سلاح‌ مغول ها

مغول‌ها هرجا که می‌توانستند سوار بر اسب می‌جنگیدند. قدرت اسب خودش یک سلاح در نظر گرفته می‌شد. طبیعتا سلاح‌های مغولی بسیاری برای سواری طراحی شده بودند. شمشیرهای آن‌ها منحنی بود و استفاده از آن هم سوار بر اسب و هم پیاده آسان بود. نیزه، گرز و قمه هم استفاده می‌شد. برخی از مغول‌ها از باروت به عنوان بمب‌های انفجاری و نارنجک استفاده می‌کردند. دور بردترین سلاح آن ها، کمان کمپوزیت بود، یک سلاح کوچک، اما قوی که برد آن دو برابر کمان انگیسی بود. آن‌ها باتوجه به موقعیت از چندین نوع تیر برای کمان هایشان استفاده می‌کردند. برخی برای سوراخ کردن مناسب بودند و برخی سر آهنی داشتند و می‌توانستند فواصل طولانی پرواز کنند.

یکی از معروف‌ترین تیرهای آنها، تیر سوتی بود، یک تیر توخالی که هنگام پرتاب صدای بلندی تولید می‌کرد. از این تیر برای ترساندن دشمن استفاده می‌شد، اما برای علامت دهی هم بود: سپاه مغول عظیم و پر سر و صدا بود و دستورات به سختی شنیده می‌شد بنابراین فرماندهان از این تیر برای علامت دادن به سربازان استفاده می‌کردند. تیرهای آتشین نیز استفاده می‌شدند که زخم‌های وحشتناکی در دشمن ایجاد می‌کردند. زره تا آخرین مراحل دوران مغول استفاده نمی‌شد. به جای زره‌های زنجیری، مغول‌ها از زره‌های سبک چرمی استفاده می‌کردند که از خواباندن پوست اسب در ادرار ساخته می‌شد. آن‌ها اسب‌ها را هم زره پوش می‌کردند.