ابو علی سینا، دانشمند بزرگ ایرانی
ابوعلی سینا از نوابغ گیتی و دانشمندان نامی دنیاست. وی را معلم ثانی لقب داده اند و همین عنوان میرساند که پس از معلم اول یعنی ارسطو کسی در ظرف شرق از چهارده قرن مانند ابن سینا در علم و حکمت نرسیده است. در مشرق زمین او را بعد از ارسطو و جالینوس خاتم حکماء و پزشکان و دانشمندان شمرده اند.مطابق فهرست آقای دکتر صفا شماره تألیفات ابن سینا به ۲۳۸ بالغ می شود که هر چند اغلب به عربی یعنی زبان علمی آن عصر است معذلک کتاب دانشنامه علایی در حکمت (منطق) ،ریاضیات طبیعیات الهیات بنام علاء الدوله کاکویه و ۲۳ رساله در موضوعهای فلسفی و علمی به فارسی نگاشته و ۶۵ بیت نیز به زبان مادری خود شعر سروده است.
مهمترین کتاب او در پزشکی موسوم است به «قانون» و بزرگترین تألیف او در حکمت به زبان عربی «شفا» نام دارد که مانند دانشنامه علایی به چهار قسمت منطق و ریاضیات و طبیعیات و الهیات تقسیم گردیده است. کتاب قانون از حیث فصل بندی و انتظام فکر و روشنی مطالب و سودمندی موضوعات به حدی جالب است که در زمان حیات وی در تمام عالم اسلام انتشار یافته و مورد استفاده قرار گرفته و چندبار به زبان لاتین ترجمه و قریب پانصد سال کتاب درسی دانشگاه های اروپا بوده است.
تنها در قرن شانزدهم بیش از بیست بار بطبع رسیده و تا نیمه قرن هفدهم میلادی در دانشگاه «من پلیه» و لوون کلیه دانشجویان پزشکی ناگزیر به مطالعه و‌فرا گرفتن آن بودند. پوپ در معماری ایران میگوید:
در نیمه اول سده یازدهم فعالیت فکری به نقطه اوج خود رسید، در میان فضلای این عصر دو تن از بزرگترین دانشمندان جهان بودند که به این عصر یک برجستگی جهانی بخشیدند این دو عبارت بودند از ابن سینا و بیرونی.
شاید از این دو ابن سینا بزرگتر باشد زیرا دارای آثار بیشتر، فراگیرتر، درخشانتر، جامعتر شخصیتی سازمان دهنده و خستگی ناپذیر بود. او ریاضیدان، منجم و شاعری مادرزاد بود که در زمینه فیزیک کارهای درخشانی کرد و از نخستین شخصیتهای برجسته جهان در زمینه پزشکی و رشته وابسته به آن یعنی داروشناسی بود. او در مقام یک مرجع و و استاد پزشکی در سراسر اروپا سخت مورد احترام قرار گرفت و کتاب های پزشکی اش تا سده هفدهم در آکسفورد و مونیلیه متنهای پایه‌بود.
