دیوار صورت‌های مصنوعی از زخمی‌های جنگ‌جهانی

جنگ جهانی اول

این عکس یک چشم‌انداز زشت و ترسناک از حدود ۱۸ صورت گچی گرفته شده از چهره مردانی است که در جنگ‌جهانی جنگیده‌اند، صورت آن‌ها زخمی شده و نشان می‌دهد که آسیب‌ها باعث تغییر شکل جدی صورت آن‌ها شده است.

شمار زیادی از تلفات این دوره تاریخی ناشی از سلاح‌های مدرنی بود که در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت، در آن زمان علم پزشکی به اندازه جنگ‌افزار‌ها پیشرفت نکرده بود و از پیشرفت لازم و کافی برای درمان سربازان عقب مانده بود. سربازان آسیب دیده علاوه بر رنج از دست دادن صورت با ترحم و نگاه‌های تحقیرآمیز مردم مواجه بودند و تلخی زندگی‌شان دو برابر بود.

در آن زمان جراحی پلاستیک و زیبایی صورت ابداع نشده بود، از این رو بیمارستان‌ها نگاه کردن به آیینه را برای این افراد ممنوع کرده بودند. در این شرایط زنی به نام آنا کولمن که یک مجسمه ساز بود تصمیم گرفت به کمک این سربازان بیاید.

او تمام عمر خود را صرف ساخت صورت گچی برای آسیب دیدگان جنگ جهانی اول کرد تا آسیب‌های چهره آنان را بپوشاند و به بازگشت آن‌ها به زندگی طبیعی کمک کند. ساخت هر صورت گچی، تقریباً یک ماه زمان می‌برد.

صاحب ماسک آن را با پوشیدن عینک‌های وصل شده به آن، روی صورت خود چِفت می‌کرد تا نیفتد و تا حد امکان طبیعی به نظر برسد. تلاش‌های زیادی به کار رفت تا مشخصات ماسک با چهره بیمار از جمله رنگ پوست و ساختار استخوانی صورت او مطابقت داشته باشد. این تلاش‌های پیشگامانه به پیشرفت چشمگیر پزشکی منجر شد که به معالجه زخم‌های شدیدی که سربازان در جنگ جهانی دوم متحمل شدند، کمک کرد.