رازهایی درباره مغول ها که شما را شگفت زده می کند!

۱.آموزش اسب سواری به مغول ها در سن سه سالگی! 

وظیفه مادران بود تا در آستانه سن سه سالگی به کودکان اسب سواری آموزش دهند. یکی از تمرین ها مقدماتی ان بود که کودک را به پشت اسب می بستند، تا از آسیب های احتمالی جلوگیری کنند. بعد از یک یا دو سال، به کودک مغول تیر و کمان داده می شد و زندگی خود را به عنوان یک شکارچی و یا جنگجو شروع می کرد. درواقع از کودک مغول در سن پایین انتظار می رفت تا در مبارزات نظامی شرکت کند.

۲.توان جنگجوی مغول برای زندگی بدون غذا به مدت چند روز!

با توجه به تمرینات سختی که به مغول ها داده میشد، انها قادر بودند چندین روز بدون جیره غذایی دوام بیاورند. جیره غذایی نظامیان مغول شامل شیر خشک (که با آب مخلوط میشد و مینوشیدند)، گوشت کوبیده و کومیس ( یک نوع نوشیدنی) می شد. ولی وقتی جیره غذایی آنها تمام میشد، ابایی از خوردن غذاهای عجیب مثل سگ، گرگ و موش نداشتند.

جیووانی دا پیان دل کارپینی از خاندان فرانسیسکان که برای ماموریتی نزد امپراطور مغول آمده بود، گاهی ادم خواری هم میکردند. انها مجبور بودند یکی از ده سرباز را برای خوردن بکشند. مارکوپولو هم ادعا کرده مغول ها از خون اسب هایشان هم تغذیه می کردند!

۳.حمل دو نوع کمان در میدان جنگ توسط مغول ها!

تعجبی ندارد که سلح اصلی جنگجویان مغول تیر و کمان ترکیبی بود. کارپینی مدعی شد که مغول ها دو نوع کمان داشتند که نوع سبک تر را برای مسافت های طولانی تر و سنگین تر را برای حملات نزدیک تر استفاده می کردند. به این منظور سر تیر ها با روش خاصی تولید میشد، حرارت میدید و داخل آب سرد فرو برده می شد. این باعث میشد دربرابر دشمانان زره پوش خود مثل خوارزمیان و روس ها موفق تر باشند.

۴.مهارت مغول ها در جنگ های روانی و فعالیت های جاسوسی!

برای یک نیرو مغول، جنگ قبل از ورود به میدان آغاز می شد. در این راستا، فرمانده مغول برنامه های دقیق درباره چگونگی نفوذ به قلمرو دشمن میچید و اطلاعات اولیه در مورد سیستم دفاعی ، جاده ها، زمین های زراعی و منابع آب آنها جمع آوری می کرد. آنها با پخش شایعاتی مردم محلی را به سمت خود می کشاندند. جاسوس های خود را بین مردم فقیر و تنگدست می فرستادند و ذهن آنها را خراب می کردند.تنها جایی که مغول از دشمن خود جدا می ایستاد، در میدان جنگ عملی بود.

۵.نبودن کلمه “سرباز” در زبان مغول!

دانشمندان نتوانسته اند کلمه ای معادل کلمه “سرباز” را در زبان مغول پیدا کنند. یک دلیل منطقی برای آن وجود دارد و این است که کل جامعه مغول برای درگیری و مبارزه پرورش داده می شدند. در واقع هر عضو قبیله بخشی از ارتش در نظر گرفته می شد و کل جامع یک ماشین جنگی دسته جمعی بود.