاه امپراطوری و استفاده از عناوین شاهنشاهی ادعاهایی داشتند. استعفای گوجونگ پایان حاکمیت سلسله ای را در کره رقم زد.

اقتصاد

برخی از تشکیلات اقتصادی مدرن مانند بعضی از ماشین آلات دستی در امپراطوری کره ظهور کردند. اما این کاسبی ها زمانیکه تولیدات ژاپنی ها به کشور وارد شد و تولیدات بومی فاقد سرمایه بری بودند، با بحران مواجه گشتند.اگرچه زیر ساخت های بانکی محدودی وجود داشتند، اما آن به اندازه کافی برای حمایت از توسعه اقتصادی کافی نبود. بنگاه های اقتصادی بزرگ کره ای مثل دوسان و شرکت نیروی برق کره که امروزه نیز فعالیت می کنند، در خلال عهد امپراطوری سازماندهی شدند.

با اینحال امپراطوری کره توانست رشد اقتصادی خوبی را تجربه کند. سرانه تولید ناخالص ملی امپراطوری کره در سال ۱۹۰۰ در جهان بیست و ششم و در آسیا دومین بود.

پیشرفت اقتصادی امپراطوری کره در یک گزارش مخفی که هایاشی گونسوکه به آئوکی شوزو فرستاده شده بود، منعکس گشته است. در این گزارش خاطر نشان شده است که امپراطوری کره در حال تبدیل شدن به یک شریک اقتصادی در سطح جهانی است.

درآمد مالیاتی امپراطوری کره در حدفاصل بین سال های ۱۸۹۵ تا ۱۹۰۵

سال	۱۸۹۵	۱۸۹۶	۱۸۹۷	۱۸۹۸	۱۸۹۹	۱۹۰۰	۱۹۰۱	۱۹۰۲	۱۹۰۳	۱۹۰۴	۱۹۰۵
مقدار درآمد مالیاتی بر حسب وون	۴,۵۵۷,۵۸۷	۴,۸۰۹,۴۱۰	۴,۱۹۱,۱۹۲	۴,۵۲۷,۴۷۶	۶,۴۷۳,۲۲۲	۶,۱۶۲,۷۹۶	۹,۰۷۹,۴۵۶	۷,۵۸۶,۵۳۰	۱۰,۷۶۶,۱۱۵	۱۴,۲۱۴,۵۷۳	۱۴,۹۶۰,۵۷۴

مصارف سالیانه امپراطوری کره در حدفاصل بین سال های ۱۸۹۵ تا ۱۹۰۵

سال	۱۸۹۵	۱۸۹۶	۱۸۹۷	۱۸۹۸	۱۸۹۹	۱۹۰۰	۱۹۰۱	۱۹۰۲	۱۹۰۳	۱۹۰۴	۱۹۰۵
مخارج سالیانه بر حسب وون	۳,۲۴۴,۹۱۰	۵,۱۴۴,۵۳۱	۳,۹۶۷,۶۴۷	۴,۴۱۹,۴۳۲	۶,۱۲۸,۲۲۹	۵,۵۵۸,۹۷۲	۸,۰۲۰,۱۵۱	۶,۹۳۲,۰۳۷	۹,۶۹۷,۳۷۱	۱۲,۳۷۰,۷۹۵	۱۲,۹۴۷,۶۲۴